หญิงสาวในชุดนักศึกษาทั้งสามคนเดินมานั่งที่โต๊ะหินอ่อนใต้ตึกคณะ หลังจากจบการเรียนการสอนในครั้งสุดท้ายของชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัย
“ในที่สุดก็เรียนจบสักที สิ้นสุดกันสักทีเถอะน่าชีวิตนักศึกษา” รุ่งรวินที่นั่งที่ประจำของตัวเองพูดขึ้น
จริญญาส่ายหน้า “ก็ไหนว่าอยากจะต่อโทอีกใบไง” เธอเอ่ยแซว
รุ่งรวินเบะปากคว่ำ มองเพื่อนตาขวาง “เอาไว้ก่อน ตอนนี้ขอกลับบ้านไปนอนซบตักพ่อกับแม่สักปีเถอะ เรื่องเรียนค่อยว่ากันใหม่”
จบประโยคของรุ่งรวิน จริญญาและพรพิรุณก็พากันหัวเราะขำกับคำตอบของเพื่อน
“ว่าแต่แกเถอะไอ้ฝน เรียนจบแล้วจะหางานทำเลยใช่มั้ย” จริญญาเปลี่ยนหันมาตั้งคำถามเพื่อนสาวอีกคน
พรพิรุณมองเพื่อนด้วยรอยยิ้มเจื่อนๆ ปรากฏบนใบหน้าหวาน พลันศีรษะเล็กส่ายไปมาช้าๆ
“แกฉันมีเรื่องสำคัญมากๆ จะบอก”
“เหอะ! ประโยคนี้ทีไรฉันเตรียมขนลุกทุกที” รุ่งรวินว่าขึ้น เธอมองใบหน้าของเพื่อนก็รู้ว่าไม่น่าจะใช่เรื่องเล็กๆ แน่ๆ
จร
