บทที่ 2_1 กระวนกระวาย
1006 Words
ดวงตาแดงก่ำเอ่อคลอด้วยหยาดน้ำตาที่รื้นขึ้นมาเจียนจะไหล สายตาคู่สวยว่างเปล่าเหม่อลอยมองเพดานมานานนับนาที
ร่างกายบอบบางเปลือยเปล่าใต้ผ้านวมผืนหนาเริ่มก่อเกิดความร้อนระอุ แม้อากาศภายในห้องจะเย็นจัดจากเครื่องปรับอากาศ ความเงียบสงัดปกคลุมทุกพื้นที่ภายในห้องราวกับไม่มีสิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่
หยดน้ำตาหยดแรกไหลรินออกจากทางหางตา แต่ก่อนที่มันจะร่วงหล่นกระทบกับหมอนกับถูกหลังมือเล็กปัดออกอย่างรวดเร็ว ดวงตากลมโตกะพริบถี่ๆ หลายครั้งเพื่อไล่น้ำตาที่เอ่อท้นเต็มขอบตา ไม่ต้องการให้มันไหลย้อนกลับไปตามเดิม ก่อนจะพยุงร่างกายโรยแรงลุกขึ้นมาแต่งตัวด้วยชุดเดิมอย่างยากลำบาก
พรพิรุณยืนจ้องมองกระดาษที่วางอยู่บนหัวเตียงนิ่งไปชั่วขณะ ซึ่งในกระดาษแผ่นเล็กนั่นระบุจำนวนเงินและลายเซ็นเจ้าของมันไว้เรียบร้อยแล้ว เพียงเสี้ยวนาทีที่เห็นตัวเลขมากกว่าที่เอ่ยร้องขอไป หัวใจดวงน้อยพลันเจ็บปวด น้ำตาที่เหือดแห้งไปแล้วไหลลงมาอีกครั้ง
ทว่าครั้งนี้เจ้าของน้ำตากลับปล่อยให้มันไหลรินลงมาโดยไม่สนใจปัดออกเหมือนก่อนหน้า
เธอไม่คิดโทษตัวเองที่เลือกใช้วิธีนี้ เพราะสำหรับเธอแล้วมันคือหนทางเดียวที่สามารถหาเงินได้เร็ว เพื่ออนาคตในภายภาคหน้าแล้วนั้นย่อมดีกว่า...คิดมาดีที่สุดแล้วว่ามันคุ้มสำหรับเธอ
มือบางคว้ากระดาษเช็คใส่กระเป๋า ดวงหน้าอิดโรยก้มมองสำรวจตัวเองเพื่อตรวจสอบความเรียบร้อยอีกครั้ง และได้หันไปเห็นเตียงนอนว่างเปล่ายับยู่ยี่ที่เพิ่งผ่านสงครามสวาทมาตลอดทั้งคืน
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในครั้งนี้ เธอจะถือว่ามันเป็นบทเรียนครั้งใหญ่ สอนให้เธอแกร่งขึ้น และจะไม่ไว้ใจใครง่ายๆ ให้ต้องโดนหลอกอีกแน่นอนแล้วจึงหมุนตัวเดินออกจากห้อง
พอเปิดประตูห้องออกมาก็เห็นว่ามีชายหนุ่มในชุดสูทเรียบร้อยยืนคอยอยู่หน้าห้อง อีกทั้งยังมีผู้ชายตัวโตอีกสองคนยืนอยู่หน้าที่ลิฟต์ด้วย ซึ่งแต่งกายด้วยชุดคล้ายกันกับคนหน้าประตู
ขณะที่สายตายังจ้องมองไปที่ชายหนุ่มสองคนหน้าลิฟต์ แผงยาและขวดน้ำเปล่าขวดเล็กก็ถูกยื่นมาตรงหน้า
หญิงสาวละสายตากลับมาที่คนยืนข้างๆ อีกครั้งอย่างสงสัย
“ยาคุมฉุกเฉินกับยาลดไข้ครับ คุณต้องกินก่อนถึงจะกลับไปได้”
ชายหนุ่มในชุดสูทเอ่ยขึ้นเสียงราบเรียบ
ใบหน้าหล่อคมคายของลูกครึ่งหนุ่มติดเคร่งขรึมจ้องหญิงสาวตรงหน้าพร้อมกับส่งสายตาเชิงคำสั่งไปในตัว
พรพิรุณไม่ได้พูดอะไร เธอทำเพียงรับขวดน้ำและยาจากมือหนา จัดการกินมันทันทีโดยไม่ลังเล
“ฉันไปได้แล้วใช่มั้ยคะ” ร้องถามคนหน้าดุด้วยน้ำเสียงอิดโรย
วิกเตอร์ หนึ่งในทีมบอดีการ์ดของท่านประธานห้างสรรพสินค้า เค.เจ กรุ๊ป และโรงแรมในเครือวชิรจักร มองดวงหน้าหวานซีดเผือดด้วยความประหลาดใจ เขาเพิ่งจะเคยเจอผู้หญิงของเจ้านายที่ดูสงบปากสงบคำเป็นคนแรก และน่าแปลกใจที่หญิงสาวสามารถทำให้ สิงหราช วชิรจักร เพลย์บอยตัวพ่อ ที่ใครต่อใครต่างขนานนามให้เขาว่าเป็น ‘หนุ่มนักรักที่ใช้ผู้หญิงเปลืองที่สุด’ อยู่กับหญิงสาวได้นานถึงเช้าอย่างที่ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนทำได้มาก่อน เพราะเมื่อหลังความต้องการทางกายจบ ผู้เป็นเจ้านายจะออกจากห้องนี้ทันที
มือหนาผายออกไปข้างหน้าเล็กน้อยเพื่อเปิดทางแล้วขยับตัวออกมาเล็กน้อยเพื่อให้หญิงสาวได้เดิน
“ผมจะเป็นคนขับรถไปส่งครับ”
พรพิรุณเหลือบสายตามามองคนพูดอีกครั้ง “อย่าดีกว่าค่ะ ฉันกลับเองได้”
“ผมไม่ได้ต้องการคำตอบจากคุณครับ เพราะผมทำตามคำสั่งเจ้านายของผมเพียงคนเดียวเท่านั้น นั่นคือหน้าที่ของผม” วิกเตอร์เอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แล้วผายมือออกไปข้างหน้า “เชิญครับ”
พรพิรุณลอบถอนหายใจเบาๆ แต่ก็ยอมให้ชายหนุ่มไปส่ง
เพราะเหนื่อยเกินไปที่จะมายืนต่อล้อต่อเถียงกับคนตรงหน้า ก้าวเดินไปยังลิฟต์โดยมีชายหนุ่มลูกครึ่งตัวโตเดินตามหลังมาห่างๆ และตามมาด้วยชายหนุ่มอีกสองคนที่ก่อนหน้านี้รออยู่หน้าลิฟต์
รถยนต์คันหรูเคลื่อนมาจอดหน้าคอนโดมิเนียมกลางเก่ากลางใหม่ของพรพิรุณในเวลาต่อมา พอเปิดประตูลงจากรถแล้วก็เดินเข้าไปในคอนโดมิเนียมทันที โดยไม่ได้สนใจจะเอ่ยลาหรือหันหลังกลับมามองคนมาส่งอีก คิดว่าอย่างไรเสียคงไม่มีโอกาสได้เจอกันอีก นั่นจึงทำให้ไม่ทันได้สังเกตว่ากำลังถูกแอบถ่ายจากคนภายในรถ
ตึ๊ง!!!
เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์มือถือเรียกความสนใจจากเจ้าของเครื่องที่นั่งฟังการประชุมอยู่ได้เป็นอย่างดี ดวงตาคู่คมละสายตาจากจอโทรทัศน์ขนาดใหญ่ภายในห้องประชุมหันมองโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ใกล้มือ
มือหนาคว้ามาแอบกดเปิดอ่านข้อความอยู่ใต้โต๊ะ ภาพของหญิงสาวที่กำลังเดินหายลับเข้าไปในคอนโดมิเนียมถูกส่งมาจากบอดีการ์ดคนสนิท ภาพหลายสิบภาพปรากฏแก่สายตาคู่คมทำให้มุมปากหนากระตุกยิ้มเล็กน้อย
“อะแฮ่ม”
สิงหราชไม่รู้ตัวว่าตัวเองเผลอดูรูปผู้หญิงที่ร่วมหลับนอนด้วยเมื่อคืนอยู่นานขนาดไหน มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่ได้ยินเสียงกระแอมของเลขาหนุ่มจอมจุ้นที่มองเขาอย่างปรามๆ
ดวงตาสีดำสนิทตวัดสายตาดุเลขาตัวเองไปหนึ่งที ก่อนจะยอมวางโทรศัพท์ไว้ที่เดิม ก่อนกลับมาสนใจการประชุมไตรมาสต่อ
- Writer
