เสน่ห์(รัก)ร้ายมาเฟียโหด

เด็กมันร้าย

ที่บ้านไคท์ที่อุ้มริต้าเข้ามาข้างใน เมื่อเธอเริ่มได้สติก็พยายามดิ้นหนีจากอ้อมกอดของเขา

"ปล่อยฉันลง เฮียปล่อย บอกให้ปล่อยไง" โอ๊ย ทำไมฉันต้องมาอยู่ในสภาพแบบนี้ด้วยเนี่ย

"เธอไม่ทำตามที่พูด เฮียจำเป็นต้องลงโทษ"

"อะไรนะ ไม่เอานะพี่โจ้ช่วยริต้าด้วย ช่วยด้วยคุณลุงจะรังแกน้องพี่นะ" ริต้าตะโกนเสียงดังเธอระดมทุบไปที่หลังเขาไคท์เดินมาหยุดริมสระแล้วยอมปล่อยเธอ แต่ทว่าทันทีที่เท้าเล็กแตะพื้น ริต้าไม่รอช้า ใช้มัดต่อยไปที่ใบหน้าของเขา แต่กลับเป็นเธอที่ต้องเจ็บเอง

"โอ๊ยเจ็บมือ หน้าคนหรือเหล็กเนี่ย"

"โง่ ไหนเฮียขอดูหน่อย" ผมยื่นมือออกไปหวังว่าเธอจะให้ความร่วมมือให้ผมได้ดูแลเธอ แต่เปล่าเลย

"อย่าคิดว่าจะแตะตัวฉันนะ" เท้าเล็กยกขึ้นตั้งใจจะเตะผ่าหมากเขาแต่ทว่าเธอต้องเป็นฝ่ายเสียหลักซะเองรองเท้าส้นสูงที่เธอใส่มาดันหักทำให้เธอเสียหลักจะตกลงไปในสระ

ว้าย

ฉันรีบคว้าเนทไทของเฮียไคท์ไว้ได้ทันแต่นั้นกับทำให้ฉันเผลอดึงเฮียเข้ามาหา แย่แล้วแบบนี้เฮียก็จะจูบฉันนะสิ

จุ๊บ ริต้ารีบหลับตาลงเมื่อริมฝีปากหนาทาบลงที่ริมฝีปากอวบอิ่มของเธอ ไคท์เหยียดยิ้มมุมปากเมื่อริต้าลืมตาขึ้น

"เฮียปล่อยฉันได้แล้ว" แค่จูบเองทำไมต้องใจเต้นรัวด้วยเนี่ยให้ตายสิ

"เธอมากกว่านะที่ต้องปล่อย" ผมบอกริต้า เธอขมวดคิ้วงงเมื่อรู้ตัวก็รีบปล่อยมือจากเนทไทแต่นั้นกลับเธอเกือบตกไปในสระสิ่งที่เธอคว้าได้ตอนนี้ไม่ใช่เนทไทแต่เป็นอะไรที่ต่ำกว่านั้น ฝ่ามือเล็กๆลูบต่ำลงไปอย่างรวดเร็วก่อนจะหยุดที่เป้ากางเกงของผม ครับมือเล็กนั้นหยุดที่เป้ากางเกงของผม

หมับ

"เฮียจะตกแล้ว จะตกแล้ว"

"ยัง แต่ขอร้องปล่อยมือ"

"แค่จับนิดจับหน่อย ทำไมต้องหวงด้วยมันก็แค่เนทไท" หวงของอยู่ได้ เดี๋ยวซื้อให้ใหม่

"มันไม่ใช่เนทไท"

"ห่ะ ไม่ใช่เนท?" ฉันขมวดคิ้วงงเมื่อเฮียไคท์ยกเนทไทที่คอให้ดู ถ้าเนทไทอยู่นั้นแล้วที่ฉันจับอยู่ล่ะมันคืออะไร "เดี๋ยวนะทำมันเป็นแท่งอ่ะเฮีย สู้มือด้วย"

"เธอจะพูดทำไม" ผมกัดฟันกรอด

กรี๊ดดด ริต้ากรีดร้องตกใจเมื่อเห็นว่ามือของเธอกำลังจับอะไรอยู่

"มืิอ มือ มือหนูอ่ะเฮีย ว๊าย" เพราะตกจึงทำให้เสียหลักตกลงไปในน้ำ ริต้ากรีดร้อง

"ช่วยด้วย ว่ายน้ำไม่เป็น เฮีย"

"อะไรนะ" ผมรีบกระโดดลงไปช่วยริต้าเมื่อรู้ว่าเธอว่ายน้ำไม่เป็น

"แค่กๆ" ริต้าสำลักน้ำไคท์รีบว่ายมาเกาะขอบสระเขาเกลี่ยผมออกจากใบหน้าเล็กที่ซีคเผือดเขาสัมผัสได้ว่าเธอหวาดกลัวเพราะร่างกายของเธอกำลังสั่น

"กลัวน้ำเหรอ"

"พาขึ้นไปที นะเฮีย" ริต้าขอร้องทั้งน้ำตาเธอไม่อยากอยู่ในน้ำ ไคท์รีบอุ้มเธอขึ้นมาจากสระแล้วพาเข้ามาในห้องเพื่อหาเสื้อผ้าเปลี่ยนให้

"ฉันทำเอง" ฉันรีบแย่งผ้าขนหนูมาจากมือเฮียแต่เฮียกับเล่นตัวไม่ยอมให้

"หนู...ต่อไปนี้แทนตัวเองว่าหนู แล้วเรียกเฮีย ว่าเฮีย เข้าใจไหม"

"เข้าใจ"

"หางเสียงหายไปไหน"

"เข้าใจแล้วค่ะ" ฉันรีบเข้าไปในห้องน้ำและนั้นทำให้ฉันสภาพตัวเองตอนที่เครื่องสำอางเลอะใบหน้า ไคท์ส่ายหัวเมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องแก้วหูของเขาแทบแตก

"น่าจับไปไล่นกกาที่กลางทุ่งนา" ไคท์พูดแล้วหันกลับไปมองประตูห้องน้ำก่อนที่เขาจะเผลอยิ้มเมื่อนึกถึงจูบที่ริมสระ

เสียงประตูห้องน้ำถูกเปิดออกริต้าใส่สุดนอนลายเป็ดน้อย เธอเดินมานั่งที่เตียงไคท์ที่รออยู่แล้วจังเธอมาเช็ดผม

"เฮีย หนูอยากไปหาพี่โจ้"

"ตอนนี้ยังไม่ได้" ริต้าถอนหายใจเสียงดังจนผมแอบมอง นิสัยเด็กจริงๆด้วย

"นั้นยาอะไรอ่ะ" ฉันเงยหน้าขึ้นถามเฮียไคท์

"ยาของเธอ"

"ทำไมหนูต้องกินด้วยล่ะ ไม่เอามันขมจะตาย จ้างให้หนูก็ไม่กิน" ฉันรีบขยับถอยห่างจากเฮียไคท์แล้วกอดอกแน่นแต่ใครจะไปคิดว่าเฮียกับไม่สนใจเขายังคงเดินหน้าหวังจะให้ฉันกินยาทั้งที่ฉันก็ไม่ได้ป่วยสักหน่อย

"จะกินดีๆหรือจะให้เฮียป้อนด้วยวิธีอื่น" ผมยัดเม็ดยาใส่ลงฝ่ามือริต้า เด็กก็คือเด็กเธอยังคงนั่งหน้าบึ้งดื้อยา

"...."

"ที่ให้กินยาเพราะเธอลงไปเล่นน้ำตัวเปียก เดี๋ยวจะไม่ สบาย ป่วย"

"แล้วทำไมเฮียต้องปล่อยด้วยล่ะ"

"แล้วทำไม ถึงจับไม่ถูกที่ล่ะ"

"ก็....ก็" อาย ทำยังไงดีนั่งเถียงเฮีย จนลืมไปเลยว่าตัวเองไปสร้างเรื่องน่าอายไว้

"จะกินหรือไม่กิน" คราวนี้ผมขยับเข้าใกล้ริต้าเธอทำหน้าง้อคอหักเหมือนเด็กแต่พอเห็นผมโน้มหน้าเข้าไปใกล้ถึงได้หลับตาลงแล้วฝืนกินยา ผมยิ้มให้แล้วยื่นแก้วน้ำไปให้ริต้าคว้าไปดื่ม

"นอนได้แล้ว" ผมคว้าผ้าห่มมาห่มให้ริต้า

"เฮียไม่เจ็บเหรอคะ"

ผมก้มลงมองมือตัวเองที่โดนยิง ยังเป็นห่วงคนอื่นอย่างนั้นเหรอ

"ไม่เจ็บ"

"ไม่เลยสักนิด" ฉันถามเฮียไคท์งั้นต้องลอง

"หืมมม" ผมรีบยกมือขึ้นสูงเมื่อริต้าทำท่าจะคว้ามือผมไป แสบๆแบบนี้มีแผนแน่

"หนูแค่จะดู"

"พรุ่งนี้เฮียจะลงโทษเธอ จำไว้เตรียมรับโทษจากเฮียได้เลย"

"โทษอะไรไม่เห็นจะรู้เลย ขี้ตู๋"

"โทษที่เธอไม่ยอมทำตามที่พูด"

"เฮียไม่กลับห้องเหรอ" ต้องเปลี่ยนเรื่องคุยให้ไวเดี๋ยวเฮียเกิดเปลี่ยนใจ

"รอให้เธอหลับก่อน" ในใจคงตะโกนไล่อยู่สินะ คิดว่าฉันรู้ไม่ทันเด็กแสบอย่างเธอรึไง

ริต้าหน้าบึ้งแต่สุดท้ายเธอก็พลอยหลับไปเพราะฤทธิ์ยาและเที่ยวเล่นจนเหนื่อยล้าไคท์สะดุ้งตื่นเขายกมือขึ้นกุมขมับเมื่อเผลอนั่งเฝ้าริต้าจนเผลอหลับไปด้วย สายตาคมจ้องมองไปที่ริต้าสาวน้อยจอมแสบตัวป่วนที่นอนหลับสนิท ไคท์ยื่นมือออกไปแตะหน้าผากเล็ก

"ตัวไม่ร้อน ราตรีสวัสดิ์นะเด็กน้อย" เขาก้มลงกระซิบบอกข้างหู พรางสายตาเจ้าเล่ห์ก็จ้องมองไปที่ริมฝีปากอวบอิ่ม ไคท์กำหมัดแน่นแล้วรีบลุกขึ้นเดินออกไปจากห้อง ตกดึกเด็กสาวจอมแสบที่เขาคิดว่าหลับแล้วตอนนี้ได้ย่องเข้ามาในห้องพร้อมกล่องทำแผล ริต้าเดินมานั่งข้างเตียงไคท์เธอชะงักตกใจรีบจนเกือบทำกล่องตกเมื่อเห็นไคท์นอนกอดปืน

"คนอะไรขนาดนอนยังกอดปืนด้วยเลย" เธอบ่น แล้วยื่นมือออกไปค่อยๆจับมือที่มีผ้าพันแผล

"โห้โดนยิงมาแน่เลย แผลใหญ่จังทำไมไม่ไปหาหมอนะ ว่าแต่หนูดื้อเฮียดื้อกว่าอีกนะคะ" เธอบ่นก่อนจะเริ่มทำแผลให้เขา

"มือเฮียทั้งใหญ่ทั้งอุ่น" ริต้าบ่น โดยที่เธอไม่ทันรู้สึกตัวไคท์ตอนนี้ได้แอบมองเธอเขาแกล้งหลับเมื่อเธอแอบมองเขา

"เสียอย่างเดียวเจ้าระเบียบ เจ้ากี้เจ้าการ" เธอเทน้ำยาล้างแผลใส่แผลเขาเหมือนระบายไคท์กัดฟันกรอดกว่าจะทำเสร็จก็ใกล้เช้า ริต้าย่องออกมาจากห้องไคท์แล้วปิดประตูเบาๆก่อนจะวิ่งกลับไปที่ห้องโดย ไคท์ได้ยกมือขึ้นมาดูหลังจากที่เธอทำแผลให้เขา

"หึ อย่างน้อยก็มีมุมน่ารักอยู่นะ"

เช้าวันต่อมา ริต้าลืมตาตื่นขึ้นเธอสะดุ้งลุกขึ้นจากเตียงแล้วมองซ้ายมองขวา

"แย่แน่เลยเฮียต้องลงโทษเราแน่เพราะเมื่อวานดันไปสร้างเรื่องไว้ ทำยังไงดีคิดสิคิด"