นายท่านเดินไปถึงหน้าห้องนอนแล้วหันไปสั่งองครักษ์ให้ยกเตียงเล็กจากห้องนอนด้านข้างเข้ามาวางถัดไปจากเตียงใหญ่ ซินเอ๋อร์ยืนมองพวกบ่าวยกเตียงเข้ามาด้วยความงุนงง ปกตินางก็ต้องนอนในห้องเล็กอยู่แล้วไม่จำเป็นต้องยกเตียงมาไว้ตรงนี้ด้วยซ้ำ นายท่านถอดหน้ากากออกวางบนโต๊ะ หันหน้ามามองนางด้วยสายตาดุก่อนจะกางแขนออก
“มาถอดเสื้อให้ที” น้ำเสียงของเขาราบเรียบและทรงอำนาจ ซินเอ๋อร์จ้องตอบอย่างลืมตัวก่อนจะก้าวเท้าเข้าไปเกือบชิด เอื้อมมือโอบรอบร่างใหญ่จนใบหน้าเกือบจะแนบแผงอกกว้างเมื่อถอดสายคาดเอวของเขาออก ท่านอ๋องก้มหน้าลงมอง จมูกพลันได้กลิ่นหอมอ่อนๆ จากผิวหน้าของนาง กลิ่นที่เพิ่งได้สูดดมตอนที่นางล้มลงบนตัวเขา นางขยับตัวไปด้านข้างเพื่อถอดเสื้อตัวนอกของเขาออก
“เสร็จแล้วเจ้าค่ะ”
“เจ้าไปนอนที่เตียงนั้น จะได้อยู่ในสายตาข้าตลอดเวลา”
“......”
“ทำไมเล่า? ห้องเล็กมันไกลเกินไป” นายท่านเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ทำเอาซิ
