รสรักปีศาจ

Ep.4 ฉันใช้ปากให้นะคะ Nc+++

“วันนี้ไม่ต้องไปหรอก”

“ถ้าบอกว่าหวงฉันจะไม่ไปก็ได้ค่ะ” ฉันยิ้มให้พี่ซัน

“ยัยตัวแสบ”

“ว่ายังไงคะ” ฉันเกาะแขนคนตรงหน้าเพื่อทวงคำตอบ

“ฉันหวง” คนตรงหน้าหอมแก้มฉันฟอดใหญ่

“ดีมากค่ะ ฉันจะยอมเป็นเด็กดีก็ได้ รีบกลับมานะคะฉันจะรอทานข้าวค่ะ”

“รู้ไหม เธอนี่มันปีศาจชัด ๆ อยู่กับเธอเหมือนตัวเองเริ่มจะขายวิญญาณแล้วเนี่ย”

ฉันเดินมาส่งพี่ซันขึ้นรถเพื่อไปทำงาน แต่พวกเราต้องชะงัก เพราะมีรถสีดำจากโรงแรมขับเข้ามาจอดหน้าบ้าน ใครกำลังมากันนะ แต่พอเห็นคนที่เดินลงมาจากรถ ฉันก็เกิดอาการอยากจะเดินเข้าบ้านทันที

“อยู่จริง ๆ ด้วย ซีจัง ชุดน่ารักจังเลย” คำเอ่ยชมจากคนที่กำลังยิ้มอยู่

“มาหาพี่เหรอนนท์??” พี่ซันพูดด้วยสีหน้าเรียบ ๆ น้ำเสียงที่สุภาพ แต่แฝงไปด้วยความหงุดหงิดอย่างชัดเจน

“ผมมาหาซีครับ อยากจะขออนุญาตพาเธอไปเที่ยว”

“ไม่ได้!!!” เสียงตวาดหนัก ๆ ทำเอารอยยิ้มของคนที่ถูกปฏิเสธหายไป กลายเป็นสายตาที่หรี่ลงทันที

“ทำไม?? หรือที่ผ่านมา พี่โกหก” คำถามของคุณนนท์ ทำให้ฉันหาทางช่วยคนเป็นสามีทันที

“เพราะฉันไม่สบายค่ะ เป็นไข้ ดูสิคะวันนี้ฉันเลยไม่ได้ไปทำงานเลย แค่ก แค่ก” ฉันแกล้งทำเป็นไอ เพื่อยืนยันว่าตัวเองกำลังป่วย

“อ่าวจริงเหรอ ถ้างั้นให้ฉันเฝ้าไข้นะ”

“เดี๋ยวจะติดไข้เอานะคะ อย่าเลย” ทำไมเขารู้ว่าฉันแต่งงานแล้ว แต่ก็ยังอยากจะเข้าหาอยู่ได้!!! หรือเขาอยากจะบอกเรื่องคนที่ชื่อน้ำรึเปล่า

“ฉันแข็งแรงนะ ไม่ป่วยง่าย ๆ หรอก นะ ป่วยไม่มีคนดูแลได้ไง”

โอ้ยยยย ให้ตายสิหมอนี่ตื้อจัง เข้าใจคำว่า Noooooo ไหม ให้ตายเถอะ

“ชายหญิงอยู่ด้วยกันสองคนมันอาจจะดูไม่ดี” ฉันพูดพรางยิ้มจนตาแทบจะปิด แม้ในใจอยากจะไปจากตรงนี้จะตายแล้ว

“ทำอย่างกับไม่เคยอยู่กับผู้ชายสองต่อสองไปได้”

“ก็ไม่เคยนะสิคะ" คำตอบของฉันทำเอาคนฟังนิ่งไปนิด ๆ

“เอาอย่างนี้ดีไหมคะ ไว้ฉันหาย เราจะไปกินไอติมกัน”

“งั้นเอาเบอร์มา” คุณชานนท์ยังคงดื้อดึง

“คุณเคยเห็นฉันพกโทรศัพท์รึยังไง” คำตอบของฉัน ยิ่งสร้างความหงุดหงิดให้คนฟังขึ้นไปอีก

“งั้นเอาของฉันไป รอรับสายด้วยนะ โทรศัพท์ฉันไม่มีสาวโทรเข้าหรอก เพราะฉันมีแค่เธอคนเดียว” คำพูดของเขาทำเอาคนฟังอย่างฉันแทบจะใจอ่อนเลย ไงละลุง เขารุกแรงขนาดนี้ จะยอมแพ้เขาไหม ไอ้คำว่ามีฉันแค่คนเดียวเนี่ย มันควรจะพูดกับภรรยาของพี่ชายไหม ว่าแต่ อยากยินคำนี้จากสามีฉันจัง ตั้งแต่แต่งงานมา กี่คนแล้วก็ไม่รู้ อีตาลุงมักมาก!!!

คุณนนท์ยอมกลับไปพร้อมพี่ซัน แต่คุณนนท์นี่ก็ประหลาดดีจริง ๆ ไม่เคบพบเคยเจอผู้ชายแบบเขาเลย แต่แบบอีตาลุงก็ไม่ต่างอะไรจากพ่อฉันหรอก ฉันเดินเข้าบ้านพร้อมกับเห็นพวกพี่แม่บ้านกำลังเอาเสื้อผ้าฉันออกมา

“เดี๋ยว ๆ พี่ทำอะไรคะ”

“คุณซันบอกว่าให้เผาทิ้งให้หมดเลยค่ะ คุณเขาจะซื้อให้เอง”

“เก็บไว้ค่ะไม่ต้องเผา ฉันจะไม่ใส่ให้เขาเห็นเลย หรือเอาไปแจกพวกพี่ ๆ ก็ได้ค่ะ ฉันเสียดาย” เสื้อผ้าที่พ่อแม่ที่แสนรักซื้อให้เพื่อให้ดูว่าฉันมีเสื้อผ้าราคาแพงใส่ เพราะปกตินะเหรอ ใส่ตัวที่บีน่าโละทิ้งแล้วทั้งนั้น

เฮ้อออออ รอบตัวฉันมีใครปกติบ้างเนี่ย

ในเวลาต่อมา

อยู่บ้านเฉย ๆ มันว่างจังเลยนะ ในโทรศัพท์เครื่องนี้จะมีรูปคนชื่อน้ำไหมนะ ฉันมองโทรศัพท์ในมือ ทำไมคุณนนท์ถึงกล้าให้ฉันถือของสำคัญแบบนี้ได้นะ ถ้าพ่อแม่โทรมาล่ะจะทำยังไง คิดได้ยังไง เอาโทรศัพท์ตัวเองมาให้คนอื่นเนี่ย

[ Rrrrrrrrrr Rrrrrrrrrrrrrrrr ขออนุญาตเข้าถึงกล้อง ]

สายสนทนา

[ ดีขึ้นบ้างไหม ]

“ไข้ลดลงเยอะแล้วค่ะ”

[ คนอะไรไม่พกมือถือ ]

ไม่ใช่ไม่พก แต่ไม่มีปัญญาซื้อ พูดแล้วรันทดจริง ๆ ชีวิตฉัน

[ ฉันชอบเธออะ ]

“เดี๋ยว ๆ คุณนนท์ ฉันคิดว่ามุกของคุณทำฉันตกใจจริง ๆ” มีที่ไหนมาบอกชอบเมียคนอื่น

[ เชื่อเรื่องรักแรกพบรึเปล่า ] คนที่พูดมีสีหน้าเขินอายยิ้มออกมาเอาดื้อ ๆ

“ขอโทษค่ะ ฉันแต่งงานแล้ว”

[ แคร์ที่ไหน แค่แต่งในนาม เธอยังไม่ได้นอนด้วยกันสินะ เอาไว้เลิกกันเมื่อไหร่ เธอจะได้รู้ว่าฉันรออยู่ ]

“คะ??!!!”

อีตานี่รับมือยากจัง ไม่เข้าใจเลยรึไง ว่าฉันมีสามีแล้ว มาบอกอีกว่าถ้าเลิกกัน หรือเขารู้อะไรที่มากกว่าฉัน

[ แสดงว่าเธอไม่ได้มั่นใจในตัวเขาขนาดนั้น มันแปลว่าถ้าเธอรักฉันมากพออะไรก็เกิดขึ้นได้ ] อะไรทำให้เขามั่นใจขนาดนั้น แต่พี่ซันเขาก็ยังมีผู้หญิงอีกคนอยู่สินะ ผู้หญิงที่ชื่อน้ำ

“ฉันว่ามันจะไม่ดีมั้งคะ”

[ บนโลกนี้ไม่มีใครปฏิเสธฉัน เธอเป็นคนแรก ฉันประทับใจเธอมาก ]

อึอออออออ อีตานี่ ฉันได้แต่ยิ้มภายใต้ความหงุดหงิดในใจ

[ เพราะเจอเธอ มันทำให้ฉันโทรไปบอกเลิกผู้หญิงทุกคนที่คุยมา ]

“แม้รู้ว่าจะต้องถูกปฏิเสธเหรอคะ”

[ อื้ม ] เขาเขินอีกแล้ว ไปไม่เป็นเลย จะเอายังไงดีวะ ปฏิเสธไปเลยจะได้จบ ๆ จะได้ไม่ต้องมายืดเยื้อ

“ขอโทษนะคะ ขอบคุณสำหรับความรู้สึกดี ๆ แต่หญิงดีย่อมไม่มีชายสองในใจ ถึงจะแต่งแค่ในนาม แต่ฉันก็ได้ชื่อว่ามีสามีแล้ว”

[ รู้จักฉันให้มากกว่านี้ก่อนสิ ]

“ถ้าในฐานะเพื่อนยินดีค่ะ แต่ถ้าฐานะอื่น ไม่!”

[ ใจแข็งจัง ]

“^^ ฉันอาจจะไม่ได้นิสัยดีอย่างที่คุณคิดนะคะ”

[ ฉันไม่ยอมแพ้หรอกนะ พี่ซันมาละ ฉันวางก่อนนะ ]

จบการสนทนา

หึหึ จะต้องเจอเรื่องวุ่นวายนี้อีกนานแค่ไหนเนี่ย คงจนกว่าคุณนนท์จะกลับละนะ เฮ้อ..........

คนชื่อน้ำสวยไหมนะ ฉันเปิดในอัลบั้มรูปของโทรศัพท์เครื่องนี้ มีแต่รูปผู้หญิงเต็มไปหมด แล้วจะรู้ได้ไงว่าคนไหน จะสวยกว่าฉันไหมนะ หรือจะถามพี่ซันไปตรง ๆ ดี แล้วถ้าเขาเป็นคนสำคัญจริง ๆ ฉันจะรับได้ไหม ฉันกำลังอีตาลุงนี่หรือไงนะ แต่เอาจริง ๆ ก็คงชอบแหละ ความใกล้ชิด ต้องอาบน้ำให้เขาทุกวัน อีกอย่าง ยังไงเขาก็สามีฉัน

พอตกเย็น

พี่ซันกลับมาตรงเวลาเหมือนทุกวัน เว้นแต่........เอ่ออคืออออ ฉันได้แต่อ้าปากค้างกับผู้ชายที่มาหาฉันเช้าเย็นลย

“ขอมากินข้าวเย็นด้วยคน”

“คะ?? คุณนนท์”

เอากลับมาด้วยทำไม ฉันยื่นโทรศัพท์สีดำส่งคืนให้เขา แต่เขากลับยื่นโทรศัพท์สีขาวเครื่องใหม่มาให้ฉัน อะไรอีกเนี่ย!!! อย่าว่าแต่ฉันงงเลย พี่ซันยังทำหน้างงเลย

“ฉันให้ เกิดเธอไปไหน หลง หรือเกิดอันตราย จะได้ติดต่อใครได้” ฉันแอบรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก เมื่อจู่ ๆ ก็ถูกเป็นห่วงขนาดนี้ สามีฉันยังไม่เคยทำเลย

“ขอบคุณนะคะ แต่อันนี้มากเกินไป ฉันให้พี่ซันซื้อให้ก็ได้”

“ไหนบอกในฐานะเพื่อนได้ไง”

คือถ้าไม่รับ คือไม่จบใช่ไหม อีตานี่!!!! หายใจเข้าลึก ๆ ซี เขาก็แค่คุณหนูเอาแต่ใจ

“ในเครื่องเบอร์ฉันเป็นเบอร์แรกนะ”

แล้วคุณนนท์ก็อยู่ติดกับฉันจนถึงเวลากินข้าว แอบมองว่าคุณนนท์แค่เหงา อยากเป็นเพื่อนด้วยนะ แต่ไม่อยากให้เขาคิดเกินเลยไปมากกว่านี้ ฉันไม่ได้แบกแค่ทะเบียนสมรส แต่แบกบริษัทของพ่อและแม่ฉันไว้ด้วย ฉันไม่มีทางเลยที่จะเลิกพี่ซันได้

หลังกินข้าวเสร็จคนขับรถก็ไปส่งคุณนนท์ที่โรงแรม ฉันเลยเอาโทรศัพท์เครื่องที่ได้มาไปให้พี่ซันเก็บไว้ กันตายไว้ก่อน เพราะวันนี้เขาทั้งเกาะแกะ ทั้งจับมือจับแขนจับแก้ม สามีของฉันคงจะไม่พอใจแน่ ๆ

“ฉันจะอาบน้ำ รีบตามมาล่ะ” เสียงเรียบ ๆ ที่เต็มไปด้วยอารมณ์ทุกคำพูด ไม่น้าาาา สีหน้าแบบนี้ ฉันต้องโดนดุแน่เลย

ฉันเดินตามมาในห้องน้ำ ก่อนที่พี่เขาจะเปลื้องผ้าตัวเองแล้วลงน้ำ ทำไมความเงียบถึงได้น่ากลัวแบบนี้

“ลงน้ำมา"

“ฉันยังไม่ได้ถอดชุดเลยค่ะ"

“ก็ถอดสิ” เขาพูดโดยไม่หันมามองฉันด้วยซ้ำ โกรธมากสินะ แต่มันก็ควรจะรักษาความรู้สึกฉันด้วยไหม เขาจะมาโกรธฉัน ทั้งที่ตัวเองยอมพาเขามาเนี่ยนะ

ฉันค่อย ๆ ถอดเดรสตัวที่ใส่ออก ตามด้วยชั้นในจนไม่เหลืออะไรติดตัวเลย ฉันคว้าผ้าขนหนูมาห่อตัวไว้ จะลงไปยังไงก็จ้องตาเขม่งแบบนี้ เมื่อขาก้าวลงน้ำ

“ห้ามมองนะคะ” ฉันปลดผ้าขนหนูออกแล้วนั่งลงไปกับน้ำทันที ฉันกลับถูกกระชากเข้าไปหาเขา

“ทำไมฉันจะมองไม่ได้ ฉันเป็นผัวเธอนะ” นิ้วเรียว ๆ บีบแก้มของฉันไว้

“ถ้างั้นก็ช่วยมองแต่ฉันแค่คนเดียว ได้ไหมคะ ให้เหมือนที่ฉันมองแค่พี่คนเดียว” มือที่บีบแก้มของฉันคลายออกช้า ๆ

“ทั้งที่ต้องมองเธอนั่งฉอเลาะกันมันนานสองนานนั่นเหรอ ที่บอกมองฉันแค่คนเดียว ชอบมันรึไง ถึงยอมให้จับไปทั้งตัว” สายตาเหยียดหยามนี่คืออะไร ก็พี่พาเขามาเอง แล้วฉันก็พยายามหนีแล้ว แล้วทำไมพี่ไม่ออกตัวไปเลยว่าไม่ชอบ

“ล้างให้หน่อยสิคะ” ฉันจับมือของเขามาถูที่แก้ม ตอนแรกพี่ซันขัดขืนชักมือออก ฉันเลยเปลี่ยนมาถูที่เอวแทน ท่าทีเลยดูอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด

“บอกว่าหึงฉันสิคะ แล้วฉันจะให้ถูอย่างอื่น” ฉันมองตาดุ ๆ นั้นไม่วางตา

“หึง หึงมาก” ริมฝีปากประกบลงมาอย่างหื่นกระหาย

ฉันปล่อยให้มือของเขาถูไปทั้งตัว ภายใต้น้ำในอ่างนั้น ลูบตั้งแต่ขาขึ้นมาสะโพกจนถึงเอวขึ้นไปถึงหน้าอก

“เธอจะยอมฉันรึไง” เสียงกระเส่าที่บอกถึงความต้องการ แต่คำตอบของฉันคือการส่ายหน้าเบา ๆ การกระทำทุกอย่างหยุด เขาหันหลังให้ฉันแล้วลุกขึ้นจากน้ำทันที

“แต่ฉันจะใช้ปากให้ค่ะ” ขาที่จะก้าวออกจากอ่างหยุดชะงัก แล้วก้าวกลับมาที่เดิม

“พูดแล้วนะ” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์เผยขึ้น

“อยากให้ทำไหมคะ”

ร่างกายฉันถูกจู่โจมอย่างรวดเร็ว อย่างกับคนที่หื่นกระหาย จากซอกคอไล่ลงมาจนถึงหน้าอก มือที่บีบเคล้นพร้อมริมฝีปากที่ป้อนความเสียวให้ยอดอกที่ไม่เคยมีชายใดได้ลิ้มลองมาก่อน

“พี่ซันขาาา อ่าาาาา”

“ดังอีกสิ เรียกชื่อฉันให้ดังกว่านี้”

“อื้มมม อ่าาาส์ พี่ซัน”

ร่างเล็ก ๆ ของฉันถูกวางไว้บนขอบอ่าง สายตาหื่นกระหายยังคงมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า

“สวยจัง อยากจะทำเธอมากกว่านี้ แต่ถ้าไม่หยุดตอนนี้ ฉันคงจะทำตามสัญญาไม่ได้แล้ว”

“พี่ไปรอที่ห้องนะคะ ฉันจะตามไป” ฉันพูดพร้อมกับรอยยิ้ม ยิ้มที่…ฉันกำลังทำอะไรอยู่นะ เอาเถอะ ฮึบไว้ซี

ถึงจะพูดไปแบบนั้น แต่ก็ไม่เคยทำเลยสักครั้งไอ้การใช้ปากเนี่ย ฉันเดินออกมาเปลี่ยนชุด แล้วกลับไปที่ห้องตามสัญญา ถ้าถามว่าเสียใจไหมที่พูดออกไปแบบนั้น ถือว่าเป็นรางวัลให้ที่เขาอดทนรอมาเป็นเดือนก็แล้วกัน

“เริ่มเลยไหมคะ” ฉันคลานขึ้นไปบนเตียงแล้วนั่งลงข้าง ๆ เขาที่ยังอยู่ในชุดคลุมอาบน้ำ

“แค่จับยังไม่เคยเลย” เสียงแผ่ว ๆ ที่ทำเอาคนฟังอย่างฉันขนลุก

“ขอจับได้ไหมคะ” พี่ซันดึงฉันขึ้นมาจูบ แล้วจับมือฉันลงไปถูท่อนลำจากนอกชุดคลุมอาบน้ำ

“นี่มันรู้แค่ว่าเธอจะมานะ” ท่อนลำที่แข็งรออยู่แล้วมันทำเอาฉันเริ่มกลัว อย่างบอกไม่ถูก ฉันเลยฮึบในใจแล้วคลอเคลียอยู่ใกล้ ๆ หูของคนเป็นสามี

“สอนฉันหน่อยสิคะ ที่รัก” ฉันกระซิบที่ข้างหูของเขาเบา ๆ

“ทำไมยั่วเก่งจังวะ ฉันกำลังจะคลั่งเพราะเธอแล้วเนี่ย”

ฉันสะบัดมือที่เขาจับอยู่แล้วล้วงเข้าไปในชุดคลุมอาบน้ำ เพื่อเล่นกับสิ่งที่มันเรียกร้องฉันอยู่ข้างใน ใหญ่จังวะ แต่ถ้าฉันทำให้เขาเลย มันจะไม่ได้อะไรเลย ตั้งข้อเสนอสักหน่อยดีกว่า

“พี่ซันคะ ฉันจะอมให้พี่จริง ๆ นะคะ แต่พี่ต้องสัญญาก่อน จะไม่เอาของ ๆ ฉันไปใช้กับใครอีก”

“ยัยปีศาจ นี่กะให้ฉันขายวิญญาณให้เธอเลยรึไง”

“ตอบสิคะ” ฉันยังคงทำเสียงออดอ้อนเพื่อทวงคำตอบ

“ตกลง” พอสิ้นคำตอบฉันก็ดึงเชือกที่รัดเอวของชุดคลุมอาบน้ำออกทันที

นี่เป็นการเผชิญหน้ากันตรง ๆ ครั้งแรก มันทั้งสู้มือแถมยังผงกหัวให้ฉันอีก กลิ่นหอมของสบู่ทำให้ฉันเอามันเข้าปากได้ไม่ยาก แต่ความใหญ่ของมันทำให้เข้าได้แค่ครึ่งเดียวเท่านั้น

“โอ้วววว ซี อย่าให้โดนฟันสิที่รัก”

ฉันรีบเก็บฟันตามที่พี่ซันบอก

“รู้สึกดีรึเปล่า”

“อ่าาา อย่ามาถามตาใสนะ มันทำให้ฉันอยากทำเธอมากกว่านี้”

ฉันถูกพลิกให้มานั่งบนเตียง ก่อนที่จะถูกป้อนเจ้ามังกรยักษ์เข้ามาในปาก แล้วเขาเป็นกำหนดจังหวะเอง ด้วยความยาวของมัน มันทำให้ฉันต้องใช้มือรองเอาไว้ไม่ให้มันเข้าไปลึกกว่านี้

“อ่าาาา มันดีมากเลย”

เพียงหลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ดึงออกจากปากของฉันชักมันไม่กี่ที

“อ่าาาา ซี” น้ำข้น ๆ มากมายก็พุ่งเต็มหน้าฉันเต็มไปหมด มันเยอะมาก ๆ จนเลอะผมไปหมด

“รู้ไหมคะ ฉันต้องอาบน้ำใหม่เพราะมันเลอะผม”

คนตรงหน้าดูผลงานตัวเองอย่างพอใจ ก่อนจะมาอุ้มฉันเข้าห้องน้ำ ฉันว่าถ้าให้เขาอาบให้คงต้องยาวแน่ ฉันเลยไล่เขากลับห้องแล้วเลือกที่จะอาบเอง ชอบเสียงตอนที่เขาเรียกชื่อฉันจัง อิอิ เซ็กซี่เป็นบ้าเลย เขาสัญญาไว้แล้ว ว่าเขาจะไม่ทำกับคนอื่นอีก เท่ากับว่า ฉันก็ไม่ต้องกลัวคนที่ชื่อน้ำแล้วรึเปล่า

เมื่อเดินกลับมาถึงห้อง พี่ซันก็ตบที่นอนข้าง ๆ เขาเบา ๆ เรียกให้ฉันไปนอนด้วย

“เมื่อไหร่จะยอมฉันซะที”

“ไม่ใช่ว่าฉันเจอพี่ทำขนาดนี้แล้วจะไม่มีอารมณ์นะคะ แค่ฉันอยากเป็นคนเดียว ที่พี่จะทำแบบนี้ด้วยเท่านั้นเอง”

“พรุ่งนี้ฉันจะพาไปซื้อโทรศัพท์นะ เมียฉันจะให้คนอื่นมาซื้อให้ได้ไง”

“ฉันไม่เห็นอยากจะได้มันเลย”

“เธอมันคนยุคไหนเนี่ย”

“เจอกันทุกวันแบบนี้ จะให้ฉันโทรหาใครคะ แล้วอีกอย่างยังไม่เคลียร์เรื่องที่ให้เอาเสื้อผ้าฉันไปเผาทิ้งเลยนะคะ”

“ก็ฉันไม่ชอบอะ ไม่เห็นเหมาะกับเธอเลย อย่างกับเสื้อผ้าที่ไม่ได้ใส่ใจจะเลือกมาด้วยซ้ำ”

ถูกเป๊ะ เพราะเลือก ๆ เพียงแค่ให้ฉันมีเสื้อแพง ๆ เพื่อมาใส่อยู่ที่นี่แค่นั้น ตลกดีจัง ที่เขาแว็บเดียวก็ดูออกเลย

“เลือกให้ฉันหน่อยได้ไหมคะ” ฉันหันมาสบตาคนที่พูด

“เอาสิ ทำตัวน่ารักแบบนี้ขอฉันได้ทุกอย่างเลย”

ถ้าเขารู้ว่าฉันไม่ใช่คนที่คู่ควรเขาจะยังน่ารักกับฉันแบบนี้อีกไหม ฉันไม่อยากให้ความจริงเปิดเผยเลยจริง ๆ ถ้าเขารู้ว่าฉันแค่ผลผลิตที่ผิดพลาดจากพ่อกับลูกคนใช้ เขายังจะน่ารักแบบนี้กับฉันอยู่ไหม