สิงหราชมาถึงสนามบินในเวลาต่อมา มาถึงก็เจอกับเขมันต์ที่มารออยู่ก่อนหน้านั้นแล้ว
“ไฟลต์บินอีกสองชั่วโมงครับบอส” เขมันต์รีบแจ้งเรื่องตารางบินกลับไทยเที่ยวบินที่เร็วที่สุดที่เขาสามารถจองให้ได้
สิงหราชทิ้งตัวลงนั่งกับเก้าอี้ของสนามบินอย่างคนหมดหนทาง สองมือยกขึ้นมาลูบใบหน้าเคร่งเครียด กลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคออย่างยากลำบาก
ตอนนี้เขาเป็นห่วงคนใกล้คลอดจนแทบทำอะไรไม่ถูก แต่ทำได้แค่รอ เฝ้าภาวนาให้พรพิรุณและลูกน้อยปลอดภัย
เขานั่งนิ่งสงบสติอารมณ์ของตัวเองจนเริ่มเข้าสู่สภาวะใกล้ปกติมานิดหน่อย ทว่าเหมือนเพิ่งนึกอะไรขึ้นมาได้ จึงรีบล้วงโทรศัพท์มือถือออกจากกระเป๋ากางเกง รีบต่อสายหาน้องชายอย่างพยัคฆราชทันที
ตู๊ด...ตู๊ด...ตู๊ด...
รอสายอยู่นานพอสมควรกว่าคนปลายสายจะกดรับ
(ฮัลโหล...) ในที่สุดพยัคฆราชก็กดรับสายเสียที
สิงหราชสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ พยายามควบคุมน้ำเสียงไม่ให้สั่น
“เสือ...ตอนนี้มึงอยู่ไหน”
