บุรุษผู้สูงศักดิ์ผู้สวมหน้ากากก้มหน้าลงเล็กน้อย ดวงตาจับจ้องศีรษะของคนที่เอาแต่ก้มหน้างุดอยู่ตรงหน้า “เจ้าไม่เห็นรายงานตัวให้เปิ่นหวางได้รู้จักชื่อเลย?”
น้ำเสียงของเขาฟังดูห่างเหินจนเหลียงเจินซินแอบระบายลมหายใจเบาๆ เพื่อกอบกู้ความกล้า “กระหม่อม เหลียงเจินซิน พะยะค่ะ”
“ที่แท้ คุณชายน้อยเหลียงนี่เอง! น่าบังเอิญเสียจริงที่เราได้พบกันในเมืองหลวง มิใช่เมืองเป่าจูอย่างที่ควรจะเป็น”
“เอ่อ...กระหม่อมต้องรีบเดินทางติดตามพี่ชายด่วนจึงมิได้เข้าเฝ้าและกราบทูลให้ทรงทราบ ขอทรงประทานอภัยพะยะค่ะ”
ไป๋ฉิงเหวินเอียงคอมองญาติผู้น้อง ดวงตาเบิกโพลงขึ้นเล็กน้อย ‘นี่เจินซิน เจ้าไปกินดีหมีหัวใจเสือมาหรือไรกัน?’ เห็นทีกลับถึงคฤหาสน์คงต้องซักไซ้กันอีกยาวเทียว
ท่านอ๋องใหญ่เห็นว่าเหลียงเจินซินไม่ยอมเงยหน้าก็รู้สึกมีพิรุธยิ่งนัก ‘คุณชายน้อย
