หอมกลิ่นรำเพย(นิยายภาคต่อฉกาของทัพทอง)

Ep17: ทบต้นทบดอก

(ทบต้นทบดอก)

“อี๊...อือ...อือ...อืม...”

เสียงครวญครางเกิดจากการเสพสังวาสดังกระหึ่มอยู่บนเรือนด้านหลังเรือนใหญ่โตสมกับฐานะท่านเศรษฐี นานปานยังไม่กลับจากการค้าขาย ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนเลยยังคงลากนางบำเรอรูปร่างอวบอัด วนเวียนมาเล่นสนุก โดยหารู้ไม่ว่ามัจจุราชกำลังเดินทางมาเยือน

โหนกเนินพลูงามปลิ้นปลอกตามแรงขย่มโยกของไอ้บัวผัน ตามง่ามขาเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำขาวขุ่น ติ่งกระสันบวมตุ่ยเพราะถูกขยี้หนักหน่วง ลำคอยาวของไอ้บัวผันแหงนเงยส่งเสียงร้องซู๊ดซ๊าด อีหนูของพ่อคนนี้ทั้งขาวทั้งโหนกเนินอวบใหญ่ กลีบเนื้อสองแคมปิดชิดกันราวกับส้มโอ เวลาตอกลิ่มทิ่มนิ่มเนื้อลงไป ทำให้รู้สึกถึงอกถึงใจอย่าบอกใครเชียว

วันนี้ทั้งวันบัวผันจึงยังคงเล่นสนุกกับเรือนร่างนี้ราวกับคนตายอดตายอยาก ปล่อยให้ลูกน้องที่กำลังยืนรอกันหน้าสลอน รอว่าเมื่อไรเจ้านายจะเรียกพวกมันให้ขึ้นไปร่วมเล่นสนุกสักที รอเก้อมานานหลายชั่วโมงจนมีไอ้บางตัวอดทนรอไม่ไหวเพราะเปรี้ยวปากเต็มแก่จึงคลุมผ้าปิดหน้าปิดตา ดักฉุดคว้าเอาบ่าวสาวมาปลุกปล้ำขย้ำทำเมีย เย่อกันจนได้ยินเสียงกรีดร้องระงม

บางคนไม่กล้าจึงนั่งรอ จนกระทั่งมีคนรอไม่ไหว อาจเป็นเพราะเสียงร้องกระเส่าของอีนังข้างบนชวนให้คึกคัก มันจึงปีนหน้าต่างขึ้นมาแอบส่งสัญญาณ

“ลูกพี่...ส่งมาให้พวกฉันเล่นสนุกกันบ้างสิ...อยากกันจนจะลงแดงตายห่ากันหมดแล้วนั่น...”

ไอ้บัวผันเงยหน้าขึ้นจากร่างงาม มือคว้านมมาบีบเคล้นไปพร้อมกับการส่งสายตาเขียวปั๊ดไปยังเจ้าของลูกตาทั้งสองคู่ พวกมันโผล่มาเฉพาะหัว กะว่าถ้าถูกด่าจะได้เผ่นหนีได้ทัน

ดุ้นเนื้ออวบใหญ่ยังคงพุ่งทะยานตอกตำใส่กลีบฉ่ำกระหน่ำระรัว เสียงเนื้อกระทบเนื้อดัง ปรัก ปรัก ปรัก ไม่คิดหยุดพัก ไม่แม้แต่จะอายสายตาหื่นกระหายของไอ้พวกบ้ากามตรงขอบหน้าต่าง

“อ๊า...เสียว...”

สาวเจ้าร้องคราง ใบหน้าหวานบิดเบี้ยวเหยเก ผิวแก้มแดงระเรื่อเมื่อรู้ว่ามีคนแอบมอง หากก็ยิ่งเพิ่มอารมณ์ร่านร้อนจนแอ่นเนินโหนกให้ลูกชายนายปานโยกตำถี่ๆ ต่อให้รู้สึก รู้สึกแสบร้อนเพราะถูกใช้งานมาหลายชั่วโมง ในรูแคบแดงแจ๋หากก็เสียวรัญจวนราวกับได้ขึ้นสวรรค์มันจึง

“อีกนิด...เดี๋ยวมึงได้สนุกกันแน่...”

ไอ้บัวผันเร่งสะโพกตอกย้ำความสุขสม โน้มตัวทาบทับร่างนุ่มนิ่ม ปากประกบปาก มือบี้บีบเม็ดจะงอยสีหวานที่แข็งชูชัน เพลิดเพลินไปกับความสุขสมในตัณหา โดยไม่รับรู้เลยสักนิด ด้านนอกเรือนเกิดเรื่องโกลาหลอันใดขึ้น

เลือดนองเต็มพื้นหญ้า เสียงคนงานกรีดร้องระงม

คนงานและนางบำเรอของนายปานส่วนใหญ่ ต่างพากันวิ่งหนีกลุ่มชายฉกรรจ์รูปร่างสูงใหญ่ต่างปิดหน้าปิดตากันมิดชิด เข้าใจว่าเป็นกลุ่มโจรกันอย่างชุลมุนวุ่นวาย

“อ๊า...ซีด...ซีด...คุณบัวผันเจ้าขา ฉันเสียวร่อง โอ๊ย...อีกจ้ะ เข้ามาลึกๆได้อีกจ้ะ” นางบำเรอของนางปานวอนขอ ส่งคำอ้อนวอนให้ไอ้บัวผันกระแทกลำยาวเข้ามาลึกๆด้วยน้ำเสียงกระเส่า หากด้วยที่แล้วมาตนเองมิใช่คนโปรดปราน นานๆครั้งนายปานถึงจะเรียกหาสักที เจ้าตัวจึงขาดแคลนความสุขสมในกามา พอได้ของดีใหญ่ยาวไม่พอยังแรงเยอะและอึด นางบำเรอคนงามจึงติดใจ

“เอ็งนี่มันร่านถูกใจข้าเสียจริง...”

“ถ้าเช่นนั้นคุณบัวผันต้องเรียกฉันมาบำเรอให้บ่อยๆนะจ๊ะ”

สองร่างบนเรือนพากันส่งเสียงครวญคราง อารมณ์เร่าร้อนแล่นลิ่วไปตามจังหวะระรัว ความสุขเอ่อล้นโดยไม่รับรู้ไอ้พวกสัตว์เดรัจฉานด้านล่างต่างพากันถูกเชือดคอล้มตายกันระเนระนาด จนตอนนี้ลูกน้องสันดานชั่วของไอ้บัวผันไม่เหลือสักคนเดียว

ศพพวกมันถูกลากให้มากองไว้ใต้ถุนเรือนของไอ้บัวผันเอง เอามาให้ลูกพี่มันดูจุดจบ

เรือนหลังงามของเศรษฐีปานถูกไฟลุกไม้จนท่วมทั้งหลัง ทรัพย์สินเงินทองมากมายจมหายในกองเพลิงที่เผาผลาญจนไม่เหลือหลอ คนงานนายปานต่างตกใจ จากที่พากันวิ่งหนีตาย คราวนี้ต่างพากันวิ่งย้อนกลับมาช่วยกันดับไฟกันจ้าละหวั่น ยังไงซะก็ถือเป็นเรือนของเจ้านาย พวกตนไม่ต้องตกระกำลำบาก ใช้ชีวิตระเหเร่ร่อนก็เพราะได้นายปานให้ที่ซุกหัวนอน...

สันดานนายปานถึงจะบ้าตัณหา หากก็ถือเป็นคนมีน้ำใจ กับอีกเรื่องคือมีลูกชายนิสัยชั่ว ถ้าตัดเรื่องนี้ไปได้คนงานในบ้านต่างก็รักเคารพนายปานเป็นอย่างดี

เปลวไฟลุกลามมาจนเกือบถึงเรือนหลังเล็ก ทว่าไอ้บัวผันยังคงหมกมุ่นอยู่ในการเสพกามกับนางบำเรอของพ่อ เปลวเพลิงรอบด้านจะร้อนแรงสักแค่ไหนไอ้บัวผันไม่คิดสนใจ มันยังคงตั้งหน้าตะบันสะโพกแกร่งโหมเข้ากระหน่ำใส่ร่องหลืบคับแน่น

หัวหน้ากลุ่มชายฉกรรจ์ที่ต่างเข้าใจว่าเป็นกลุ่มโจรดึงผ้าปิดหน้าออกเผยให้เห็นแววตากร้าวกระด้างดุดัน ก่อนจะย้ำเท้าหนักเสียงดังโครมครามขึ้นมาบนเรือน

ภาพอุจาดตาตรงหน้ายิ่งทำให้อารมณ์นายบ้านสามโคกปะทุเดือด ดาบในมือสั่นระริกหมายจะบั่นคอไอ้ชาติชั่วเสียให้ดับคามือ ติดว่าต้องลากเอาตัวมันไปกราบตีนนังอุ่นเรือนให้ได้ ไม่เช่นนั้นไอ้บัวผันได้ตายคาปลายดาบของตนไปเสียแล้ว...

-----------------------------

รำเพยกระโดดลงจากหลังม้าตัวใหญ่ของเสือก่อนจะวิ่งหน้าตาตื่นมายังลานหน้าเรือนของนายบ้านทัพทอง เธอได้ยินข่าวเรื่องอุ่นเรือนถูกทำร้ายจนตายจากปากของพ่อสุข จึงไหว้วานให้เสือควบม้ามาส่งที่นี่

อุ่นเรือนตายแล้ว มันตายเพราะถูกไอ้พวกสัตว์เดรัจฉานจากต่างหมู่บ้านฉุดไปกระทำย่ำยี เป็นคนเดียวกันกับที่เคยอุกอาจมาปลุกปล้ำตัวเองถึงเรือน ไม่คิดว่ามันยังจะกล้าลองดี

บนตั่งไม้สูงซึ่งทำจากไม้ยางเป็นที่วางศพของอุ่นเรือน รำเพยเดินมาใกล้ทอดสายตาแดงก่ำมองเรือนร่างซีดขาวราวกับกระดาษเวทนาสงสาร ผิวกายภายนอกร่มผ้าบอบช้ำจากการถูกทรมาน รำเพยปล่อยโฮเสียใจอย่างน้อยๆอุ่นเรือนมันเป็นเด็กสาวนิสัยดีที่ตนทั้งรักและเอ็นดู มักจะซื้อของสวยๆงามๆจากตลาดมะแว้งมาให้อยู่เสมอตั้งแต่อุ่นเรือนยังเล็กจนกระทั่งอุ่นเรือนโตเป็นสาว

“ทำใจดีๆไว้เถิดน้องรำเพย ถือว่าน้องเขาไปสบายแล้ว”

เสือเดินมาประคองร่างของรำเพยไว้ ปลุกปลอบให้รำเพยทำใจ เป็นเวลาเดียวกันกับมีสายตาคู่หนึ่งมองมาด้วยความอิจฉาริษยา

“ดัดจริต” สายบัวทำปากขมุบขมิบ เผลอจิกสายตามองคนทั้งคู่ ชวดเข้าพิธีกับพี่ทองก้อนไปแล้วหนึ่ง ยังดีที่ตอนนี้สายบัวยังมีแผนสำรอง เป็นเมียทองก้อนไม่สำเร็จ งั้นเธอจะเป็นเมียไอ้หน้าขาวนั่นให้ได้ก็แล้วกัน

สายบัวถูกพาตัวมายังเรือนนายบ้านสามโคกหลังจากทองก้อนประกาศยกเลิกเข้าพิธีผูกข้อมือ ใจจริงอย่างกรีดร้องโวยวายในสิ่งที่ผิดหวัง ทองก้อนกลับเดินมากระซิบข้างหูพร้อมพูดบางประโยค สายบัวตาเบิกกว้างจำต้องรีบรับคำ

เป็นเรื่องระยำชัดๆที่พี่ทองก้อนดันเห็นเรื่องเมื่อคืนเข้า

ระหว่างนั้นก็เกิดเสียเอะอะชุลมุนตรงแถวด้านหน้าเรือน ชายในหมู่บ้านสามโคกแทบจะพุ่งตัวเข้ารุมสกรัมไอ้คนที่ถูกกระชากตัวบังคับให้เดินมาตรงตั่งไม้ของอุ่นเรือน ใบหน้ามันปูดเขียว เนื้อตัวปรากฏบาดแผลลึกกว่าสิบแผล ทว่าปากมันยังดี ยังส่งเสียงโวยวายลั่น

“เฮ้ย!พวกมึงมันหมาหมู่ แน่จริงมาตัวต่อตัวสิวะ...”

สายบัวตัวชาหนึบเพราะเธอจำน้ำเสียงของไอ้คนกำลังโหวกเหวกนี้ได้

ทำไมไอ้ใบถึงถูกจับตัวมาที่นี่?

สายบัวระแวงรีบขยับลุกมานั่งแอบยังมุมหนึ่งโดยไม่ให้เป็นจุดสนใจ ฉกาสังเกตเห็นแต่ก็ไม่พูด เพียงแค่คอยจับตาดูอยู่ห่างๆ

ไอ้ใบถูกถีบจนหน้าคว่ำ เลือดกระเซ็นออกจากปาก ลำตัวกระแทกถูกตั่งไม้ มันตาเขียวตวัดมาทางคนถีบก็ถูกเสยปลายคางจนหน้าหัน

“โอ๊ะ!...” หลุดเสียงได้แค่นั้นกึ่งกลางลำตัวไอ้ใบก็ถูกฝ่าเท้ากระหน่ำลงมาหนักๆ ย้ำๆอยู่หลายที จนไอ้ใบตัวงอหน้าขาวซีด เลือดไหลทะลักออกจากปากเป็นลิ่ม

ดวงตามันเบิกโพลง ไร้เสียงจะเอะอะโวยวายดั่งเช่นดังเดิม

“มึงมันชั้วยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉาน อุ่นเรือนมันถือเป็นญาติของมึงเองแท้ๆ มึงยังใจสัตว์ลากตัวมันไปให้ไอ้เหี้ยนั่นกระทำย่ำยี...กูไม่น่าไว้ใจคนอย่างมึงเลยพับผ่าสิ...” พ่อของอุ่นเรือนเดินโซเซมาชี้หน้าด่า ก่อนจะถุยน้ำลายรดหน้าไอ้ใบ ไอ้ญาติแสนชั่ว

สายบัวเองหัวใจเต้นโครมครามกับความโหดร้ายที่ไอ้ใบได้รับ ใจหนึ่งก็นึกสมน้ำหน้า อีกใจนึกหวั่นกลัวความลับของตัวเองจะถูกเปิดเผย

มิ่งแก้วกับทองก้อนเดินหน้าดุดันเข้ามาสมทบ ปลายหางแถวคือนายบ้านสามโคกที่ในมือยังคงกำมีดดาบไว้แน่น ไอ้ใบแหงนมองตาเหลือกลานก่อนร่างคุ้นเคยร่างหนึ่งจะลอยหวือตกลงมากระแทกลำตัวมันเสียงดัง ปรึก

“อ๊ะ!” ไอ้ใบอ้าปากค้างเพราะว่าเจ็บหนัก ฝืนออกแรงผลักจะเรียกว่าก้อนเนื้อคงไม่ผิดนักออกจากลำตัว ไอ้ใบถึงกับตกใจ มันหรี่ตาแคบมองร่างที่ไม่ต่างจากซากศพของลูกพี่ กลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอ

“พี่บัวผัน!...”

ทั้งทองก้อนกับมิ่งแก้วชะงักตอนเห็นใบหน้าของไอ้ใบถนัดถนี่ โดยไม่ได้นัดหมายทั้งสองหนุ่มต่างพากันกวาดสายตามองหาสายบัว แลเห็นเจ้าหล่อนนั่งตัวลีบ สีหน้าฉายออกถึงความหวาดกลัว

มิ่งแก้วดึงสายตากลับมาหาทองก้อน ปรึกษาจะเอาอย่างไรกับเรื่องสายบัว ฝ่ายนั้นส่ายหน้า ส่งสัญญาณอย่าได้เอาความมันเลย...

เท่าที่เขารู้สายบัวมันก็เหลือเพียงตัวคนเดียว

อีกอย่างสายบัวคงไม่เกี่ยวกับการตายของอุ่นเรือน ส่วนเรื่องลักลอบเอากับไอ้ใบ ทองก้อนก็หาได้ติดใจ ยังไงตอนนี้เรื่องราวความสัมพันธ์ระหว่างตนเองกับสายบัวก็จบสิ้นกันแต่โดยดี เขายกเลิกพิธีผูกข้อมือ กะว่าจบเรื่องนี้เขาจะขอนายบ้านทัพทองปลูกเรือนให้สายบัวได้ออกไปใช้ชีวิตแยกต่างหาก ต่างคนต่างอยู่โดยไม่กลับไปผูกสัมพันธ์

สายบัวรู้สึกเหมือนคนกินปูนร้อนท้องเลยคิดจะหาทางหนีออกจากหมู่บ้านสามโคก ต่อให้การตายของอีเด็กอุ่นเรือนตัวเองจะไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง ทว่าสายบัวก็กลัวความลับที่ตนนั้นเคยเป็นนางบำเรอให้เศรษฐีปานพ่อของไอ้บัวผันจะถูกเปิดเผย

นายบ้านทัพทองแหงนหน้ามองท้องฟ้า พลางเดินมากระซิบข้างหูเมียโดยไม่ลืมจูบหน้าผากมนเรียกหาความชื่นใจเล็กๆน้อยๆ ฉกาพยักหน้าเข้าใจก่อนจะหมุนตัวเดินกลับขึ้นเรือนโดยไม่หันหลังกลับมามอง

ส่วนทองก้อนกับชายหนุ่มที่มีเมียอยู่แถวลานหน้าบ้านต่างขยับตัวมาประชิดเมียรัก มือหยาบใหญ่ของแต่ละคนดึงร่างของเมียมาซุกไว้ใต้แผ่นอกแกร่ง ทำปากขมุบขมิบพึมพำท่องคาถา

รำเพยสะดุ้งเมื่อจู่ๆ ก็ถูกไอ้พี่ทองก้อนมาดึงข้อมือพร้อมรวบร่างกลมกลึงดึงห่างออกจากนายเสือมากอดไว้ใต้หน้าอกอุ่นของตนเสียเอง รำเพยเตรียมจะร้องโวยวายหากเสียงร้องโหยหวนราวกับสัตว์ถูกเชือดกลับกลบความคิดทุกอย่าง แววตาของชายในหมู่บ้านสามโคกกระเหี้ยนกระหือรือ

พอสองมือพนมของไอ้บัวผันจรดถึงปลายตีนอุ่นเรือน ปลายดาบของนายบ้านสามโคกจึงสะบั้นลำคอของชายชั่วทั้งสองจนหลุดกระเด็นออกจากบ่า ดวงตาบนหัวไร้ร่างเหลือกถลนน่าสยดสยอง มิ่งแก้วรับปลายดาบจากนายบ้าน จัดการห้ำหั่นเศษซากร่างที่เหลือจนย่อยยับ...

สายบัวที่ไม่มีชายใดปกป้องใจแทบกระเด็นลงพื้น ดวงตาทั้งสองข้างเบิกกว้าง อ้าปากค้างจนน้ำลายย้อย

ให้อยู่ที่นี่ต่อคงไม่ได้แล้ว หนี...เธอจะต้องหนีออกจากหมู่บ้านนี้

สายบัวดวงตาแดงระเรื่อ เกิดอาการหวาดกลัวกับภาพน่าสยดสยอง สองมือยกกุมลำคอโดยไม่รู้ตัว เหลือบสายตามองหัวของไอ้บัวผัน เกิดภาพหลอนว่ามันจ้องมายังตัวเอง ก่อนสติของสายบัวจะกระเจิงวิ่งแน่บกลับมายังเรือนทองก้อน กวาดข้าวของทุกอย่างใส่ห่อผ้า รวมทั้งหีบเงินของทองก้อนหลายหีบ คงต้องไปตายเอาดาบหน้า ขืนยังอยู่ที่นี่ต่อไม่แน่ว่าพวกนั้นจะกล่าวหาว่าตัวเธอมีส่วนเกี่ยวข้องกับการตายของอีเด็กนั่น...

--------------------------------