ขณะที่ลี่มี่กำลังปรึกษาเรื่องคดีความอย่างเคร่งเครียด ลี่หมิงเองก็กำลังปวดหัวอยู่กับนิสัยเอาแต่ใจของสหายใหม่อย่างหวังเยี่ยนอยู่
“ข้าได้ยินท่านพ่อเรียกเจ้าว่าอาหมิง เจ้ามีนามว่าอันใดหรือ”
“น้องมีนามว่า ลี่หมิง ขอยับคุณชาย” ลี่หมิงพยายามขานชื่อของตนเองให้ชัดเจน
“โตป่านนี้แล้วยังจะขอยับ ขอยับ อยู่อีกหรือ ให้ข้าสอนเจ้าพูดดีหรือไม่”
“น้องจะตั้งใจขอยับ” ลี่หมิงตื่นเต้นไม่น้อย เขามิอยากพูดไม่ชัดแล้ว หากว่ามีอาจารย์มาสอน เขาอาจจะพูดชัดขึ้นก็ได้
“อันดับแรก เรอะ เรอะ เรอะ ออกเสียงสิ”
“เยอะ เยอะ เยอะ”
“มิใช่ๆ เอาลิ้นขึ้นด้านบนแบบนี้ ดูๆ ดูลิ้นข้า” เสียงพูดคุยของคุณชายกับสหายคนใหม่ทำเอาบ่าวรับใช้ที่อยู่บริเวณนั้นถึงกับยกยิ้มขำ คุณชายของพวกเขานั้นทั้งแสบและซน ไม่ว่าจะเป็นพี่เลี้ยงคนใดก็เอาไม่อยู่ ไปสำนักศึกษาก็มิมีผู้ใดคบหา เพราะคุณชายของพวกเขาเป็นพวกขี้แกล้ง
“ขอ - รับ”
“ขอ - ยับ”
“โอ๊ยยยย ปวด
