พอส่งพยัคฆราชกลับเรียบร้อยแล้ว พรพิรุณก็เดินกลับขึ้นมาที่ห้องนอน เธอระบายยิ้มกว้าง แม้แต่ดวงตากลมโตก็เหมือนกับมีรอยยิ้มแอบแฝงอยู่ในนั้น เดินมานั่งลงข้างๆ ร่างสูงที่กำลังจ้องมองหนูน้อยพรพระพายหลับตาพริ้มด้วยแววตาระระยิบระยับ
สิงหราชหันมองคนตัวเล็กกระแซะเข้ามานั่งใกล้ๆ
“โดนมันเป่าหูอะไรมาหรือเปล่า”
พรพิรุณหลุดหัวเราะกับคำถามนั้น เธอแหงนหน้าขึ้นมองพ่อของลูกแล้วส่ายหน้า ไม่ได้บอกเรื่องที่พยัคฆราชทิ้งปริศนาไว้ให้
สิงหราชถอนหายใจเบาๆ ยกแขนขึ้นมาโอบไหล่บางไว้ ก้มหน้าลงมามองพิจารณาร่างบางที่ก่อนหน้านั้นน้ำหนักขึ้นมาหลายกิโลกรัม กระนั้นดูเหมือนจะไม่สามารถทำลายหุ่นเพรียวของเธอได้เลย พอคลอดลูกแล้ว น้ำหนักหลังคลอดของเธอหายไปเกือบครึ่งก็จริง แต่ก็ยังมากกว่าก่อนท้องอยู่ดี ทว่าเขากลับชอบหุ่นแบบนี้มากกว่า จับตรงไหนก็นุ่มมือไปหมด
“จ้างพี่เลี้ยงมาช่วยดีไหม” เขาเอ่ยถาม
อยากหาคนมาช่วยแบ่งเบาแรงของเธอบ้
