ดวงหน้างดงามค่อยๆ ซีดลง พลางเอามือทุบพวงมาลัยอย่างหัวเสีย ก่อนจะหันไปเขย่าตัวคนหลับปุ๋ยข้างๆ
“น้ำ ตื่นเร็ว”
“ถึงแล้วเหรอนุช” น้ำเสียงงัวเงียที่ถามออกมาทำให้คนปลุกแทบอยากจะเขกหัวเข้าให้สักทีสองที
“ถึงที่ไหนกันเล่า สงสัยรถจะเสีย”
บุษบามินตราบอกก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบๆ อย่างหวั่นวิตก ปกติถนนเส้นนี้แม้จะเปลี่ยวแต่ก็มีรถวิ่งตลอด เนื่องจากเธอใช้ถนนเส้นนี้เดินทางค่อนข้างบ่อย แต่ทำไมวันนี้ช่างเงียบเชียบไร้ซึ่งผู้คนสัญจรเช่นนี้ ทำให้เธอไม่กล้าแม้แต่จะเปิดประตูลงไปดูอาการของรถ
“รถเสีย!!!”
อรุณรัศมีลืมตาขึ้นอุทานเสียงสูงอย่างตกใจ อาการงัวเงียที่เป็นอยู่หายเป็นปลิดทิ้ง พลางเหลียวมองไปรอบๆ ตัวอย่างหวาดผวา เพราะเวลานี้ความมืดสลัวค่อยๆ โรยตัวลงปกคลุมจนมองอะไรแทบไม่เห็น ทำท่าจะเปิดประตูลงไปแต่บุษบามินตราจับแขนไว้ได้ทัน
“อย่าเพิ่งเปิดลงไป อันตรายนะน้ำ ไม่รู้ว่ามีพวกมิจฉาชีพซุ่มอยู่แถวนี้บ้างหรือเปล
