ฉันไม่ยอมนอนห้องเดียวกับพี่ซันมาเป็นอาทิตย์แล้ว จนวันนี้เป็นวันที่ต้องไปบ้านคุณปู่ที่จังหวัดเชียงใหม่ ฉันเกร็ง ๆ ยังไงก็ไม่รู้ เมื่อเราลงจากเครื่องก็มีรถจากบ้านคุณปู่มารับเราที่สนามบิน ที่เชียงใหม่ไม่ต่างกรุงเทพเลยดูคึกคักและคนเยอะ แต่อากาศดีกว่ามาก ๆ
“เป็นอะไร” พี่ซันหันมาถามฉันที่อยู่ ๆ ก็นั่งซบเขา
“เมารถค่ะ”
“ทนหน่อยนะครับ ใกล้จะถึงแล้ว”
ฉันพยักหน้ารับให้พี่คนขับรถ
แต่ใกล้จะถึงไม่มีจริง เราขึ้นมาถึงยอดเขาที่มีบ้านไม้หลังใหญ่ตั้งอยู่บนพื้นที่กว้างจนสุดลูกหูลูกตา เมื่อเราลงจากรถ ฉันนี่เมารถจนเดินเซเลย
“ยินดีต้อนรับนะ” คุณนนท์มายืนรอรับอยู่แล้ว ทักทายด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตรเหมือนทุกที
“ข่าวไวชิบ” พี่ซันสบถออกมาเบา ๆ
“เราเข้าไปหาคุณปู่กันเถอะ ท่านรออยู่” คุณนนท์เดินเข้ามาจูงมือฉันต่อหน้าพี่ซันเลย
“น้อย ๆ หน่อยนี่เมียฉันนะ”
“พี่ไม่ควรได้สิ่งดี ๆ แม้กระทั่งกับพี่น้ำ” สายตาเย็นของคุณน
