“ฉันเคยสั่งแล้วไม่ใช่หรือว่าให้หยุดทำงานบ้านน่ะ”
น้ำเสียงกระด้างที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจของปรมะ ทำให้คนที่กำลังก้มหน้าก้มตากวาดใบไม้แห้งอยู่ในสวนข้างบ้านชะงักงัน
ใบหน้ารูปไข่ขาวซีดเมื่อเห็นปรมะเดินมาหยุดเบื้องหน้า
ชายหนุ่มแต่งตัวด้วยชุดของเมื่อวานทำให้รู้ว่าเมื่อคืนเขาไม่ได้กลับมาบ้าน
เขาคงไปค้างกับคนที่เขาต้องการ ซึ่งแน่นอนว่าไม่ใช่หล่อน
น้ำตาของนรีกุลคลอสองหน่วยตา ก่อนจะรีบก้มหน้าลงมองพื้นดินที่มีเศษใบไม้แห้งด้วยความชอกช้ำเกินบรรยาย
หล่อนไม่มีสิทธิ์...
แม้จะบอกตัวเองให้เจียมตัวนับครั้งไม่ถ้วน แต่หัวใจก็ยังคงเฝ้ารักเฝ้าภักดี และฝันว่า
ปรมะจะรักตอบในสักวัน...
สักวันที่หล่อนไม่มีทางล่วงรู้เลยว่า วันนั้นจะมีจริงหรือเปล่า
“ทำไมถึงชอบขัดคำสั่งฉันนัก นรีกุล หรือคิดว่าตัวเองถือไพ่เหนือกว่า เพราะกำลังท้องลูกของฉันอยู่ หึ?”
“อ๊ะ...”
หล่อนร้องอุทานด้วยความตกใจระคนเจ็บ มือต้นแขนถูกมือให
