“โอ้ก...แหวะ!”
เสียงอาเจียนโอ้กอ้ากเป็นประจำดังปลุกให้คนที่กำลังนอนหลับตาพริ้มอย่างสุขใจต้องสะดุ้งตื่น ดวงตากลมโตกะพริบถี่ๆ เพื่อปรับให้ภาพคมชัด เนื้อที่เตียงข้างๆ ซึ่งไร้ร่างสูงของคนที่นอนด้วยทั้งคืน
พรพิรุณลุกขึ้นนั่งแม้จะยังงุนงง สมองยังคงไร้ประสิทธิภาพเพราะเพิ่งตื่นนอน หากแต่เสียงอาเจียนที่ดังออกมาจากห้องน้ำไม่ขาดหายไปเลย
“คุณสิงห์!” เหมือนสมองเริ่มประมวลผลได้แล้ว
เธอรีบลนลานลงจากเตียง วิ่งไปที่ห้องน้ำทันที
ภาพแรกที่เห็นคือ ชายหนุ่มร่างสูงนั่งกอดชักโครก โก่งคออาเจียนอยู่อย่างนั้น จึงรีบพุ่งตัวเข้าไปหาเขาทันทีด้วยความเป็นห่วง
ใบหน้าหวานแสดงความตกใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด มือบางลูบแผ่นหลังกว้างให้แผ่วเบา
“ทำไมถึงเป็นแบบนี้บ่อยนักล่ะคะ” เสียงหวานสั่นเครือด้วยเป็นห่วง
สิงหราชหันมองคนที่อยู่ข้างๆ ลูบหลังให้อยู่ จึงใช้ท่อนแขนกันเธอออกห่าง อีกมือเอื้อมไปกดชักโครก
“ออกไปก่อนฝน เดี๋ยวเ
