The Happy Prince

12. Dream

"Anong klaseng tao ba si Alessandro, Tiyo?"

"Anong klaseng tanong 'yan, Sylvi?" Bahagya siyang napangisi habang kumakain kami.

"He's weird," I said and pouted, feeling uneasy.

Hindi pa ako handa na makita siya ngayon. Pero wala akong choice. Boss ko siya at marami siyang pinapagawa sa akin at kailangan kong matapos ito ngayon. Sana nga lang wala siya para maayos ko ang lahat sa opisina niya.

"Matagal nang weirdo ang pamilyang ito, Sylvi. Kaya huwag ka ng magtaka."

Tumayo na si Tiyo, tapos na siya.

"Weirdo rin ba ang ama nila?" wala sa sariling tanong ko.

I have known Tiyo Estefan's best friend for long years is the father of Alessandro. Laking hirap si Tiyo at ang Mama ko. According to him, fate and luck brought them together, which is how my Tiyo Estefan and Alessandro's father met.

Lagpas pa sa edad ko ang pagiging magkaibigan nila. Kaya malaki ang tiwala ng ama ni Alessandro kay Tiyo. Hindi ko rin masisisi si Tiyo kung hindi siya nakapag-asawa dahil mukhang inalay na niya ang buong buhay niya sa pamilyang ito.

"Monsieur Perdu is a dignified man without any issue, Sylvi. Don't go overboard with what you read and see." Tikhim niya.

Nahinto ako at napalingon kay Tiyo ngayon. Inaayos niya ang damit at pinahiran ng malinis na pampunas ang bibig niya.

"What do you mean by what I read? May kailangan ba akong mabasa?" taas ng isang kilay ko.

I know I should ask, but it feels like Tiyo Estefan is hiding something from me. Kung may isang sekreto man ang pamilyang ito ay tiyak si Tiyo ang mas nakakaalam dito.

Perhaps, he knows about the happy prince's old diary and the story. He looked at me squarely, and his brow lifted. I rolled my eyes. I know Tiyo Estefan's stare, and it's not funny.

"Tiyo. . . " I sighed and shook my head. Umiwas na ako sa titig niya at inubos ko na ang pagkain ko.

"Like I told you, Sylvi. Don't be curious with what you see and read. Just go with the flow and do your work. Matatapos na ang tatlong buwan mo rito at mukhang wala kang natutunan. Akala ko ba gusto mo na maging isang magaling na manunulat? Nagkamali ba ako sa kagustuhan mo?" Pilyong ngiti niya.

"Oo na!" Sabay tayo ko. Inilagay ko na sa lababo ang plato at hinuhasan lang din ito.

Natahimik kami ng iilang segundo at abala ang utak ko sa kung ano ang nangyari kagabi. I was wondering who was that person last night.

If Alessandro followed me, who was the other with his dark shadow?

"Tiyo?" Sabay harap ko sa kanya. Inayos na niya ang postura at sinuot ang isang mamahaling boots niya.

Kumunot ang noo ko nang matitigan ito. Kakaiba kasi at mukhang sa unang henerasyon na panahon ito nababagay.

"Kanino 'yan? Sa' yo ba?"

"Monsieur Perdu gave it to me a long time ago." He smiled and looked at me. "How do I look?" he stands proudly.

I twisted my mouth and blink an eye. "Good! Mukha kang maginoong maniningil ng utang." Pagbibiro ko at natawa na siya. Napatitig na tuloy akong lalo sa kanya.

Ang tiyo ko talaga!

"Tiyo?" I turned to him again and was about to ask something. His brow lifted as he got ready to go outside.

"Yes?"

"Is anyone wandering down the river to where that huge willow tree is located at night?"

"Hmm, at what time?"

"Around nine-ish?"

"Sylvi?" Nagtagpo na ang kilay niya at alam ko na ito. Mapapagalitan na naman ako.

"Don't tell me you've been wandering around at that hour outside the palace?" Sumeryoso na ang mukha niya at humakbang na siya palapit sa akin.

"Bakit? Bawal ba?" Lunok ko. Alam ko naman na pinagbawalan na niya ako noon. Pero kasi itong utak at katawan ko ay minsan hindi ko makontrol. Sana pala naging detective na lang ang propesyon ko.

"It's dangerous to roam around at that hour, Sylvi. Monsieur Perdu let go of his two hunter dogs at night time to hunt around the area. Kaya huwag na huwag kang lalabas sa dis-oras ng gabi, hija. Dahil hindi mo alam kung paano mapapaamo ang mga asong iyon."

Napakurap ako at nagsimula ang kaba sa puso ko.

"Pinakawalan din ba niya ang mga aso kagabi?"

Mahinang tumango si Tiyo at mas nag-ragedon ang puso ko.

"Anong oras kagabi? Wala naman akong narinig na tahol ng aso, Tiyo," reklamo ko. Magpapalusot pa talaga ako.

"They will bark if they can smell prey or strangers, Sylvi. So please don't wander around in that area because it's dangerous."

Tumalikod na siya at kinuha ang tungkod niya. Mukhang gumagaya na siya ngayon sa ama ni Alessandro na may bitbit na gitnong tungkod. Iba nga lang ang kay Tiyo, dahil mukhang pamalo ito sa mga masasamang tao.

"Are you listening, Sylvi?" He turned back at me again, and I silently nodded.

"Good." He smiles and walks away.

I took a deep breath and my forehead creased. Napangiwi ako at nalilito sa sarili. Wala kasi akong narinig na tahol ng aso kagabi at tanging si Alessandro lang din ang nakasunod sa akin. At kung sino man ang lalaking iyon na nakita namin ay wala akong ideya.

Pasimpli akong sumilip sa pinto ng library at mahina ang hakbang ko. Nagmamasid kung nasa loob na si Alessandro sa oras na ito.

I don't know why the hell I'm doing this. Why do I feel guilty about something when I am not?

Stop it, Sylvi! My mind spoke in silence, and with my chin up proudly, I took a step closer to getting inside the library.

Nahinto lang din ako nang matapat sa pinto at tinitigan ang loob dito. Wala pa siya, at napangiti ako.

"What are you doing?"

Isang malamig na boses na galing sa likod ko ang nagpatayo ng mga balahibo ko. My heart jerk and as I look at him behind me I could no longer open my mouth.

The way his eyes spoke was cold as ever. It was like shooting little glaciers of ice all over me. He shakes his head and walks past me straight inside.

Na-statwa akong nakatayo at hindi na makagalaw sa paanan ng pinto habang pinagmamasdan siya. Inilapay niya ang bitbit na laptop at iilang papelis sa mesa niya at pasimpling umupo rito.

Oh hell, don't tell me he will be here today for like a whole day?

Napansin niya siguro na hindi ako kumibo kaya napatitig ulit siya sa akin. Malamig ang mensahi ng mga mata niya dahilan ito at naging mas malakas ang dagundong sa puso ko.

"Are you just going to stand there, Sylvi?"

I swallowed hard and blinked. "N-No, Sir. I-I'm coming!" I stuttered as a response and headed to my table. It was only a few meters distance from him.

I pretend to open the laptop in front of me and started to organised the remaining papers. Ang totoo ay wala na akong gagawin dahil tinapos ko na ang pinapagawa niya sa akin kahapon. Tumikhim siya at ganoon din ako na parang ginagaya ko lang ang bawat pagtikhim niya.

It was a long silence, and the noise of the keyboard tapping could only be heard. And that was from his laptop. Not mine.

"Are you done with the job?" lamig na tanong niya habang nasa laptop ang mga mata.

"Yes, Sir. Tapos na."

Tumayo na ako at kinuha sa drawer ang usb na pinaglalagyan ko nito. Humakbang ako palapit sa kanya at nahinto nang matapat sa mesa niya.

"Heto po, Sir Alessandro." Bigay ko. Inilapag ko lang ito sa mesa niya dahil tinitigan niya lang naman ito sa kamay ko at hindi tinangap. Bumalik lang din ang mga mata niya sa ginawa, na parang wala ako sa harapan niya.

Tumalikod na ako. Pero nang maalala ko ang nangyari kagabi ay humarap lang din ulit ako sa kanya.

"S-Sir Alessandro?" I said in a low tone as I was getting nervous. I don't want him to suspect me of something. So, I better tell him before things go out of control.

He paused for a little bit and lifted a stare at me. One of his eyebrows raised. He was waiting for me to say something.

"Uhm, a-about last night," I started and swallowed hard. I could not bring myself to finish my sentence because I didn't know whether I should tell him the truth.

"Yes? What about last night?" he thoughtfully stared.

I blinked a few times, and there was no response in how he looked at me.

"Yes, what about last night, Sylvi?" he repeated. "I can't remember anything about last night. Is there anything that happened last night?"

My mouth came partly open and straight away I nodded. Nakuha ko na ang titig ng mga mata niya sa akin at ang nais ipahiwatig nito.

"No, Sir. There was nothing particular that happened last night. I-I just had a dream, and I thought it was real. Silly me!" I smile squarely and walk away from him.

.

C.M. LOUDEN