ภายในห้องทำงานบนตึกสูงระฟ้าที่ตั้งตระหง่านใจกลางเมืองหลวง ในมือหนามีภาพอัลตราซาวนด์ของทารกน้อยวัยเพียงแปดสัปดาห์ ดวงตาคมกริบจ้องมองก้อนเนื้อชิ้นเล็กๆ ตาเป็นประกายด้วยความภาคภูมิใจ ใบหน้าหล่อมีรอยยิ้มประดับอยู่หลายนาทีแล้ว
ก๊อกๆ
สิงหราชละสายมองไปยังบานประตู มือหนาเก็บภาพที่อยู่ในมือใส่ลิ้นชักไว้ตาเดิม ก่อนจะจัดแจงท่านั่งใหม่ แผ่นหลังกว้างตั้งตรงขนานกับพนักพิง รีบปรับการกระทำให้เหมือนว่ากำลังยุ่งอยู่กับเอกสารที่กองโตตรงหน้า
“เชิญ!” เสียงทุ้มเอ่ยเชิญคนเคาะประตูให้เข้ามาได้
เลขาหนุ่มหล่ออย่างเขมันต์ย่างกรายเข้ามาภายในห้องทำงานของผู้เป็นนาย ก่อนจะหยุดยืนอยู่ตรงหน้า “กรอบรูปได้แล้วครับนาย” มือหนายื่นกรอบรูปขนาดตามที่เจ้านายสั่งไว้ไปตรงหน้า
สิงหราชเอื้อมมือออกไปคว้ากรอบรูปนั้นมาถือไว้เอง ก่อนเหลือบสายตาขึ้นมองคนที่ยังยืนอยู่ “อะไรของแกอีก”
เขมันต์ยิ้มเก้อ “วันนี้บอสมีนัดทานข้าวกับคุณพริ้มแล
