คนถูกจ้องใจแกว่งเมื่อเห็นรอยยิ้มที่ส่งมา นึกหวั่นไหวอยู่ในใจ จะมายิ้มให้ทำไมกัน ทำหน้าหยิ่งแบบเดิมก็ยังพอรับไหว แต่ยิ้มให้แบบนี้ไม่ไหวจะรับจริงๆ
“เอ่อ...ตกลงคุณจะเอายังไงล่ะ เรื่อง...เอ่อ...สิ่งแลกเปลี่ยน” หญิงสาวเอ่ยถามน้ำเสียงตะกุกตะกักจนต้องก่นด่าตัวเอง
ทำไมไม่ปากเก่งเหมือนตอนอยู่ที่โต๊ะนะยายน้ำ
“แค่คุณเลี้ยงข้าวผมสักมื้อเท่านั้นก็คงพอ” นากิตอบหลังจากปรับสีหน้าและอาการจนกลับมาเรียบเฉยเหมือนเดิม
“เลี้ยงข้าว! ตกลงค่ะ” อรุณรัศมีทวนคำแล้วจึงพยักหน้าตกลง ตามด้วยถอนหายใจเฮือกอย่างโล่งอก โธ่เอ๊ย...แค่เลี้ยงข้าว แถวนี้มีร้านอาหารเยอะแยะ คนขี้เหนียวคิดอย่างกระหยิ่มยิ้มย่อง
“คุณบอกมาแล้วกันว่าอยากกินอะไร”
เจ้าของร่างสูงขยับตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ข่มร่างโปร่งระหงของหญิงสาวจนดูเตี้ยเมื่อยืนเทียบกัน
“เดี๋ยวคุณออกไปกับผมแล้วกัน เพราะตอนนี้ผมยังนึกไม่ออกว่าอยากกินอะไร”
“หมายความว่ายังไงคะ”
