ตอนที่6คลั่งรัก
1167 Words
คลั่งรัก 6
ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศส่งผลให้ร่างบางบนเตียงขยับตัว ซุกเข้าหาความอบอุ่นข้างกาย
“อื้อ”
แขนแกร่งตวัดกอดรัดร่างบางเข้าหาตัวเมื่อรู้สึกได้ถึงความนุ่มนิ่มที่เบียดเข้าหา
“เอ๊ะ ทำไมหมอนข้างแปลกๆ”
ขนมผิงพึมพำทั้งที่ยังไม่ลืมตาและเสียงทุ้มของใครบางคนที่ดังขึ้นเหนือหัวทำให้เธอรีบดีดตัวลุกขึ้นนั่ง
“คุณ!! คุณทำอะไรฉัน”
“หึหึ เมื่อคืนเราออกจะ...”
ฟรานซิสยันตัวลุกขึ้นนั่ง แผ่นหลังเปือยเปล่าพิงหัวเตียง สายตาจับจ้องสาวสวยตรงหน้าในเสื้อยืดตัวใหญ่ของเขาอย่างมีเลศนัย
“นายอย่าบอกนะว่า 0_0”
ขนมผิงเบิกตากว้าง ก้มลงมองชุดที่เธอสวมอยู่ซึ่งแน่นอนว่ามันมีเพียงแค่เสื้อตัวใหญ่กับบ๊อกเซอร์ปราศจากชั้นในชิ้นอื่น
“ต่อรอบเช้าอีกได้นะ”
ริมฝีปากอวบอิ่มเม้มเข้าหากันแน่น เธอขว้างหมอนพร้อมทั้งด่าอีกคนอย่างอดไว้ไม่อยู่
“ไอ้ชั่ว ไอ้คนทุเรศ ไอ้คนฉวยโอกาส”
“เฮ้ย! มันจะมากไปรึเปล่าวะ”
“ฮรึก พ่อฉันให้คุณมาดูแลฉัน ฮรึก แต่คุณกลับทำกับฉันแบบนี้”
ขนมผิงใช้หลังมือปาดน้ำตาตัวเอง มองฟรานซิสด้วยแววตาตัดพ้อ
ถึงภายนอกเธอจะดูเข้มแข็งแค่ไหนแต่ภายในเธอก็ยังอ่อนไหวเหมือนผู้หญิงทั่วไป
ยิ่งเป็นเรื่องพรหมจรรย์ที่เธอถือด้วยแล้ว มันยิ่งอ่อนไหว
“ร้องไห้เลยหรอ”
ฟรานซิสยื่นมือออกมา ตั้งใจจะซับน้ำตาให้เธอแต่กลับโดนขนมผิงปัดออก
“อย่ามาทำแบบนี้กับฉัน” เขาว่าเสียงลอดไรฟัน
คุณชายมาเฟียอย่างเขาเติบโตมาพร้อมภาวะความเป็นผู้นำและการไร้ซึ่งความอ่อนโยน
ฉะนั้น การกระทำของขนมผิงเปรียบเสมือนการท้าทายเขา
“ไปตายซะ”
เพี๊ยะ
ฝ่ามือเล็กฟาดลงบนแก้มสากเต็มแรง หน้าฟรานซิสหันไปตามแรงตบก่อนเขาจะหันกลับมาจ้องหน้าเธอเขม็ง
“เธออยากลองดีหรอผิงผิง”
“เออ!!”
ขนมผิงเองก็ตะโกนกลับไปอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน
“ผิงผิง!!!”
“บอกว่าอย่ามาเรียกผิงผิง เราไม่ได้สนิทกัน”
ฟรานซิสกัดฟันกรอด พยายามข่มอารมณ์เมื่อขนมผิงปาหมอนบนเตียงใส่เขาไม่ยั้ง
“หยุด แล้วฟัง”
“ไม่ วันนี้ฉันจะฆ่าคุณ”
ขนมผิงยังคงกระหน่ำทุบตีฟรานซิสทั้งน้ำตา เธอทั้งเสียใจและเจ็บใจ ตั้งแต่เกิดมายังไม่มีใครเคยทำกับเธอขนาดนี้เลย
“กูบอกให้หยุด!!”
เสียงเข้มตวาดดังลั่น มือหนาปัดมือเธอออกถึงแม้ฟรานซิสจะไม่ได้ใช้แรงเยอะแต่ก็ทำให้ร่างบางหล่นลงจากเตียง
ตุ๊บ
“โอ๊ย”
“ผิงผิง”
ฟรานซิสรีบกระโดดลงจากเตียง ก้มลงสำรวจร่างกายอีกคนอย่างละเอียด
“แมร่งเอ้ย แขนช้ำเลย”
เขาสบถอย่างหัวเสียเมื่อเห็นรอยช้ำตรงแขน คงเป็นเพราะตอนหล่นคงไปกระแทกเข้ากับขาโต๊ะตรงหัวเตียง
“นั่งอยู่นี่นะ เดี๋ยวไปเอายาทาให้”
ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากันแน่น ใจจริงเธออยากลุกหนีแต่ด้วยสังขารเลยทำให้เธอต้องยอมนั่งอยู่ที่เดิม
ไม่นานฟรานซิสเดินกลับมาพร้อมยาในมือ เขานั่งลงกับพื้นตรงหน้าขนมผิง
“ฉันทาเอง”
“อย่าดื้อ”
ดวงตาสีดำสนิทแลดูดุดันคู่นั้น ทำให้ขนมผิงไม่กล้าพูดต่อ ยอมให้เขาดึงแขนไปทายาให้
“ถ้าไม่โวยวายคงไม่เจ็บตัวแบบนี้”
“นายทำกับฉันขนาดนี้ จะให้ฉันแห่แมวดีใจรึไง”
ฟรานซิสเงยหน้ามองขนมผิงพลางเลิกคิ้วสงสัย
“เธอรู้หรอว่าแห่แมวคืออะไร?”
“ก็ คำสุภาษิตไง”
เขาพอจะรู้ว่าขนมผิงโตที่เมืองนอกแต่ไม่คิดว่าจะสลับประเพณีไทยกับสุภาษิตไทยมั่วขนาดนี้
“แห่แมวมันเป็นประเพณีขอฝน ยัยเบ๊อะ”
“จะอะไรก็ช่าง ยังไงนายก็เลว”
ฟรานซิสถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ โน้มตัวเข้าหาร่างบางใช้แขนสองข้างคร่อมเธอไว้
“เมื่อคืนเธอโดนแฟนที่เธอเรียกให้มารับมอมยา ฉันอุตส่าห์ไปช่วยไว้”
“แฟน? อย่ามามั่ว ฉันไม่มีแฟน”
“หรอเห็นมันบอกว่าเป็นแฟนเธอ”
ฟรานซิสพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก
“อย่ามานอกเรื่อง นายบอกนักรบน่ะหรอมอมยาฉัน”
“เออ งี่เง่า อยากหนีฉันจนได้เรื่อง”
“เหอะ ใครจะไปทนอยู่กับคนอย่างนายได้ วันดีคืนดี ไม่รู้จะมีผู้หญิงที่ไหนบุกมาตบฉันอีกมั้ย”
“พูดอะไรของเธอ”
คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน ขนมผิงเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ
“นายก็เข้าข้างผู้หญิงพวกนั้น แล้วยังมาดุฉันอีก”
“เดี๋ยว นี่เธอยังไม่หายโกรธเรื่องนี้อีกหรอ”
“ชิชะ”
ขนมผิงสะบัดหน้า พยุงตัวเองลุกขึ้นก่อนจะเดินออกจากห้องนอนฟรานซิสไปโดยไม่หันกลับมามองเขาอีก
“นี่มาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน”
ปัง!!
นอกจากขนมผิงจะไม่ยอมหยุดคุย เธอยังปิดประตูใส่หน้าฟรานซิสเสียงดัง
ฟรานซิสกำหมัดแน่น สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆก่อนจะเดินกลับห้องตัวเองโดยไม่พังประตูห้องนอนขนมผิงดั่งใจคิด
“ทำไมชีวิตในประเทศไทยของฉันมันถึงหนักหน่วงขนาดนี้เนี่ย”
ขนมผิงพึมพำกับตัวเองแบบปลงๆ พลันสายตาเหลือบไปเห็นโทรศัพท์ตัวเองที่ชาร์จแบตอยู่ตรงหัวเตียง
“เฮ้อ เอาก็เอา ยอมแพ้สักครั้งคงไม่เสียหน้ามากหรอกขนมผิง”
คนอย่างเธอไม่เคยมีคำว่าทำไม่ไหวหรือยอมแพ้แต่สำหรับครั้งนี้ เธอคงต้องยอมแพ้จริงๆ
ตัดสินใจอย่างนั้น เธอเลยกดโทรออกหาพี่สาว
“พี่ช่อม่วง ผิงอยากกลับบ้านค่ะ”
หลังจากนั้นสองชั่วโมง ในห้องรับแขก
“แมร่ง ยัยคุณหนูนั่นเอาแต่เจ็บชิบหาย”
ฟรานซิสทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ในห้องรับแขกอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก
“คุณขนมผิงยังไม่หายโกรธคุณชายอีกหรอครับ”
“เออ ถามหน่อย กูแค่ห้ามทะเลาะกับริต้านี่กูผิดมากรึไง”
“เอ่อ ถ้าคุณชายแค่ห้ามก็ไม่ผิดแต่นี่คุณชายดุเธอเกินไปคะ...ครับ”
คริสพูดเสียงแผ่วในช่วงหลังเมื่อสายตาดุของฟรานซิสตวัดมามอง
“พวกมึงก็รู้ว่าริต้าแรงขนาดนั้น ยัยผิงผิงยิ่งตัวเท่ามดอยู่ เกิดพลาดโดนตบขึ้นมาไม่สลบไปเลยรึไง”
“นี่คุณชายเป็นห่วงคุณขนมผิงหรอครับ”
“พูดอะไรของมึง หุบปากไปเลย! ใครห่วงไม่มี๊”
พวกเขาไม่รู้เลยว่าบทสนทนาของพวกเขามีบางคนยืนแอบฟังอยู่
ขนมผิงคลี่ยิ้มบางๆ เธอตั้งใจจะมาบอกเรื่องที่เธอจะกลับบ้านพรุ่งนี้
แต่สิ่งที่เธอได้ยินทำให้เธอตัดสินใจหันกลับไปยังห้องนอนตัวเอง
——————-
- Writer
