ร่างบางอ่อนแรงเพราะร้องไห้มาตลอดทางกลับเพนต์เฮาส์
เข้ามาหยุดยืนอยู่กลางห้องโถง ดวงตาแดงก่ำกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องขนาดใหญ่กว้างขวางหรูหรา ขณะเดียวกันช่างดูโดดเดี่ยวจับใจ เรียวแขนเล็กยกขึ้นมาโอบกอดตัวเองแน่นราวกับปลอบโยนตัวเอง
แกร๊ก!
ทว่าเสียงเปิดประตูห้องนอนที่ไม่ใช่ห้องของเธอก็เปิดออกมาพร้อมกับร่างสูงสมบูรณ์แบบในชุดนอนก้าวเดินออกมาหยุดยืนนิ่งอยู่หน้าห้อง ยกมือขึ้นมากอดอกแล้วมองเธอด้วยสายตาว่างเปล่า
พรพิรุณเห็นดังนั้นก็น้ำตาไหลพรากอีกครั้งด้วยความน้อยใจ กระนั้นยังทำใจกล้าเดินเข้าไปหา เพื่อหวังจะกอดร่างสูงด้วยกลัวว่าเขาจะหนีหายไปอีก ทว่าต้องชะงักหยุดยืนอยู่ใกล้ๆ เขา เพราะนิ้วเรียวชี้สั่งให้หยุดเดิน
“มันไม่มีอะไรนะคะคุณสิงห์” เสียงหวานเอ่ยสั่นเครือ
สิงหราชที่มีความหึงหวงร่างบอบบางตรงหน้าเต็มเปี่ยม ดวงตาคู่คมมองคนตัวเล็กอย่างไม่พอใจ ผ่อนลมหายใจออกมาที่เห็นน้ำตาเม็ดโตไหลอาบแก้มนวลใส
ยอม
