หนึ่งชั่วโมงผ่านไป คนช่างยั่วลอบมองดวงหน้าหวานๆ ของคนขี้โมโห แล้วก็ยิ้มกริ่มอย่างอารมณ์ดี เขาดื่มกาแฟไปถึงสองแก้วแล้วระหว่างรอ บางครั้งก็หันไปคุยกับหญิงสาวอีกคนด้วยเรื่องทั่วๆ ไปอย่างถูกคอ ตั้งแต่เกิดมาชายหนุ่ม
ไม่เคยต้องมานั่งรอใครเป็นชั่วโมงๆ แบบนี้เลยสักครั้ง
“ตกลงคุณจะออกไปกับผมกี่โมงครับคุณอรุณรัศมี”
“ฉันบอกแล้วไงว่ายังไม่ถึงเวลาเลิกงาน”
หญิงสาวเงยหน้าตอบอย่างหงุดหงิด แหม! เวลาคุยกับเธอทำท่าเหมือนดอกพิกุลจะร่วงออกจากปาก เรียกชื่อเธอเสียเต็มยศ แต่ทีกับญาติของเธอกลับเรียกอย่างสนิทสนมและคุยอย่างสนุกสนาน มิหนำซ้ำยังแทรกด้วยเสียง
หัวเราะให้ได้ยินเป็นระยะ โดยที่เธอเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมจะต้องไปเงี่ยหูฟังทั้งคู่คุยกันด้วย แล้วยังความรู้สึกจี๊ดๆ ที่เกิดขึ้นในใจอีกล่ะ มันคืออะไร?
“แกออกไปกับคุณจินเถอะน้ำ เดี๋ยวฉันบอกพี่ต้นให้” บุษบามินตรา บอกญาติสาว อดยิ้มขำกับอากัปกิริยาของอีกฝ่
