“คุณเป็นลมจำไม่ได้หรือไง”
อรุณรัศมีนึกทบทวนภาพเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ แล้วพลันดวงตาก็เบิกโพลง นั่นสิ เธอเป็นลมเพราะราคาค่าซ่อมรถมหาโหดที่เขาบอก แล้วตอนนี้เธอก็นั่งอยู่ในรถแพงโคตรๆ นี่ด้วย
“แล้วคุณจะพาฉันไปไหน” ถามแล้วก็มองเขาอย่างหวาดระแวง
“ตอนนี้คุณเป็นไงบ้าง” นอกจากจะไม่ตอบแล้วชายหนุ่มยังถามกลับอีกทั้งพยายามกลั้นยิ้มอย่างยากเย็น เมื่อเห็นใบหน้าที่ฉายชัดถึงอาการไม่ไว้ใจเขาของอีกฝ่าย โถ...มาคิดตอนนี้ก็สายไปแล้ว
“ไม่เป็นไรแล้ว” คนพูดพูดแล้วก็ชี้หน้าชายหนุ่มอย่างขุ่นเคือง “คุณมันเขี้ยวลากดิน ค่าซ่อมรถบ้าบออะไรตั้งห้าหมื่น แล้วกรุณาเปิดประตูให้ฉันลงด้วย” พูดพลางก็หาทางจะเปิดประตูรถลงไป แต่หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ
นากิมองดวงตาวาวๆ ของคนโวยวายแล้วก็เก็บซ่อนอาการขบขันไว้ภายใต้สีหน้าอันเรียบสนิท รถของเขาควบคุมด้วยระบบดิจิทัล ถ้าเขาไม่เปิดให้ก็อย่าหวังว่าจะออกไปได้
“คุณเปิดประตูให้ฉันลงไปหน่อยสิ จ
