The Happy Prince

3. Wandered

How haunted are the first five days? Well, not really, because there's not much to do.

Maliban kasi na pinababayaan niya ako ay wala akong ideya kung alin sa mga ito ang dapat na mauna.

He gave me this pile of drafts in one big box. They told me to sort them out by dates and top pages bottom. I have the laptop with me, and it serves as my guide per page.

Kabaliwan ito, sa totoo lang. Pero magrereklamo pa ba ako?

The rest that doesn't belong should be thrown out. That's what he said.

Tatlong araw, tatlong araw ko itong natapos. Pero palaisipan sa akin ang dalawang pahina na hindi nabibilang dito.

May iba na talagang basura lang at marami ito. Lahat sila ay nasa basurahan na. Pero ang dalawang pahina na medyo kakaiba ay hindi ko tinapon, at itinabi muna.

I sorted them out, copied the guidelines from the files on the laptop, and it was all dusted. Then, I stood up and grabbed my summer coat to check the garden outside.

Nakangiti ako habang pinagmamasdan ang lahat sa paligid. Wala na akong gagawin dahil tapos na ang trabaho. Maghihintay na lang ako sa bagon assignment na ibibigay ni Alessandro.

"Sylvi?"

I turn around, and it's Uncle Estefan. My smile faded because of the big plastic container box that he was holding.

My jaw dropped. Oh, heck, another new one?

"Galing ba kay Alessandro, Tiyo?"

"Oo. This is from the old storage of the Ladrosvodski mansion. He told me to give these to you, and surely, you know what to do."

Tinitigan ko ito sa harapan. Akala ko makakahinga na ako hindi pa pala, dahil may panibago.

I was about to lift it, but Uncle Estefan stopped me from doing it.

"Mabigat, Sylvi. Ako na. Ipapasok ko na lang ito sa loob ng library at ikaw na ang bahala."

"Sige, Tiyo. Salamat. P-pwede ba na bukas ko na gagawin iyan? Eh, kakatapos ko lang at gusto ko sana mag-ikot sa buong paligid."

"No problem, hija. Just don't go further, okay?"

"Nope. I will not, Tiyo. Hanggang sa ubasan lang din ako." Ngiti ko at tuwid ko siyang tinitigan.

Sumenyas ang kamay niya at mabilis nitong binuhat ang plastic container. Tahimik ko siyang pinagmasdan habang papalayo siya sa akin.

Malakas pa din talaga si Tiyo Estefan. Matitibay pa ang bawat buto sa braso niya.

Like a child, I wandered around the area of Alessandro's property. It's massive. The acres of land around his mansion are enormous. From what you can see further is owned by the Ladrosvodski.

It's relaxing to see all the beautiful colours of roses around. Different verities are here. The climbing ones, the standee, the dwarf, the double, and everything. I keep walking, not even thinking about where I'm going.

Walang direksyon ang mga paa ko dahil abala ang mga mata ko sa lahat ng nandito.

If I do this everyday I will loose weight in no time. Hindi naman ako mataba para magpapayat, at hindi rin ako payat. Gusto ko lang na maglakad para sa preskong hangin.

Mas lumawak ang ngiti ko nang mapansin ko sa bandang unahan ang ubasan. Napakalawak nito.

Tinahak ko ang daan at mukhang malayo. Wala nang masyadong bulaklak sa bahaging ito at damuhan lang din. Hindi naman matataas ang d**o dahil kakagupit lang yata nito.

I paused for a little bit when I noticed a small waiting shed around the corner. I walk towards it.

Sadyang huminto ako nang matapat ako sa bahaging ito. Maliit nga lang at katamtaman ang laki, sapat para gawing silong kung uulan.

Napalingon ako sa paligid at walang ibang masisilungan. Malayo na mansyon ni Alessandro mula rito at hindi ko ito napansin.

Tantya ko lagpas isa at kalahating kilometro na ang nilakad ko.

I'm confused if I have to go back or will continue. But when I looked at the winery and saw its beautiful landscape, I got tempted.

Kaya imbes na bumalik ay tinahak ko ulit ang daan patungo rito.

I was quiet the whole time and was observant of my surroundings. Ito yata ang natutunan ko noon kay Mama, noong bata pa ako.

To avoid getting lost, I should observe my surroundings and make trademarks of myself. But it's not applicable here. Why? Because from here, you could still see the highest peak of the rooftop of the Ladrosvodski's palace.

I will not get lost anyway. I will not.

At last, the winery is a hell of massive hectares.

Napansin ko rin ang isang tauhan at nahinto siyang nakatitig sa akin.

He seemed surprised to see me wandering around. I bet he didn't know me.

"Hi!" I waived, and he did the same. Then, I run toward him.

"Hello, how are you? I'm just looking around. I-I am Sylvi. . . Estefan Favria is my uncle," I said politely.

"Oh, I see. . .yes, Estefan," he nods and smiles, "I thought someone got lost. Does it look like you're looking at the whole farm by yourself? You should have taken the mini-golf cart club with you, my lady."

"Oh, no need. I'm good at walking long distances. Trust me!" I happily responded and looked at the winery ahead.

"Just look around, my lady. Feel free. You can pick some grapes and eat them. It's all for free."

"Really?" I said in excitement.

"Yes, my lady. Do as you please, and take some with you. We have a basket around that corner." He pointed at the corner edge, and I looked at it.

"Thank you!" I said, and like a child, I walked inside the winery excitedly.

After picking loads of grapes and eating more than I could, I had enough and was ready to return. It's a long way, and the sun is getting down.

Nakabalik ako sa mansyon at tamang-tama lang din na nagdilim ang langit. Nahinto pa ako nang maaninag ko ang isang lalaking nakatayo sa entrada ng harden.

"Where have you been, Sylvi?" boses ni Tiyo. Nakahinga ako nang maluwag. Akala ko kasi si Alessandro ito.

"Tiyo! Akala ko kung sino na? Ikaw lang pala." Hakbang ko palapit sa kanya. Nakatitig na ang mga mata niya sa basket na dala ko at puno nang ubas ito.

"Sa ubasan lang naman ako, Tiyo. Malapit lang naman dito."

"Sylvi. . . Hindi naman sa pinagbabawalan kita. Pero huwag ka ng lumampas sa dulo ng ubasan, hija. That part alone doesn't belong to Alessandro's property."

Ngumiti ako at tumango lang din. Sabay kaming humakbang at sa pinto ng kusina kami pumasok. Inilagay ko agad sa lalabo ang mga ubas na napitas ko at hinugasan ito. Napatingin na din ako sa bahaging dulo dahil parang may niluluto si Tiyo.

My brows lifted thinking why is he cooking? Eh, gawain ko dapat ito o ng isang katulong ni Alessandro na palaging wala rito.

"What are you cooking?" I asked while washing the grapes.

"Lamb shank soup. It's the weekend tomorrow, and Alessandro always have this soup for the weekend. Kaya nasanay na akong ipagluto siya nito."

"Hmm, I see. . ."

Pinunasan ko na ang kamay at bahagya akong lumapit sa kanya para matitigan ang sabaw na niluto niya.

My lips twisted when I saw that it was always the typical Scottish soup. The type of soup that is tasteless to me.

"Do you want to try?"

"No. Thank you, Tiyo. Maliligo na ako para makapag-ayos sa sarili. Maghahanda na rin ako." Sabay talikod ko at pansamantalang iniwan siya.

After a warm shower, I changed into my most comfortable clothes and got ready for bed.

Nagpaalam na si Tiyo sa akin kanina pagkatapos niyang maghanda sa mesa. Sinabi rin niya sa akin na puwede ko raw sabayan si Alessandro sa mesa kung gusto niya.

Sa totoo lang, hindi ko gusto ang ideyang ito dahil hindi ako komportable sa sarili sa tuwing nasa harapan ko siya.

I know that he is my boss and I am the employee. There's should a relationship barrier that needs to be established, and I will install it.

Kaya imbes sa kusina ay sa library room ako nagtungo. Ang malaking plastic na container box agad ang unang namataan ko. Ito ang bagong aayusin ko na galing kay Alessandro. Si Tiyo ang nagbigay sa akin nito kanina. Namaywang akong nakatitig nito at tiningnan ang lahat ng nandito.

This room is filled with so many books and even the smell are old. Pero kahit na ganito ang amoy ng silid ay nakakaakit ang mga libro sa bawat sulok. Sa makabagong teknolohiya ay marami na sa mga kabataan ang hindi na pumupunta sa library. Pero ako? Sa edad kung ito ay ang library pa rin ang gusto ko.

Bubuksan ko na sana ang plastic container pero nahinto ako nang maramdaman na may parang nakatingin sa akin mula sa likod, sa pintong bahagi. Kaya mabilis ang ginawa kong pagtitig sa pabalik sa pinto.

"Sir Alessandro, Sir?"

My heart jolted like I'd seen a ghost from him. He was tall, standing in the dark spot, looking at me so creepy, and I got scared.

Sandaling lumabas ang kaluluwa ko sa katawan dahil sa kanya.

Heck, nananakot ba siya? I wonder how long has he been standing there looking at me in silent? Iba kasi ang titig ng mga mata niya at kakaiba ang tindig nito.

"The food is getting cold, Sylvi." He coldly said and turned around.

"H-ha?" My mouth parted while looking at his back.

"Come over and join me, Sylvi. Kanina pa ako naghihintay sa 'yo," huling tugon niya bago siya nawala sa paningin ko.

.

C.M. LOUDEN