[Bad Mafia] 5

1805 Words

วันนี้ก็เป็นวันหยุดของฉัน ฉันจึงมาที่บ้านใหญ่เพราะเห็นรถขับออกไปกันแล้ว ฉันจึงค่อยเข้าไปในบ้าน "ป้าค่ะ^_^" "อ้าวคุณแอนนามาแล้วเหรอคะ" "ค่ะ ^_^" ฉันเห็นคุณป้าอยู่ในครัวจึงเดินเข้าไปหาท่าน "ที่จริงคุณแอนนาไม่ต้องมาก็ได้นะคะ เดี๋ยวคุณท่านป้าดูแลแทนก็ได้ค่ะ ไม่ต้องห่วง" "ไม่เป็นไรค่ะ ยังไงวันนี้แอนก็ว่างอยู่แล้ว" "เอางั้นก็ได้ค่ะ แล้วคุณแอนทานข้าวเช้ามาหรือยังคะ" "เรียบร้อยแล้วค่ะ เดี๋ยวแอนขอขึ้นไปดูคุณพ่อก่อนนะคะ" "เชิญเลยค่ะ ^_^" ฉันยิ้มให้บางๆ ก่อนที่จะเดินขึ้นไปชั้นบนพลางมองดูรอบๆ บ้านไปด้วย นี่คงเอารูปแม่ของฉันออกด้วยสินะ ทุกอย่างเปลี่ยนไปหมดเพราะสองแม่ลูกนั่น ฉันเดินไปห้องคุณพ่อก่อนจะค่อยๆ เดินเข้าไป เพราะตอนนี้ท่านน่าจะหลับอยู่ "พ่อคะ แอนมาแล้วนะ ^_^" ฉันนั่งลงข้างคุณพ่อก่อนจะมองท่านนิ่ง อยู่ๆ น้ำตาก็ไหลออกมา ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ท่านจะหายดี 6 ปีแล้วที่คุณพ่อฉันนอนอยู่แบบนี้ ฉันนั่งจับมือคุณพ่อพลางเล่าเรื่องราวต่างๆ ให้ท่านฟังจนกระทั่งเวลาผ่านไปจนได้ยินเสียงเคาะประตู ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก แกร๊ก! "คุณแอกาสิโน ตอนนี้เที่ยงแล้วนะคะลงไปทานข้าวเถอะค่ะ" "ค่ะ เดี๋ยวแอนลงไป" ฉันรีบเช็ดน้ำตาก่อนจะมองหน้าคุณพ่ออีกครั้งแล้วจึงลงไปทานข้าวชั้นล่าง ซึ่งมีอาหารเตรียมไว้ให้แล้วอยู่บนโต๊ะ "ป้าไม่ต้องทำให้แอนก็ได้นะคะ" "ไม่เป็นไรค่ะ คุณแอนนาก็เป็นคุณหนูของบ้านหลังนี้เหมือนกันนะคะ ^_^" "ขอบคุณมากค่ะ" ฉันมองหน้าป้าแม่บ้านพลางยิ้มให้บางๆ ก่อนที่จะตักอาหารทานต่อไปเรื่อยๆ หลังจากนั้นฉันจึงขึ้นชั้นบนอีกครั้ง แต่ตรงไปที่ห้องที่เคยเป็นของตัวเอง แกร๊ก! "เเค่ก เเค่ก แค่ก" ฉันเปิดประตูเดินเข้าไปข้างในก่อนจะพบว่าตอนนี้มีฝุ่นเต็มไปหมด ตอนนี้ของในห้องทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม แต่สภาพห้องตอนนี้มีแต่ฝุ่นคละคลุ้งไปหมด คงไม่มีใครเข้ามาเลยสินะตั้งแต่ที่ฉันออกไป ฉันยืนมองดูรอบๆ ก่อนจะตัดใจเดินออกมาจากห้องนอนตัวเอง หลังจากนั้นฉันก็เดินเข้าไปในห้องเพื่อดูแลคุณพ่อเหมือนเดิม ตอนนี้ท่านตื่นเเล้วเเละท่านกำลังมองฉันอยู่ ฉันรู้สึกว่าท่านมีบางอย่างเหมือนอยากจะพูดเพราะสายตาของฉันดูสั่นไหวยังไงไม่รู้ แต่ฉันรู้สึกมันได้ "คุณพ่อคะ ^_^" ฉันพยายามคุยเรื่องต่างๆ ให้ท่านฟังทั้งเรื่องมหาลัยรวมถึงเรื่องที่ฉันทำงานอยู่ตอนนี้ "......." "แอนอยากให้คุณพ่อหายไวไวจังเลยค่ะ" "......." "แอนเหงามากเลยนะคะ" "......." "เหงามากจริงๆ ฮึก..." "......." "ฮื้อออ...ฮึก" "......." "แอนไม่เคยโกรธคุณพ่อเลยนะคะ...ไม่เคยโกรธเลยจริงๆ ...ฮึก" "......." ฉันกลั้นน้ำตาไม่อยู่ จู่ๆ มันก็ไหลออกมาทำให้ฉันรีบเช็ดมันออกเพื่อไม่ให้ท่านเห็นแต่มันคงสายไปแล้ว เพราะท่านมองหน้าฉันอยู่อย่างนั้นและน้ำตาของท่านก็ไหลออกมาจนฉันตกใจมากจึงรีบเช็ดน้ำตาให้ท่าน "คะ...คุณพ่อ" ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก แกร๊ก! "เอ่อ...คุณแอนนาคะ" "มีอะไรหรือเปล่าคะ" ฉันรีบเช็ดน้ำตาตัวเองอีกครั้ง "เอ่อ...คือใครไม่รู้ค่ะมาที่บ้านเรา พวกเขาบอกว่ามาหาคุณหญิงค่ะ" "......" ฉันไม่รู้ว่าควรจะลงไปดีมั้ย เพราะถึงยังไงคนพวกนั้นก็ไม่น่าจะรู้จักฉันอยู่แล้ว เพราะตั้งแต่เด็กแล้วคุณพ่อก็ไม่เคยพาฉันออกงานอะไรเลยตั้งแต่ที่สองคนแม่ลูกนั้นมาอยู่ที่นี่ "คุณแอนช่วยลงไปให้ป้าหน่อยได้มั้ยคะ" "จะดีเหรอคะ" ฉันถามออกไปเพราะเกรงว่าถ้าคุณน้ารู้ท่านอาจจะโกรธได้ "นะคะ เพราะตอนนี้คนพวกนั้นเต็มบ้านไปหมดเลยค่ะแล้วป้าก็ไม่รู้ว่าจะคุยยังไงด้วย" "เอ่อ...เอางั้นก็ได้ค่ะ ^_^ " เมื่อเห็นสีหน้าไม่สู้ดีของคุณป้าฉันจึงตอบรับคำไป ทั้งๆ ที่ฉันก็ไม่ได้อยากจะลงไปรับสักเท่าไหร่ เพราะฉันไม่มีสิทธิ์อะไรในบ้านหลังนี้แล้ว เฮ้อออ...ฉันเดินลงไปชั้นล่างของบ้านก็เห็นเเผ่นหลังใครบางคนนั่งรออยู่ที่โซฟาแล้ว "พวกคุณเป็นใครกัน? " ฉันถามผู้ชายที่นั่งหันหลังให้ฉัน เพราะเห็นว่าตอนนี้มีชายชุดดำอยู่เยอะมาก ก่อนที่ผู้ชายคนนั้นจะค่อยๆ หันหน้ามา ฉันก็ถึงกับตกใจและแปลกใจอย่างมากเมื่อร่างสูงที่ฉันเจอนั้นเป็นคนเดียวกับที่ฉันเคยเจอมาก่อน ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่และมีอะไรกับคุณน้ากันแน่ "สวัสดีครับ ผมกันย์ :-) " "ฉันแอนนาค่ะ...เอ่อ...คุณมาทำอะไรที่นี่คะ? " "ผมต้องการคุยกับคุณหญิงมณีครับ" "อะ...เอ่อออ" นี่เขาจำฉันไม่ได้เหรอ ไม่น่าเชื่อเลย "คุณหญิงมณีอยู่มั้ยครับ? " "ตอนนี้คุณน้าไม่อยู่ค่ะ" "ไม่อยู่? " "ใช่ค่ะ ท่านออกไปข้างนอก" "งั้นเหรอครับ หึ..." ก่อนที่ชายตรงหน้าจะมองไปรอบๆ บ้านราวกับไม่เชื่อในสิ่งที่ฉันพูด "ท่านไม่อยู่จริงๆ นะคะ" ฉันจึงพูดย้ำกับชายตรงหน้าอีกครั้ง "หึ..." ผู้ชายที่ชื่อกันย์แสยะยิ้มออกมาก่อนจะทำตัวให้นิ่งปกติเหมือนเดิม แต่ฉันก็ยังเห็นอยู่ดี "คุณมาหาคุณน้ามีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ" "ไม่เกี่ยวกับคุณครับ "แต่ว่าถ้าคุณมีอะไรฝากบอกฉันได้นะคะ" "ไม่เป็นไรดีกว่าครับ พอดีเราอยากจะคุยกับคุณหญิงมณีเป็นการส่วนตัว" "เอ่อ...งั้นเหรอคะ" "ขอตัวนะครับ อ่อ...ผมยังมีอีกเรื่อง :-) " "......." ก่อนที่ผู้ชายคนนั้นจะเดินออกไปพร้อมกับลูกน้องนับสิบ ที่จริงฉันเคยเห็นเค้ามาก่อนตอนที่อยู่ที่คลับ เพราะเหมือนเขาจะเป็นลูกน้องของคุณโอแวนด้วยและฉันคิดว่ายังไงเขาก็ต้องจำฉันได้บ้าง คุณน้ากับคุณโรแวนมีเรื่องอะไรกัน.... "เป็นยังไงบ้างคะ" "กลับไปแล้วค่ะ เขาไม่ได้บอกอะไรแอนเลยค่ะ" "เหรอคะ แล้วทำไมคนกลุ่มนั้นถึงมากันเยอะล่ะค่ะคุณแอนนา" "คงต้องถามคุณน้าแล้วล่ะค่ะ ถ้าท่านกลับมา" "ค่ะ เดี๋ยวป้าจะบอกให้เอง" ฉันจึงพยักหน้ารับรู้ก่อนที่จะเดินขึ้นไปดูแลคุณพ่อเหมือนเดิม พลางขบคิดเรื่องก่อนหน้านี้ไม่ได้ว่าทำไมคุณกันย์ ที่เป็นลูกน้องคนสนิทของคุณโรแวนถึงมาอยู่ที่บ้านเธอได้และฉันคิดว่าทั้งสองไม่น่าจะรู้จักคุณน้าได้เลย แต่กลับมาพร้อมกับลูกน้องนับสิบ เรื่องนี้ต้องมีอะไรแน่ๆ .... ........................... อีกด้านหนึ่ง ตอนนี้สองแม่ลูกกำลังเดินช็อปปิ้งกันที่ห้างแห่งหนึ่งโดยไม่รู้ตัวเลยว่าตอนนี้กำลังถูกตามอยู่ "คุณแม่นึกยังไงถึงชวนลิซออกมาคะ" ร่างบางถามผู้เป็นแม่ เพราะปกติแม่เธอไม่ค่อยจะได้ออกมาเที่ยวกับเธอเลย เพราะแม่เธอมัวแต่ทำงานและเธอเองก็งานเยอะมากด้วย "แม่...แม่เอ่อ..." "มีอะไรหรือเปล่าคะ? " ร่างบางสังเกตว่าแม่ของเธอเหมือนอยากจะพูดอะไรออกมาแต่ก็ไม่พูดมาสักที เมื่อเห็นว่าตอนนี้เราซื้อของเสร็จแล้วจึงชวนมาที่รถ เพราะตอนนี้คนก็เริ่มตามเธอเยอะขึ้น ก็เพราะเธอเป็นดาราดังและค่อนข้างมีชื่อเสียงรวมถึงแม่เธอด้วยที่เป็นที่รู้จักมากเหมือนกัน ก็คงไม่แปลกที่จะมีคนตามและดูเหมือนว่าแม่ของเธอเองก็ไม่สะดวกที่จะคุยด้วยเหมือนกัน แกร๊ก! ปัง! ทันทีที่มานั่งในรถ ร่างบางก็เอ่ยถามแม่เธอทันที "แม่มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ? " "แม่ขอยืมเงินหน่อยสิลูก" "ยืมเงิน? " "แม่เป็นหนี้กาสิโน 30 ล้านลูก" ผู้เป็นแม่เอ่ยกับลูกสาวของเธอด้วยใบหน้าไม่สู้ดีนัก "30 ล้าน! แม่ล้อลิซใช่มั้ยคะ แม่จะไปเล่นได้ยังกัน? " "เรื่องจริงลูก ตอนนั้นที่แม่เดินทางไปต่างประเทศแล้วเพื่อนแม่ชวน ก็เลยลองดู แต่แม่...แม่ขอโทษ..." "แม่...เงินตั้งมากมายขนาดนั้นลิซจะหามาได้ยังไงคะ...ไหนจะชื่อเสียงลิซอีกล่ะคะ ถ้ามีใครรู้ลิซแย่แน่" ตอนนี้สิ่งที่ร่างบางกังวลที่สุดก็คือชื่อเสียงของเธอ "แม่รู้...แม่ขอโทษ แม่ก็เลยคิดว่าแม่จะขายหุ้นบริษัทของไอ้แก่นั่นซะ" "มันจะพอเหรอคะตั้ง 30 ล้านเลยนะคะ" ร่างบางรู้ว่าถึงจะโอนหุ้นหรือขายหุ้นให้คนอื่นยังไงเงินก็ไม่พออยู่ดี "นั่นสินะ...แม่จะทำยังไงดีเนี่ย" ตอนนี้ร่างบางคิดออกได้เพียงอย่างเดียวคือต้องหาคนช่วยและใครกันที่จะช่วยเธอได้โดยเรื่องนี้จะยังคงเป็นความลับที่ไม่มีใครรู้ "ลูกมีเพื่อนเยอะไม่ใช่เหรอ...งั้นลองให้พวกเพื่อนๆ ลูกช่วยดีมั้ย" "ไม่ได้หรอกค่ะ...ยัยพวกนั้นถ้าพวกมันรู้นักข่าวก็ต้องรู้แน่นอน พวกมันคงต้องเอาไปเล่าให้สนุกปากแน่ค่ะ" "เราจะทำยังไงดีเนี่ย" ตอนนี้ผู้เป็นแม่นั่งวิตกกังวล กลัวไปหมดทุกอย่างแล้วพลางคิดไปถึงที่บ้านใหญ่ว่าวันนี้จะต้องมีคนของกาสิโนเข้าไปที่บ้านแน่ ซึ่งเธอก็เลยชวนลูกสาวของเธอมาเดินเล่นที่ห้างเพื่อให้คนทางนั้นรับมือไปก่อน ในขณะที่ร่างบางตอนนี้กำลังคิดหาคนช่วยและแล้วตอนนี้เธอก็คิดออกแล้วคนคนนั้นต้องเป็นคนที่เธอคิดว่าช่วยเธอได้แน่นอน หึ... "ลิซคิดออกแล้วค่ะ ^_^" "คิดอะไรออกเหรอลูก! หาคนช่วยได้แล้วใช่มั้ยลูก" "ก็คงต้องเป็นเค้าแล้วล่ะค่ะ ^_^" คงต้องเป็นคนคนนี้แน่นอนที่จะช่วยเธอได้และเรื่องนี้ก็จะไม่สามารถแพร่งพรายออกไปได้หึ.....

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more