Ep.5 ถูกปฏิเสธ Nc++
4424 Words
“หาชุดให้เมียกูหน่อยดิ”
ฉันมานั่งในร้านขายชุดมุ้งมิ้ง ที่ไม่น่าเชื่อจะเป็นร้านของพี่ส้ม เพื่อนของพี่ซันได้เลย
“ไอ้ชุดนอนล็อตที่แล้ว ไม่พอหรอ”
“เออ เอามาอีก”
“ชุดอยู่บ้าน ชุดไปทำงาน เอามาให้หมดอะ”
“นี่เมียนะไม่ใช่ตุ๊กตา"
“เร็ว ๆ จะเอาไหมตังค์อะ"
แล้วพี่ซันก็เดินไปรอบ ๆ ร้านมองทีละชุดอย่างตั้งใจ
“เราไม่ต้องเลือกหรอก เลือกไปก็ไม่ถูกใจมัน ให้มันเลือกมาเอง ซีนั่งสวย ๆ อยู่ตรงนี้แหละ"
“ค่ะ"
เรานั่งรออยู่หน้าห้องลองชุด มีเพียงพี่ซันที่เดินไปมาเลือกชุดอย่างตั้งใจ พี่ส้มหัวเราะคิกคักชอบใจในท่าทีของเพื่อนสนิท
“ได้กันยัง” คำถามของพี่ส้มทำเอาฉันหันขวับไปมองคนที่ถาม แล้วหันไปมองพี่ซันที่เลือกชุดให้ฉันไม่หยุดตอบยังไงดี ถ้าตอบว่ายังเขาจะเสียหน้าไหม ไม่ต้องตอบละกัน ฉันยิ้มอาย ๆ แล้วค่อย ๆ เอาผมทัดหูช้า ๆ
“ยิ้มไม่ตอบคืออะไรอะ พี่พนันไว้เยอะ คืนที่กินเหล้าวันนั้นมันบอกยังไม่ได้ พี่เลยพนันไปว่าไม่ได้ ตั้ง 2 หมื่น”
“ฉันไม่บอกค่ะ”
“มึงมาสอนอะไรเมียกู” พี่ซันโผล่เข้ามาขวางการสนทนาของเราได้ทันเวลาพอดี
“มึงได้กันยัง” เสียงพี่ส้มถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“ยัง”
“อะห๊า กูได้เงินแสนใช้ละ”
“เค้าอุตส่าห์รักษาภาพพจน์ให้พี่นะเนี่ย” ฉันเงยหน้ามองสามีของตัวเอง
“ไม่ต้องพูดมาก ไปลองชุดให้ฉันดูหน่อย” พี่ซันส่งชุดมาให้ฉันลองหลายชุดมาก ๆ พี่จะซื้อไปขายหรือยังไง
ฉันลองทุกชุดที่พี่ซันส่งมาให้ ไม่รู้จะลองทำไม ยังไงเขาก็เอาทุกชุด พี่ซันถามฉันทุกร้าน เอานั่นไหม เอานี่ไหม จนต้องร้องอยากกลับบ้าน ฉันเดินต่อไม่ไหวแล้ว เจ็บเท้าสุด ๆ เพราะไม่เคยชินกับส้นสูง ยิ่งเดินนาน ๆ มันเลยยิ่งเจ็บ
“เป็นอะไรอะ”
“เจ็บเท้าแล้วแล้วอะค่ะ”
“รอนี่แป๊บนึง”
แล้วเขาก็วิ่งหายไปซักพัก ไปไหนอะ แล้วทิ้งฉันไว้แบบนี้หรอ ถึงจะบอกให้รอก็เถอะ พี่ซันหายไปนานมาก แล้วเขาก็กลับมาพร้อมกล่องใบหนึ่ง
“เจ็บทำไมไม่บอก จะทนใส่ทำไม” พี่ซันถอดรองเท้าคู่ที่ฉันใส่โยนลงถังขยะใกล้ ๆ ตรงนั้นทันที ก่อนจะค่อย ๆ สวมรองเท้าคู่ใหม่ให้ฉัน
“ขอบคุณนะคะ”
“รางวัลที่เธอทำตัวน่ารักไง”
“ฉันอยากได้พระจันทร์กับพระอาทิตย์อะค่ะ” มือใหญ่หยิกแก้มฉัน
“ตอนนี้เธอมีพระอาทิตย์แล้ว” คำตอบที่ทำเอาฉันต้องยิ้มออกมา บ้า!!! ร้ายกาจมาก คร่าา พระอาทิตย์ของฉัน
ฉันไม่ได้อยากได้ไอ้พวกของนอกกายพวกนี้สักหน่อย อย่าเอาของพวกนี้มาซื้อฉันหน่อยเลย ชิ อิอิ รองเท้าสวยจัง ที่หายไปนานเพราะตั้งใจเลือกหรือเปล่านะ
เราขับรถกลับมาบ้าน ก็เห็นคุณนนท์มานั่งรออยู่แล้ว มาทำไมอีกอะ ฉันดูออกว่าเขามาแบบมีแผนแน่ ๆ เขาบอกว่าพี่สาวเขาเป็นคนรักของพี่ซันนี่ ที่จริงฉันก็ควรจะต้องระวังเขาไว้นะเนี่ย
“ซีจังงงง ฉันคิดถึงจัง”
“ทำไมไม่โทรมาล่ะคะ ไม่เห็นต้องมาเองเลย”
“อยากเห็นหน้าด้วยไง”
เหอะ ๆ เหอะ ๆ พี่ซันถือของชอปปิงเข้ามา ส่งต่อให้แม่บ้านที่รอรับของอยู่แล้ว
“ชอปปิงกันมาหรอ”
“ค่ะ”
“ไปกันแค่สองคนหรอ”
“ค่ะ”
“ที่ปฏิเสธฉันเพราะพี่ซันใช่ไหม”
“ค่ะ”
“ทั้ง ๆ ที่เขามีคนรักอยู่แล้วนะหรอ ทั้ง ๆ ที่เขาไม่มีวันจะรักเธอ”
“ค่ะ”
“โง่ โง่ที่สุด”
“ค่ะ
“ทำไมเธอตอบอยู่แค่คำเดียว”
“ฉันบอกแล้วไงคะ ฉันอาจจะไม่ใช่คนในแบบที่คุณเข้าใจ ฉันไม่ได้นิสัยดีอย่างที่คุณคิด ฉันเป็นคนที่ไม่ค่อยน่าคบเท่าไหร่ค่ะ แล้วยังไงพี่ซันเขาก็เป็นสามีของฉัน ต่อให้คุณจะพูดยังไงมันก็เปลี่ยนความจริงไม่ได้ว่าเขาคือสามี”
“เพราะเขาบอกให้เธอพูดแบบนี้ใช่ไหม”
“ไม่ค่ะ แต่เพราะเขาไม่พูดอะไรเลย ฉันเลยหงุดหงิดอะค่ะ”
“เธอชอบเขาแล้วหรอ”
“ ค่ะ^^" ใช่ตอนนี้ฉันชอบเขาไปแล้ว ชอบมาก ๆ ชีวิตฉันไม่ได้มีคนมาทำดีด้วยบ่อยหรอกนะ ฉันหันไปมองหน้าคนที่เอาแต่เงียบ โดยที่ตอนนี้มีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้า
“พอแล้วนนท์ กลับไปเถอะ” พี่ซันออกปากไล่คนที่มานั่งรอเราให้กลับไป
“ผมว่าเรื่องนี้พี่น้ำต้องรู้ ผมอยากจะรู้ว่าจะโกหกผู้หญิงสองคนไปได้อีกนานแค่ไหน”
“ตามสบาย” เสียงเรียบ ๆ ที่ทำเอาฉันแอบยิ้ม แสดงว่าแคร์ฉันมากกว่าสินะ
“ฉันไปส่งที่รถนะคะ”
ฉันเดินไปส่งคุณนนท์ที่รถ เราเดินไปแบบไม่คุยอะไรกันสักคำ
“เราเป็นเพื่อนกันได้นะคะ แต่คงมากกว่านี้ไม่ได้”
“ขอโทษทีนะ ฉันไม่เคยชินกับการถูกปฏิเสธเท่าไหร่”
“ขับรถกลับดี ๆ นะคะ” พอสิ้นเสียง เขากลับดึงฉันเข้าไปจูบ โดยที่ฉันไม่ตั้งตัว จนต้องรีบผลักเขาออก
“หวานดีจัง ขอดี ๆ ไม่ได้ ฉันก็ไม่จำเป็นต้องขอดี ๆ ก็ได้ ไปละ แล้วเจอกันที่รัก”
อี๋!!!! อีตานี่มันโรคจิตชัด ๆ ฉันเดินกลับเข้าไปในบ้าน ด้วยความหงุดหงิด ฉันรีบอาบน้ำแต่งตัวเข้าห้องทันที ลบไม่ออกเลย ความรู้สึกอี๋นี้อะ
“ทำไมวันนี้ไม่อาบน้ำให้ฉัน” ฉันดึงหน้าดุ ๆ นั่นเข้ามาจูบ หวังล้างความรู้อี๋ที่อยู่ในปาก
“อะไรของเธอเนี่ย” ฉันดึงเขาเข้ามาจูบอีกครั้ง
“เค้าจูบฉัน แล้วมันอี๋ อี๋ อี๋ เอาไม่ออก” ฉันทำท่าขนลุก
ฉันถูกผลักลงบนที่นอนแล้วตามมาค่อมอย่างรวดเร็ว ริมฝีปากที่ประกบ ลิ้นที่ดันเข้ามาควานจนทั่วปาก
“หายรึยัง”
“ยัง” ริมฝีปากถูกประกบอีกครั้ง ลิ้นที่พัดกันจนทำเอาฉันร้อนวูบวาบอยู่ข้างใน
“ถ้าไม่หายต้องล้างด้วยอย่างอื่นแล้ว”
“นอนดีกว่าค่ะ คนอะไรวกเข้าเรื่องแบบนี้ได้ตลอดเวลาเลย”
เช้าวันถัดมา
ฉันไม่ยอมอยู่บ้านเพราะความน่าเบื่อ ฉันอยากไปทำงานกับพี่ซันมากกว่า อยากนั่งดูเอกสารที่เรียงราย คนอื่นอาจจะมองมันน่าเบื่อ แต่ฉันที่ไม่ชอบจะอยู่เฉย ๆ เพราะงั้นการอยู่บ้านมันเลยน่าเบื่อมากกว่า ช่วยพี่จีนที่เป็นเลขาเรียงเอกสารบ้าง จัดคิวงานบ้าง ทำให้ฉันกับพี่จีนตอนนี้เราสนิทกันมาก แต่ไม่นานคนเป็นเจ้านายก็โทรสายตรงจากในห้องทำงานมาเรียกฉันที่นั่งอยู่หน้าห้องทำงาน
“งานเสร็จแล้วหรอคะ”
“อืม”
พี่ซันอุ้มฉันขึ้นมานั่งบนโต๊ะทำงาน พร้อมกับซุกเข้าซอกคอทันที อะไรของตานี่ นี่มันห้องทำงานนะ ฉันต้องหยุดการกระทำนี้ด้วยการผลักเขาออก
“พี่ซัน เดี๋ยวมีคนมาเห็นค่ะ”
“ของรีแล็กซ์หน่อยสิ”
“ใครเค้ารีแล็กซ์แบบนี้กัน อ่าาาา”
ไม่มีคำตอบใด นอกจากมือที่กำลังปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของฉัน ริมฝีปากที่เลื่อนมาถึงเนินหน้าอก แล้วค่อย ๆ สร้างคิสมาร์กที่เนินอกของฉันจนเป็นรอยแดงสีกุหลาบ
“อยากได้เธอจะแย่แล้ว เมื่อไหร่จะยอมซักที”
“เคยได้ยินไหมคะ ยิ่งได้ยากยิ่งอยากได้”
“รู้ไว้ยัยปีศาจ จะได้เธอมันง่ายนิดเดียว แต่ฉันอยากได้ใจเธอ” คำพูดที่ทำเอาฉันใจเต้นตึกตัก ไม่หยุด
“ครั้งแรก มันจะเจ็บไหมคะ”
“เนี่ย นิสัยแบบเนี้ย อ่อยเก่ง”
“ว้าาาาา....จับได้ซะแล้ว กลับกันเถอะค่ะ” ฉันชวนคนเป็นสามีกลับบ้าน
“อื้ม”
และแล้วต่อจากส่งเธอเข้านอน
“ไหนเล่ามาดิ๊ อะไรมันทุกข์ใจถึงกับต้องชวนพวกกูออกมาแดกเหล้านอกบ้านวะ” โจถามด้วยความสงสัย
“มึงเจอคนได้ยาก ๆ ทำไงวะ” ผมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
“เมียมึงใช่มะ” ส้มสมทบ
“เออ เมียกูเนี่ยปีศาจเลยล่ะ ยั่วเก่งฉิบหาย พอจะเอาเสือกไม่ได้อีก”
“แต่งมา 2 เดือนแล้วนะมึง ยังไม่ได้เต๊าะอีกหรอ เสือสิ้นลายแล้วหรอมึงอะ” คิมหนึ่งในเพื่อนสนิทพูดขึ้น เพราะผมไม่เคยเป็นแบบนี้เลย ทำให้มันยิ้มออกมาอย่างสะใจ
“กี่คนมา กูก็ได้เต๊าะหมด เสือกมาตายเมียตัวเอง”
“มึงก็อย่าไปวิ่งตามมากดิ ทำให้เค้าหึงมึงจนคลั่งบ้าง” ส้มออกไอเดีย
“เดี๋ยวที่ขาวสะท้อนแสงนั่นเมียมึงหรือเปล่า” ไอ้โจชี้ให้ผมดูสาวที่เพิ่งเดินเข้ามาในร้าน ในชุดกี่เพ้าสีดำที่แค่มองแวบเดียว ผมก็จำได้ทันที
.......
Cee Say ::
มาทำไมกันนะไอ้ร้านแบบนี้ หรือนัดผู้หญิงที่ไหนมาเจอที่นี่หรือป่าว ทำไมต้องแอบมาตอนฉันหลับ ฉันมองไปรอบ ๆ เพื่อหาสามี อยู่ไหนเนี่ย จะหาเจอไหมคนเยอะแบบนี้
“น่ารักแบบนี้ ทำไมมาเดินคนเดียวครับ”
ฉันเดินเลี่ยงคนที่เข้ามาทัก จนรู้สึกถึงใครคนนึงที่มาจับที่ข้อมือ ฉันพยายามสะบัดอย่างแรง แต่สะบัดยังไงก็ไม่หลุด
“มีอะไรให้พี่ช่วยไหมคะ”
“พี่ช่วยเมียพี่เองได้น้อง” ฉันหันไปมองต้นเสียงที่คุ้นเคย ทำเอาฉันใจชื้นขึ้นมา
“พี่ซัน” ฉันถูกลากมาที่โต๊ะ ที่เป็นโซน VIP ชั้นบน สายตาดุ ๆ ที่มองจนฉันกลัว
“มึงใจเย็น ๆ” พี่ส้มเข้ามาห้าม
“อยากให้ผู้ชายเข้าหามากหรือไง ถึงได้มา” เสียงตวาดดุ ๆ ทำให้ฉันเอาแต่นั่งก้มหน้า
“ใจเย็น ๆ น้องมันกลัวหมดแล้ว”
“กูว่ากูต้องไล่ไอ้เชิดออกละ พาเมียกูมาทำไม”
“อย่านะคะ ฉันเป็นคนบังคับให้พี่เขาพามา” ถ้าเขาโดนไล่ออกเพราะฉันลูกเมียเขาคงสาปแช่งฉันแน่
“แล้วมาทำไม”
ตอบไปว่ากลัวไปติดสาวอื่น ต้องโดนหาว่างี่เง่าแน่ ๆ
“ตอบ”
“ก็พี่หายไป ฉันแค่อยากรู้พี่ไปไหน นัดเจอใครหรือเปล่า พี่เชิดแค่บอกร้านเบา ๆ แต่ไม่นึกว่าจะเป็นร้านแบบนี้ วันหลังจะไปไหนก็หัดโน้ตไว้สิคะ จะได้ไม่เป็นห่วง”
“นั่นไง กูย้ายฝั่งมึงผิดไอ้ซัน กูอยู่ฝั่งน้องซี” พี่คิมเพื่อนสนิทของพี่ซันเข้าข้างฉัน
“แต่ก็ไม่ได้แปลว่าเธอจะแต่งตัวแบบนี้มา”
“ชุดนี้มึงเป็นคนซื้อให้เขาใส่เอง” พี่ส้มช่วยพูด
“นี่พวกมึงเพื่อนกูอยู่ไหม”
“ตอนนี้กูเป็นเพื่อนเมียมึงแล้ว” พี่ส้มขยับมานั่งฝั่งฉัน
“พี่ซัน อยู่นี่เอง คราร่าหาตั้งนาน” ฉันหันไปมองพี่ซันตาเขียว
“เหล้าหมด คราร่าชงเหล้าให้นะคะ”
“จะมอมสามีฉันรึไง”
“อ่อ คนนี้นี่เอง ภรรยาที่ไม่ทำการบ้าน”
พี่ไปเล่าให้เขาฟังหรือไง หรือเรื่องของฉันมันกลายเป็นโจ๊กวงเหล้า แล้วพี่ซันเขาเล่นด้วยไหม ยัยคราร่าอะไรเนี่ย
“จะกลับไหม จะให้พี่เชิดมารับ”
“ไม่กลับ” ฉันยังคงดื้อดึง
หงุดหงิด ทำไมไม่สนใจฉันเลย ฉันนั่งอยู่ตรงนี้แท้ ๆ หรือหวังจิ้มยัยคราเน่านมโตนั่นอยู่ ถึงจะแค่ทางกายไม่ผูกมัด ก็ไม่ได้นะ
โค้กถูกบริกรเสิร์ฟให้ที่โต๊ะ พี่ส้มบอกให้ฉันกินน้ำจะได้ใจเย็น ๆ แต่ก็ไม่อาจจะทำให้สายตาของฉันหยุดมอง คนเป็นสามีของฉันได้เลย นั่น...ยัยคราเน่านั่นเอานมชนแขนพี่ซันแล้ว ฉันทนไม่ไหวเลยเข้าไปนั่งแทรกระหว่างสองคนนั้นทันที
“ทำไมน้องซีหึงหรอคะ” พี่โจถามฉันเหมือนแหย่ ๆ
“หึง หึงค่ะ” ฉันมองพี่ซันด้วยหัวร้อน ๆ ใช่ฉันหัวร้อนและมึนด้วย
“ใครเอาเหล้าให้เมียกูกินอีกละ”
“นี่กูช่วยมึงนะนี่” พี่ส้มตอบออกมาด้วยรอยยิ้ม
“สนใจฉันก่อนสิคะ มองที่ฉัน ฉันไม่ได้เมานะคะ” ฉันลุกขึ้นมานั่งบนตักของคนเป็นสามีอย่างห้ามตัวเองไม่ได้ ฉันไม่ได้เมา แค่ไม่เหมือนเดิม
“ซีนั่งดี ๆ”
“นั่งดีแล้วไงคะ วันนี้พี่ไม่น่ารักเลย รู้ไหมคะฉันหึง” ฉันก้มลงไปจูบคนตรงหน้า
“กูพาเมียกลับบ้านดีกว่า”
“ขอให้ได้ขอให้โดน” เสียงเชียร์จากพวกเพื่อน ๆ ของพี่ซัน ทำเอาฉันต้องกอดคนเป็นสามีเอาไว้แน่น หัวหนักจังเลย
“ได้ตอนเมา เสียเชิงชิบหาย”
ฉันถูกพากลับมาถึงบ้านอย่างปลอดภัย ฉันรับรู้ทุกอย่าง ฉันไม่ได้เมาขนาดที่ไม่รู้อะไรเลย แค่รู้สึกว่าตัวเองคิดอะไรน้อยลง เพราะตึงจนคิดไม่ออก รู้สึกสมองมันทำงานช้า ๆ
“ฉันสั่งห้ามเธอไปที่แบบนั้นอีก ห้ามแตะต้องแอลกอฮอล์อีกเลย”
ฉันร้อน...ฉันถอดชุดนอนที่ใส่อยู่ออก หรือเพียงชุดชั้นในที่ปกปิดของสงวนเท่านั้น
“เราไปอาบน้ำกันนะคะ” ฉันพูดพรางหยิบชุดคลุมอาบน้ำมาใส่เอาไว้แล้วเดินไปที่ห้องอาบ ฉันรวบผมขึ้นจนเห็นต้นคอขาว ๆ แล้วมองเพื่อเรียกให้คนเป็นสามีตามเข้ามา
เมื่ออีกคนเปิดเข้าห้องอาบน้ำมา ฉันก็สาดคำถามใส่ทันที
“มองฉันคนเดียวไม่ได้หรอคะ”
“แค่ทุกวันก็แทบไม่เคยมองใครอีก”
“ถอดผ้าแล้วลงน้ำมาสิคะ”
พอพี่ซันก้าวเข้ามาในอ่าง ฉันก็เข้าไปกอดคนตรงหน้า ฉันพรั่งพรูความในใจ อย่างอดไม่ได้
“คนใจร้าย ไหนบอกจะมีฉันแค่คนเดียว พี่เป็นสามีของฉันนะ รู้ไหมคนที่หึงมันทรมานแค่ไหน”
“รู้สิ ทำไมจะไม่รู้!!!”
“พูดต่อสิคะ”
คนตรงหน้าชะงักนิด ๆ ก่อนจะค่อย ๆ กอดฉันอย่างอ่อนโยน
“ฉันคงชอบปีศาจอย่างเธอเข้าแล้วล่ะ ดูท่าจะชอบมาก ๆ ด้วย” คำพูดที่ทำคนฟังหัวใจพองโต คำพูดที่รอมาแสนนาน
“ฉันรอคำนี้อยู่ค่ะ” ฉันจูบคนตรงหน้าอย่างหนักหน่วง
“ที่เตียงดีไหม”
“อื้ม”
เสื้อคลุมถูกคลุมให้ฉันแบบลวก ๆ ก่อนที่พี่ซันจะอุ้มฉันกลับไปที่ห้อง ร่างของฉันถูกวางลงบนเตียงอย่างแผ่วเบาบนเตียงนุ่ม สีขาวสะอาดตา
“มองพี่ทำไม”
“พี่ซันช่วยทำให้ฉันเป็นของพี่หน่อยได้ไหมคะ” คำพูดที่ทำเอาคนฟังอึ้งจนพูดไม่ออก
“เปลี่ยนใจทีหลังไม่ได้แล้วนะ”
“ค่ะ” ฉันพูดพรางดึงเชือกชุดคลุมอาบน้ำออก
“ไม่เสียใจแน่นะ”
“ถามอีกครั้ง ฉันจะปล้ำพี่แล้วนะคะ” ฉันมองเขาด้วยสีหน้าเรียบเฉย เพราะไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง
“หน้าตาเธอมันไม่ได้อยากทำอะ เธอแค่หึง เธอไม่ได้อยากจะทำมันด้วยซ้ำ เธอแค่อยากเอาชนะ ขอโทษนะ วันนี้เราต่างคนต่างนอนเถอะ”
=============
ในเช้าวันรุ่งขึ้น
เป็นครั้งแรกเลยที่โดนปฏิเสธแบบนี้ เจ็บไหมละ โดนปฏิเสธบ้างอะ รู้สึกละอายในสิ่งที่ตัวเองทำไปเมื่อคืน บทเรียนของคนที่เล่นตัว คือเขาไม่อยากได้แล้ว เจ็บจัง ออกไปแล้วไม่รู้จะทำตัวยังไงดี
แก๊กกก ~* เสียงเปิดประตูเข้ามา ทำให้ฉันสปริงตัวขึ้นมาด้วยความดีใจ
พี่ซันเดินเข้ามาแต่เขากับเมินฉัน เหมือนฉันไม่ได้มีตัวตนอยู่ตรงนี้เลย เจ็บจัง จะทักเขาเองดีไหม หรือจะปล่อยให้มันผ่านไปดี ฉันควรจะทำยังไงดี
“ให้ฉันไปด้วยได้ไหมคะ” ไม่มีคำตอบใด ๆ จากคนตรงหน้า แถมเมินฉันอีกต่างหาก นี่มันเกิดอะไรขึ้น พี่ซันเดินออกจากห้องไปโดยที่ไม่สนใจฉันอีกเลย ฉันกำลังจะเสียเขาไปงั้นหรอ เพราะอะไร ทำไม ความรู้สึกร้อนรนจนฉันรู้สึกว่าทรมาน
ฉันให้พี่เชิดขับรถไปส่งที่ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง เพื่อไปหาพี่ส้มที่ร้าน ฉันไม่มีเพื่อนที่ให้ที่จะให้ปรึกษา ฉันร้อนใจ ร้อนรน จนไม่สามารถอยู่เฉย ๆ ได้
“อะไรหอบมาเนี่ย”
“พี่ส้มขา” ฉันไม่รู้จะเริ่มที่ตรงไหนก่อน มันอึดอัดจนไหลออกมาทางตา
“ฮึ่ยยยย มีไรค่อย ๆ พูด”
ฉันเล่าให้พี่ส้มฟังเรื่องราวเมื่อคืน จนถึงวันนี้ตอนเช้า พี่สัมฟังแล้วครุ่นคิดอยู่พักนึง
“ซันมันมีมาระบายเรื่องซีอยู่บ้างนะ พี่คิดว่ามันไม่มีทางคิดว่าซีไม่สำคัญหรอก”
“แต่วันนี้เค้าเมินฉัน มันเจ็บมากเลย” น้ำตาหยดน้อยค่อย ๆ ไหล
“รักมันหรอ เคยบอกมันรึยัง” คำถามของพี่ส้มทำเอาฉันครุ่นคิด แต่ฉันเองก็ไม่เคยบอกเค้าเลยว่าฉันรู้สึกยังไง
“ถ้าฉันบอกไป แล้วเค้าจะคิดว่าฉันเป็นของตาย ไหนจะเรื่องสาว ๆ ของเค้าอีก ฉันจะมีอะไรไปสู้พวกนั้นได้ ฉันอยากมีเค้า แต่ฉันก็....” ฉันพูดไม่ทันจบพี่ส้มก็พูดสวนขึ้นมา
“ข้อเสียของคนที่ฉลาด คือใช้สมองมากกว่าหัวใจ ความรักต้องใช้ใจมากกว่าสมอง ซีคิดว่าทำไมไอ้ซันต้องยอมเป็นไอ้งั่งยอมทนรอเธอมาตั้งสองเดือน แค่มันจับเธอกดทีเดียวมันก็ได้แล้ว” นั่นสินะ เขาอดทนรอ แต่ฉันเองที่เอาแต่ใจ มีแต่ฉันเองที่ไม่นึกถึงใจเขาเลย
“ฉันควรทำยังไงคะ”
“คิดน้อย ๆ โง่บ้าง ยอมมันบ้าง มันยังยอมเธอตลอดเลย”
“ถ้าตอนนี้เขาเกลียดฉันไปแล้วล่ะคะ” ฉันก้มหน้าลง ไม่คุยกับฉันเลย แบบนี้เกลียดฉันแล้วหรือเปล่า
“ถ้าเกลียดคงไม่มารับถึงที่นี่หรอกมั้ง นั่นไงเดินมาโน่นแล้ว” พี่ส้มพูดพลางชี้ไปที่ด้านหลังของฉัน
ฉันหันไปมองข้างหลังพี่ที่ส้มบอก แล้วต้องรีบหันกลับมาเพราะตัวเองมีความผิดที่ออกมาแล้วไม่บอก ทำไงดีจะทำให้โกรธอีกไหม ไม่ชอบเลยความรู้สึกที่ตัวเองอ่อนแอแบบนี้ อ่อนแอเพราะคนคนเดียว ทั้งที่ฉันเข้มแข็งมาได้ตั้งนาน
“ทำไมไปไหนไม่บอก” เสียงตะคอกดุ ๆ ทำให้น้ำตาที่แห้งไปแล้วไหล่ออกมาอีก
“ขอโทษค่ะ” น้ำตาที่แห้งออกไปแล้วไม่ยอมหยุดเสียที พี่ส้มโบกมือห้ามเมื่อคนข้างหลังฉันกำลังอารมณ์ขึ้นสูงปี๊ดดดด
“รู้ไหมทำคนอื่นเค้าเป็นห่วง” เสียงที่ดูซอฟต์ลงทำให้ฉันยิ่งร้องไห้ออกมาหนักขึ้น
“ขอโทษค่ะ ฮื่ออออออ”
“จะร้องไห้ทำไม” เสียงตะคอกดุ ๆ ของพี่ทำเอาฉันต้องรีบก้มหน้ารับผิด
“ขอโทษค่ะ”
“อีซัน!!! ดุเป็นหมาเลยมึง เมียมึงกลัวหมดแล้วเนี่ย กลับบ้านไปคุยกันดี ๆ เลยไป”
“ไป กลับบ้าน” ฉันถูกลากแขนออกไป มือที่กำข้อแขนของฉันไว้แน่นจนเจ็บ ทำให้รู้ได้ว่าเขาโกรธมาแค่ไหน
เรานั่งกันมาเงียบ ๆ ตลอดทางกลับบ้าน มีเพียงความเงียบที่เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันในตอนนี้ พอกลับมาถึงบ้านเราก็ยังคงเงียบ กินข้าวเราก็ยังเงียบ แต่ความอดทนของฉันมันไม่ได้มากมายเท่าเขา ฉันเสนอตัวเข้าไปอาบน้ำให้ซึ่งพี่ซันเขาไม่ได้ขัดอะไร แต่ก็ไม่ยอมพูดกับฉันอยู่ดี
“อย่าเงียบแบบนี้สิคะ”
“จะให้พูดอะไร”
“พูดอะไรก็ได้ ฉันแค่ไม่อยากให้พี่เมินฉัน”
“เธอนั่นแหละที่ต้องเงียบ เธอทำให้รู้สึกฉันเหมือนคนโง่ที่โดนเธอปั่นหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า” พี่ซันหันมาคว้าแขนที่กำลังถูหลังให้เขา แววตาเย็นเฉียบที่ทำเอาหัวใจชา ด้วยความเจ็บปวด
“ขอโทษค่ะ”
“วันนี้จะเล่นบทอะไรนางเอกผู้น่าสงสารหรอ”
“เป็นผู้หญิงโง่ ๆ ที่รักพี่ได้ไหมคะ” ฉันจ้องตาดุ ๆ คู่นั้น มือที่จับข้องมือฉันจนรู้สึกเจ็บ ตอนนี้คลายออก พี่ซันกลับมานั่งพิงอ่างให้ฉันถูตัวให้เหมือนเดิม จะทำยังไงให้ใช้หัวใจมากกว่าสมองกันนะ
“รักตั้งแต่เมื่อไหร่” พี่ซันหันหน้ามาถามฉัน
“ไม่รู้ แต่มั่นใจเมื่อเช้า แค่พี่เมินฉัน มันก็ทำให้ฉันแทบคลั่ง ฉันเข้มแข็งมาทั้งชีวิต แต่ต้องมาอ่อนแอเพราะพี่ ฉันไม่โอเคเลย” น้ำตามันไหล่ออกมาอีก อย่างห้ามไม่ได้
“ไม่ต้องร้องแล้ว จะเชื่อได้ไหมว่าเธอจะไม่หลอกอีก”
“ต่อไปนี้จะไม่หลอกอีกแล้ว จะเลิกใช้สมอง แล้วใช้ตรงนี้แทน” ฉันเอามือพี่ซันมาแนบหน้าอกข้างซ้าย
“อาบน้ำด้วยกันไหม”
ฉันลุกขึ้นปลดชุดคลุมอาบน้ำลงไปกองที่พื้น เผยให้เห็นร่างกายที่ไม่มีอะไรปกปิด คนตรงหน้ามองสำรวจไปทั้งตัว ฉันค่อย ๆ หย่อนตัวเองลงน้ำอย่างเขินอาย
“ขอพูดอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ห้ามปฏิเสธฉันแล้วนะคะ ช่วยทำให้ฉันเป็นของพี่ได้ไหม”
“งั้นเธอเริ่มเลย”
ฉันเข้าไปจูบคนตรงหน้าอย่างโหยหา ถ้าฉันจะเสียเขาไป ฉันคงทนไม่ได้ ความรักทำไมมันถึงน่ากลัวแบบนี้
“ช่วยสัมผัสฉันหน่อยได้ไหมคะ” ฉันจับมือเขามาวางที่หน้าอกทั้งสองข้าง พี่เขาตอบสนองได้อย่างดี มือที่คอยบีบเคล้นหน้าอกช่วยส่งอารมณ์ให้ฉันได้ดี ลิ้นของเรายังคงนัวเนียกันในช่องปาก ฉันขึ้นไปนั่งบนตักของเขาเพราะเนื้อเราจะได้แนบชิดกัน
“เธอนี่จะจูบอย่างเดียวรึไง”
“สอนฉันสิคะ ครั้งแรกนะ พี่สอนฉันแค่จูบ จะให้ฉันเก่งได้ยังไง” ฉันมองคนตรงหน้าด้วยความเขินอาย พี่ซันเริ่มไซร้ที่ซอกคอขาว ๆ มือยังคงวนเวียนอยู่ที่หน้าอกของฉัน นิ้วที่ตอนนี้เขี่ยไปเขี่ยมาบนยอดอกทำเอาฉันต้องครางออกมา
“อ่าาาาาาาาา”
“ครางให้ดังกว่านี้” เมื่อยอดอกได้สัมผัสกับปลายลิ้น มันเสียวจนฉันต้องเกร็งตัว ปากของเขาครอบอยู่บนยอดอกที่ตอนนี้ชูชันรอรับ
จ๊วบ จ๊วบ จ๊วบ เสียงดูดที่ดังอย่างหื่นกระหาย สลับกับเสียงครางของฉันที่ได้กดหัวเขาเอาไว้แน่น แต่ต้องเกร็งตัวอีกครั้งเนื่องจากมีบางอย่างสัมผัสกรีดไปมาที่ร่องหน้าทางเข้าถ้ำของฉัน
“พี่ซันขาา ซี๊ดดดดดด” นิ้วเรียว ๆ ค่อย ๆ ดันเข้ามาช้า ๆ ฉันผวากอดคอเขาไว้แน่น แต่ดูเหมือนมันจะไม่ทำให้เขาหยุดสำรวจถ้ำของฉันได้ นิ้วถูกดันลึกเข้ามาอีก
“แน่นจัง ขนาดแค่นิ้วนะ” รอยยิ้มบ่งบอกถึงความพอใจ
“น้ำมันล้างออกไปหมด ไม่อยากจะพูดคำนี้เลย แต่ไปทำที่เตียงดีกว่า”
“อุ้มฉันไปนะคะ” ผ้าคลุมถูกห่อตัวฉันแบบลวก ๆ เท่านั้น ร่างใหญ่ช้อนตัวฉันขึ้นจากน้ำอย่างรวดเร็วอย่างกับอุ้มตุ๊กตา ครั้งนี้พี่ซันรีบกว่าครั้งแต่แล้วมาก เหมือนกับรอมันมาแสนนานแล้ว
ร่างถูกวางที่เตียงเบา ๆ แต่การกระทำมันกลับรุนแรง เหมือนคนที่กำลังกระหาย เสื้อคลุมที่แค่พันตัวมาตอนนี้ถูกกระชากออกอย่างไร้เยื่อใย หมอนใบใหญ่ถูกเอามารองหลังฉันเอาไว้ พี่เขาตามมาค่อมร่างฉันอย่างรวดเร็ว ประหนึ่งว่ากลัวฉันจะเปลี่ยนใจ
รสจูบที่ร้อนแรงกว่าที่เคยเป็น เหมือนกับไม่ต้องปิดกั้นตัวเองอีกแล้ว มันร้อนแรงจนแทบจะละลาย นิ้วเรียวยังคงเขี่ยไปเขี่ยมาที่รอยแยก
“ไวไฟจังนะ ฉ่ำเชียว”
“อยู่ที่ใครเป็นคนทำค่ะ”
หน้าอกฉันถูกจู่โจมตีอีกครั้ง ครั้งนี้เหมือนเขาทำได้ถนัดกว่าในห้องน้ำ เพราะมันไม่เปียก ลิ้นอุ่น ๆ ที่ถูกลากไปทั่วตัวมันทำเอาฉันแทบคลั่ง
“อื้ออออ อ้าาาาา อื้มมมมม”
“ฉันถามอีกครั้ง เพราะฉันจะไม่หยุดแม้เธอจะร้องขอ เธอมั่นใจแล้วนะ”
“ช่วยทำให้ฉันแปดเปื้อนได้เท่าที่พี่ต้องการเลยค่ะ”
นิ้วที่เขี่ยไปเขี่ยมามันถูกดันเข้าไปในร่องอีกครั้ง มันทำให้ฉันเกร็งเพื่อต่อต้านสิ่งแปลกปลอมที่เข้ามาในร่างกาย
“อย่าเกร็งที่รัก”
“มันแน่นจัง อึดอัดอะ”
“แค่นิ้วเองนะ ของฉันใหญ่กว่านี้ตั้งเยอะ” ริมฝีปากถูกประกบเพื่อให้ฉันผ่อนคลายลง แล้วมันก็ได้ผล นิ้วที่ได้แต่แช่ไว้ตอนนี้มันสามารถชักเข้าชักออกได้ดังใจ
“อ่ะ พี่ซันขาาาา อื้ออออ ซี๊ดดดดด อ้าา พี่ซัน” ฉันสวมกอดคนตรงหน้าไว้แน่น
“เกร็งอีกแล้ว" พี่เขาดึงนิ้วออกมา ก่อนจะใช้ลิ้นเลียปลายนิ้วตัวเองที่ชุ่มไปหมด
ก๊อก ก๊อก ก๊อกก !!!!!
“มีคนเคาะประตูค่ะ”
“ปล่อยให้มันรอไปก่อน” คิ้วที่ขมวดเพราะหัวเสีย
[คุณซันครับ แย่แล้วตำรวจพบยาเสพติดในโรงแรมเรา] เสียงจากคนข้างนอกตะโกนเข้ามา
“โอ๊ยยยยยย อะไรวะเนี่ยยยยย”
“ไปเถอะค่ะ เคลียร์ให้จบ แล้วรีบกลับมา”
“รอพี่นะคะคนดี เอาจริง ๆ อารมณ์นี้พี่ไม่อยากไปเลย”
“ไปค่ะ ฉันรอได้”
พี่ซันรีบใส่เสื้อผ้าแล้วออกไป กับชายคนที่มาเรียก เฮ้ออออ...อารมณ์ค้างอีกแล้ว
- Writer
