“ยัยฟ้า…เมื่อไหร่แกจะจำสักที โดนหลอกซ้ำแล้วซ้ำเล่า สองเดือนก่อนที่โดนเขาหลอกก็ไม่รู้จักจำ เป็นไงล่ะ!! โดนหลอกเหมือนเดิม แถมยังยอมให้เขา….” เธอบ่นพึมพำกับตัวเล็กยกใหญ่ ก่อนที่จะก้มไปมองจุดหวงแหนของตัวเอง
ตอนนี้คนตัวเล็กนึกเสียใจที่เมื่อคืนยอมมีอะไรกับเขาลงไป ช่วงเวลานั้นยอมรับเลยว่าเธอมีความสุขมากเช่นกัน แต่เมื่อคิดว่ามีความสุขบนความทุกข์ของแฟนชายหนุ่มที่โดนเขานอกกายโดยไม่รู้ตัว เธอรู้สึกผิดอย่างมาก
ฟ้าใสจึงสะบัดหัวไล่ความคิดทุกอย่างที่เกี่ยวกับชายหนุ่มออกทันที จากนั้นเธอก็มานั่งทำงาน คิดงานที่ต้องทำต่อให้เสร็จภายในพรุ่งนี้
ทว่านั่งทำไปทำมาจนเวลาล่วงเลยมาดึกดื่น เธอรู้สึกอยากผ่อนคลายจึงออกไปเดินเล่นตามชายหาด
บรรยากาศยามค่ำคืนดูเงียบสงบ มีเพียงแสงจากพระจันทร์สีส้มส่องประกายลงมา บวกกับแสงไฟจากร้านค้าต่างๆ ที่อยู่บริเวณริมชายหาด คนตัวเล็กเดินไปมาครู่ใหญ่ จนมานั่งอยู่บริเวณไม่ไกลจากห้องพัก
