“พ่อไม่รักเราเหยอ”
“น้องพระพายคะ ไม่คิดแบบนั้นนะลูก คุณพ่อรักพระพายมากๆ นะคะ ถ้าคุณพ่อมาได้ยินต้องเสียใจแน่ๆ”
แค่เธอฟังยังเจ็บถึงเพียงนี้ ถ้าหากสิงหราชกลับมาได้ยินจะเสียใจมากแค่ไหน อีกอย่างเธอไม่อยากให้ลูกสาวคิดแบบนั้นกับผู้เป็นพ่อ
“น้องอยากให้พ่ออยู่กับเราทุกวัน...เหมือนพ่อของแองเจล”
หนูน้อยก้มหน้าลงกอดตุ๊กตาตัวโปรดที่บิดาซื้อให้แน่น แค่น้อยใจเท่านั้น ยังไงก็รักบิดาเท่าเดิม
พรพิรุณสูดลมหายใจเข้าจนเต็ม กะพริบตาถี่ๆ ไล่หยาดน้ำตา “งั้นน้องพระพายลองขอพรกับเค้กวันเกิดดูสิคะ ขอพรให้คุณพ่ออยู่กับเราทุกวัน เผื่อพี่นางฟ้าได้ยินคำขอของน้องจะช่วยได้”
หนูน้อยพรพระพายเงยหน้ามองมารดาตาเป็นประกายระยิบระยับอย่างมีความหวัง ทว่านิ่งไปเหมือนครุ่นคิดอะไร
“ขอพรได้จริงๆ เหยอ ขอแล้วพ่อจะอยู่กับเราทุกวันซ่ายมั้ย”
พรพิรุณเองก็ตอบไม่ได้ ให้ความชัดเจนในเรื่องนี้ให้ลูกไม่ได้จริงๆ คำตอบนี้ได้แต่บอกกับลูกน้อย
