When you visit our website, if you give your consent, we will use cookies to allow us to collect data for aggregated statistics to improve our service and remember your choice for future visits. Cookie Policy & Privacy Policy
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
“คุณเป็นลมจำไม่ได้หรือไง” อรุณรัศมีนึกทบทวนภาพเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ แล้วพลันดวงตาก็เบิกโพลง นั่นสิ เธอเป็นลมเพราะราคาค่าซ่อมรถมหาโหดที่เขาบอก แล้วตอนนี้เธอก็นั่งอยู่ในรถแพงโคตรๆ นี่ด้วย “แล้วคุณจะพาฉันไปไหน” ถามแล้วก็มองเขาอย่างหวาดระแวง “ตอนนี้คุณเป็นไงบ้าง” นอกจากจะไม่ตอบแล้วชายหนุ่มยังถามกลับอีกทั้งพยายามกลั้นยิ้มอย่างยากเย็น เมื่อเห็นใบหน้าที่ฉายชัดถึงอาการไม่ไว้ใจเขาของอีกฝ่าย โถ...มาคิดตอนนี้ก็สายไปแล้ว “ไม่เป็นไรแล้ว” คนพูดพูดแล้วก็ชี้หน้าชายหนุ่มอย่างขุ่นเคือง “คุณมันเขี้ยวลากดิน ค่าซ่อมรถบ้าบออะไรตั้งห้าหมื่น แล้วกรุณาเปิดประตูให้ฉันลงด้วย” พูดพลางก็หาทางจะเปิดประตูรถลงไป แต่หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ นากิมองดวงตาวาวๆ ของคนโวยวายแล้วก็เก็บซ่อนอาการขบขันไว้ภายใต้สีหน้าอันเรียบสนิท รถของเขาควบคุมด้วยระบบดิจิทัล ถ้าเขาไม่เปิดให้ก็อย่าหวังว่าจะออกไปได้ “คุณเปิดประตูให้ฉันลงไปหน่อยสิ จ