4] หลอก
1054 Words
เสียงน้ำแข็งกระทบแก้วเหล้าในยามกลางคืน น้ำค้างยังออกมาทำงานปกติอย่างเดิม แน่นอนว่าที่ทำงานก็เปลี่ยนไปด้วย ถ้าตั้งใจจะหนีแล้ว เธอก็จะไปให้สุดเหมือนกัน ไม่ต้องการเจอเขาคนนั้น เขากลายเป็นคนใจร้ายนับตั้งแต่วันที่เขาหยิบยื่นสิ่งเสพติดให้นัทไป
พรุ่งนี้เช้าแล้วสินะ ในทุกๆ สามวันหญิงสาวจะต้องเอาเงินไปฝากให้น้องชาย นานนับเท่าไหร่แล้วที่ไม่ได้เจอหน้ากัน เพราะนัทนั้นห้ามเอาไว้ไม่ให้พี่สาวมาเจอ หากจะฝากเงินก็ให้เอามาซุกไว้ที่หน้าบ้าน เขาจะเปิดประตูออกมาเอาเอง
คนเป็นพี่ได้แต่ยืนมองบ้านที่เงียบกริบเสมือนไม่มีคนอยู่ ทั้งที่จริงแล้วนัทอยู่ในนั้น เธอห้อยกับข้าวที่ซื้อติดมือมาด้วย เอาไว้ตรงลูกบิดประตู นัทจะได้ไม่ต้องออกไปเพ่นพ่านที่ไหน หากช่วงวันนี้น้องชายมีอาการ จะได้ไม่เผลอไปทำร้ายใคร
หลังจากห้อยถุงอาหารเสร็จได้ เธอก็หันหลังเตรียมจะกลับที่พัก
'กรี๊ดดดดดดด...!!!!'
เสียงร้องกรี๊ดลั่นบ้านของใครสักคนทำเอาน้ำค้างหยุดชะงักเท้าลง เสียงผู้หญิงหนึ่งคนที่บ่งบอกว่าเธอกำลังทรมาน มันดังมาจากทางด้านหลังทำเอาน้ำค้างหัวใจแทบหล่นลงไปอยู่ที่เท้า เสียงใคร!
หญิงสาวหันหลังกลับไปดูอย่างไว ตามมาด้วยเสียงข้าวของที่หล่นบนพื้น และเหมือนมันกำลังกระจัดกระจาย เสียงคนร้องไห้ ใครอยู่ในนั้น
น้ำค้างตัดสินใจเดินไปไขประตูบ้านเพราะนึกเป็นห่วงเธอคนนั้น ไม่ใช่อย่างที่คิดใช่ไหม ไม่ใช่ว่าน้องชายของเธอกำลังทำร้ายใคร!
น้ำค้างเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อเปิดประตูบ้านเข้ามา ชาไปทั้งตัว "ฟะ..ไฟ!" หญิงสาวก้าวถอยหลังทันทีด้วยความตกใจกลัว
"ว่าไง คิดว่าจะหนีกูไปได้สักกี่วันดี" เขาแสยะยิ้มพร้อมดวงตาที่แดงก่ำ เขานึกไว้อยู่แล้วว่าน้ำค้างจะต้องมา ไฟชูมือถือขึ้นพร้อมกับเสียงร้องกรี๊ดของผู้หญิงที่เขาดาวน์โหลดมา ทำเอาน้ำค้างขอบตาร้อนผ่าว เขาหลอกเธอ!
คนที่หนีมาได้หนึ่งวันเต็มๆ เตรียมจะวิ่ง
"โอ๊ย!!!" ร่างเล็กปลิวติดขึ้นไปอยู่ในอ้อมกอดใครคนหนึ่งทันที เธอช้ากว่าเขาคนนั้นเสียแล้ว
ไฟนำคนที่เขาตามหามาทั้งคืนยัดใส่รถสปอร์ตคันหรูไป ก่อนจะเดินอ้อมไปยังฝั่งคนขับ เหยียบรถออกไปด้วยความเร็วเพราะความโกรธที่กำลังปะทุ คนข้างๆ ต้องได้หลาบจำ
เขาเหวี่ยงร่างเล็กไปติดกับผนังกำแพงห้องเมื่อกลับมาถึงที่คอนโด ยื่นมือไปฉีกเสื้อผ้าตัวเล็กที่เขาเกลียดให้ขาดออกจากกัน ดูเธอแต่งตัว ไม่บอกก็รู้ว่าเพิ่งเลิกงานมา!
"หนีผัวไปวันเดียว มึงกล้าใส่โป๊ขนาดนี้!" ไฟชี้เข้าที่หน้าหญิงสาวทันทีอย่างเหลืออด แบบนี้เขาจะกล้าปล่อยเธอออกนอกสายตาได้ยังไง
"ไฟ เลิกยุ่งกับฉันสักที! นี่มันงานของฉันนะ" น้ำค้างพยายามดึงเสื้อผ้าขึ้นมาปกปิดร่างแทบเปลือยเปล่าของตัวเอง ที่เขาฉีกเมื่อกี้มันบาดผิวเธอจนแสบไปหมด นึกโกรธนัก
"กูไม่เลิก! มึงอยากให้น้องมึงแย่กว่านี้ว่างั้น"
"แล้วทุกวันนี้ ไม่ใช่เพราะนายหรือไงที่ทำให้นัทต้องมาเป็นอย่างนี้ น้องฉันเคยอยู่ดีๆ แต่นายกลับ อื้อ!!" มือหนาบีบเข้าที่คอเรียวทันทีก่อนจะค่อยๆ ปล่อยมือออกเมื่อรู้ตัว
"เป็นเพราะมันเอง เพราะน้องมึงเองอย่ามาโทษกู!"
"ทำไมนายถึงใจร้ายนัก โทษแม้กระทั่งคนที่ตัวเองยื่นยาให้" น้ำค้างลูบคอตัวเองที่โดนบีบรัด เอ่ยออกมาอย่างเหลืออด ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาทำกับเธอแบบนี้
"กูให้มันครั้งเดียวมั้ย น้องมึงมันแส่ไปหาซื้อมาแดกเอง"
"นายมันไม่เคยโทษตัวเอง เอาแต่โทษคนอื่น ฮึก แล้วเลิกยุ่งกับฉันสักที ฉันไม่อยากอยู่กับนายแล้ว" น้ำค้างทำท่าจะหนีออกจากห้องไปแต่ไฟมายืนขวางทาง
"แต่มึงเป็นเมียกู! ถ้าไม่อยู่กับกู มึงจะไปอยู่กับหมาตัวไหน"
"ไม่ใช่! เลิกพูดสักที ฉันไม่อยากฟังแล้ว" น้ำค้างทำท่าจะหนีอีกรอบ ทว่าคำพูดบางอย่างกลับทำให้เธอหยุดชะงัก
"ก็ดี กูก็ขี้เกียจจะอธิบายกับคนเข้าใจยากแบบมึงเหมือนกัน กูเข้าเกินครึ่งไม่ให้กูเรียกว่าเมีย งั้นมึงก็แค่..อีตัว!"
ฝ่ามือเรียวฟาดลงซีกแก้มด้านซ้ายของคนตรงหน้าทันทีเมื่อรู้สึกว่ามันเหลืออด เขาหยาบคายเกินกว่าที่เธอจะทนไหว
"มานี่!!"
"โอ๊ย!!!" ร่างเล็กถูกกระชากให้เดินตามไป ไฟผลักร่างบางลงพื้นอย่างแรง ฉีกทิ้งเสื้อผ้าออกจากกันจนหญิงสาวเบ้หน้า
"กูให้มึงตบฟรีๆ งั้นมึงก็ต้องให้กูเอาเหมือนกัน"
คนที่เหลือเพียงบราเซียห่อหุ้ม กับท่อนล่างเป็นเพียงบิกินีตัวจิ๋ว น้ำค้างนั่งมองคนที่กำลังถอดเข็มขัดของเขาออกช้าๆ ผ่านม่านน้ำตา แค่คิดว่าความเจ็บปวดกำลังจะเริ่มขึ้น แทบอยากกัดลิ้นตัวเองตายอยู่แล้ว
"นอนลง!" ไฟสั่งคนที่นั่งกอดเข่าตัวเองร้องไห้ ทีแบบนี้ทำมาเป็นเศร้า ทีหนีเขาไปทำงาน หายตัวออกไปจากคอนโดไม่คิดบ้างว่าเขาจะเป็นอย่างไร เขาตกใจแค่ไหนที่กลับมาแล้วไม่พบว่าเธออยู่
ยังไงวันนี้ เขาจะเอาให้เธอหลาบจำเลยคอยดู เอาให้เดินไม่ได้ ไม่กล้าหนีเขาไปไหนอีก
"โอ๊ย!" ขาเรียวถูกกระชากให้นอนราบลงไปกับพื้นอย่างแรงเมื่อน้ำค้างไม่ยอมทำตาม หัวมนกระแทกลงพื้นจนได้ยินเสียงดังออกมา ทว่าคนที่โมโหกว่าไม่สนว่าใครจะเจ็บ เพราะคนที่ทำให้เขาประสาทเสียไม่เว้นวันมันต้องได้เจ็บแสบมากกว่าอย่างไม่ได้รับความปรานี!
- Writer
