เสน่ห์(รัก)ร้ายมาเฟียโหด

เฮียมารับกลับบ้าน

นั้นปืนเลยนะพี่โจ้กล้าฝากฉันไว้กับเขาได้ไงกัน

"เธอจะได้รับเงินไปเรียนแค่เดือนละห้าพัน" เขาบอก

"อะไรนะห้าพัน...มันจะไปพอได้ไงไหนจะค่าเช่าห้อง ค่านู้น ค่านี้ แล้วของใช้ฉันอีกล่ะ" เธอเถียง พี่ชายของเธอส่งมาให้เดือนละห้าหมื่นบางครั้งก็เป็นแสนแต่ผู้ชายคนนี้กับให้แค่ห้าพัน

"อยากได้เงินก็ต้องทำงาน" เขาตอบหน้าตาย

"ฉันไม่ทำและก็ไม่อยากทำด้วยทำไมต้องทำด้วยล่ะจริงไหม" คราวนี้เธอลุกขึ้นสู้และเถียงเขาโดนลืมไปสนิทว่าเขามีปืน

"งั้นก็ไม่ได้...ถ้าเรื่องมากฉันจะลดเงินค่าเรียนเธอ"

"มากไปแล้วนะลุง" ฉันกลืนน้ำลายลงคอแทบไม่ทันเพราะโมโหถึงได้เรียกเขาว่าลุง มันก็จริงนิ ถ้าเขาเป็นเพื่อนกับพี่โจ้ก็เท่ากับว่าเขามีอายุสามสิบกว่าแล้ว

"สี่พัน"

"ห่ะ...จะบ้ารึไง" ผมหันไปมองริต้าอีกครั้ง

"เฮีย..." ฉันกัดฟันพูดออกไป

"ต่อไปนี้เธอต้องมาอยู่ที่นี้กับฉัน"

"ไม่อยู่"

"สามพัน"

"......" อร๊ายฉันจะบ้าตาย ไอ้พี่โจ้บ้าอย่าให้เจอตัวนะเจอตัวเมื่อไรละก็คอยดู

"งานบ้านทุกอย่างเธอต้องเป็นคนทำ...รวมทั้งอาหารเช้าฉันด้วย" เขาพูดขึ้น

"...." ริต้าได้แต่ยืนนิ่งทำอะไรไม่ได้นอกจากฟังเขาพูด

"ไม่ต้องห่วง...ฉันจะจ่ายเงินเธอเป็นค่าจ้างเดือนละห้าพัน"

"ฉันไม่ใช่คนใช้นะ" นี้เขาจะมาเป็นผู้ปกครองฉันจริงๆเหรอ

"แล้วเธอทำอะไรเป็นบ้าง" เขาถามริต้าเชิดหน้า

"ฉัน..." นั้นสิฉันทำอะไรเป็นบ้าง วันๆก็เอาแต่เที่ยวโดดเรียนฉันทำอะไรเป็นกับเขาที่ไหน

"ไม่ได้เรื่อง"

"มากไปแล้วนะ....คุณเป็นแค่ผู้ปกครองชั่วคราวไม่ใช่พี่ชายฉันจริงๆะหน่อย"

"แต่ฉันเป็นผัวเธอ..." คราวนี้เขาเป็นฝ่ายเดินเข้ามาหาริต้าเธอพยายามหนีเขามองไปทางไหนก็เจอแต่ทางดัน

"อย่ามาขู่นะ" ผู้ชายไม่ชอบผูกมัดไม่ใช่เหรอแล้วทำไมเขาถึง โอ๊ยจะบ้าตาย

"ไม่ได้ขู่...ในเมื่อไอ้โจ้ให้ฉันมีสิทธิ์ดูแลเธอได้เต็มที่ ฉันสามารถจะทำอะไรกับเธอก็ได้ ต่อไปนี้ฉันจะดัดนิสัยเด็กดื้ออย่างเธอ ถ้าเธอทำผิดกฎที่ฉันตั้งไว้เมื่อไรล่ะก็" มือหนายื่นมาจับคางมนเชิดขึ้นเล็กน้อย

"จะทำอะไร" เขาต้องคิดทำอะไรบ้าๆอยู่แน่

"อย่าหาว่าเฮีย...รังแกแล้วกัน"

"ขะ...ฉันขอเวลาได้ไหม"

"หืม" ผมเดินโน้มหน้าเข้าใกล้ริต้าจนเราสัมผัสได้ถึงลมหายใจของกันและกันและเป็นเธอที่หลบสายตาของผม

"ก็ฉัน....ทำใจไม่ได้ที่จะต้องมาอยู่กับคนแปลกหน้า"

"......" คนแปลกหน้า ไคท์ขมวดคิ้วงง

"สองวันเฮียให้ได้แค่นั้น" มันก็ดีเหมือนกันผมจะได้ไม่เผลอลงมือทำร้ายเธออย่างเมื่อคืนอีก ผมควบคุมตัวเองแทบไม่ได้จึงต้องออกมานอนข้างนอก ไม่อย่างนั้นริต้าคงได้นอนโทรมป่วยบนเตียงไปแล้วไม่มายืนเถียงผมแบบนี้หรอก

"แต่....ถ้าเธอยังไม่ยอมกลับมาเฮียจะใช่สิทธิ์อื่น ลากตัวเธอมาเข้าใจไหม"

"เข้าใจ" สิทธิ์อื่น คิดเหรอว่าฉันจะกลับมา กลับมาให้โง่

"หางเสียงด้วย...พูดกับผู้ใหญ่ต้องมีหางเสียงไม่ได้เรียนมารึไง....เรื่องมารยาท"

"เข้าใจแล้วค่ะ" ฉันเงยขึ้นจ้องตาเขา แต่นั่นทำให้ฉันเห็นใบหน้าเขาชัดขึ้น ถึงเขาจะอายุสามสิบกว่าปีเขาก็ยังคงดูหล่อและเมื่อคนวัยยี่สิบหล่อแล้วยังไงล่ะ

"ไปอาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อย" เขาสั่งเธอ ริต้ารีบเดินกลับเข้าไปในห้อง ไคท์มองแอบมองไปที่ร่างเล็ก

"....." ถูกตามใจมาตั้งแต่เด็กละสินิสัยแบบนี้ ต่อไปนี้เธอจะได้รู้จักคนว่าดัดนิสัยของจริง

แล้วผมก็ยอมให้เธอได้มีเวลาทำใจตามที่เธอขอวันนี้ก็เข้าวันที่สองแล้ว แต่แม้แต่เงาผมก็ไม่เห็นเป็นเด็กเลี้ยงแกะสินะ

ภายในโรงแรมแห่งหนึ่งไคท์ในชุดสูทสีดำ เขาเดินเข้าในลิฟต์พร้อมกับบอดี้การด์อีกสองคน พวกเขากำลังจะขึ้นไปชั้นที่สามสิบซึ่งเป็นชั้นสูงสุดและนักธุรกิจกำลังแลกเปลี่ยนพูดคุยกันเรื่องค้าอาวุธ ไคท์รีบสวมหน้ากากสีดำเขาหยิบแว่นตาขึ้นมาสวม บอดี้การด์สองคนที่ยืนประกบต่างก็หันมามองอย่างสงสัย แต่พวกมันก็ยังไม่ทันได้พูดหรือทำอะไรก็ล้มทรุดตัว คุกเข่ากับพื้น มือของพวกมันกุมบาดแผลที่ลำคอเอาไว้ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองไคท์ที่มือของเขามีมีดพก ที่ยังมีหยดเลือดสีแดงไหลอาบใบมีด เขารีบคว้าปืนพกเก็บเสียงออกมาแล้วยิงไปที่บอดี้การด์หนุ่มทั้งสองคนก่อนจะตั้งใจจัดผูกเนคไทของเขาใหม่

"ให้ตายสิเพิ่งซื้อใหม่ด้วย ทำให้เปื้อนจนได้" ทันทีที่ลิฟต์เปิดออกเขาก็ยิงบอดี้การด์ข้างนอกโดยไม่ลังเล

"....." เขาก้มลงมองนาฬิกาข้อมือเวลานี้สองทุ่มจะสามแล้วถึงเวลาที่เขาจะต้องไปรับเด็กมาเลี้ยงแล้ว

ไคท์เขาคืออดีตมาเฟียที่มีชื่อเสียงด้านมืดเขาเคยทำทุกอย่างมาหมดแล้ว เส้นทางที่เขาเลือกเดินมันเต็มไปด้วยเลือดการฆ่าฟัน ไคท์ปลอมเป็นเด็กเสิร์ฟเขาซ้อนปืนไว้ใต้รถเข็นอาหารบอดี้การด์สองคนที่ทำหน้าคอยเฝ้าประตูพวกมันตรวจหาอาวุธตามร่างกายบอดี้การ์ดคนหนึ่งเห็นพิรุธจึงรีบชักปืนออกมาขู่

"หยุดอยู่ตรงนั้น" มันสั่ง

"พอดีฉันมีธุระต่อนะ...ต้องรีบไปรับเด็กมาลงโทษไม่มีเวลาสนุกด้วย" ไคท์พูดก่อนที่เขาจะยิงบอดี้การด์หนุ่ม เขายิงไปที่ขาของทั้งสองแต่บอดี้การด์ อีกคนสู้เขาจึงเปลี่ยนใจหันปลายกระบอกปืน ไปจ่อที่หน้าผากแล้วยิงอย่างไม่ลังเลทำให้เลือดสาดกระเซ็นมาโดนใบหน้าคม ไคท์หันไปเตะก้านคอบอดี้การด์หนุ่มอีกคนให้สลบ เขามองไปที่ประตูเหล็กที่ถูกติดตั้งใส่รหัสความปลอดภัยต้องใช้ม่านตาสแกนถึงจะผ่านเข้าไปได้และต้องเป็นคนที่พวกมันไว้วางใจ เขาก้มลงคว้าคอเสื้อของบอดี้การด์หนุ่มไว้แน่นแล้วพยายามสแกนม่านตา ก่อนที่เขาจะเหยียดยิ้มเมื่อประตูกำลังจะเปิด

ทันทีที่ประตูเปิดออกเท้าหนาก็ถีบไปที่รถเข็นซึ่งมีระเบิดเวลาติดตั้งเอาไว้ เสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหว

ผมเดินเข้าไปข้างในห้องงานของผมคือรับจ้างฆ่าคนระเบิดพวกนี้ผมเป็นคนคิดและทำขึ้นมาเอง

"ว่าไงเสี่ย" เสี่ยเจริญเขาคือนักธุรกิจ ผู้คนรู้จักเขาดีที่โลกมืด เขาเป็นพ่อค้าอาวุธและค้าอวัยวะมนุษย์

"แก....อย่าฆ่าฉันเลยนะแกต้องการเงินเท่าไรฉันจะยกให้แกหมดสิบล้าน...ฉันให้แกสิบล้าน" ผมยิ้ม

"เสี่ยมีค่าหัวถึง...ยี่สิบล้านเชี่ยวนะ"

จบคำพูดผมก็ยิงทิ้งทันทีก่อนจะหันไปยิงคนอื่นๆเพื่อปิดปาก ก่อนจะเดินออกมาจากห้องรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นคนทำความสะอาด

ไคท์มองไปที่ถุงดำที่วางอยู่ใกล้ถังขยะเขาก้มเก็บมันขึ้น ทุกคนต่างก็ไม่ให้ความสนใจพนักงานทำความสะอาดสุดแสนธรรมดาเหล่าลูกน้องที่เพิ่งจะมาถึงวิ่งเข้าไปดูเหตุการณ์ ไคท์ออกมาข้างหลังโรงแรมเขาโยนกระเป๋าสีดำสองใบขนาดใหญ่เข้าไปในรถ ถุงดำที่ทุกคนเห็นคือกระเป๋าเงินหรือค่าจ้างของเขา

ที่บ้านของเขาเต็มไปด้วยความลับมือหนา หมุ่นแจกันสีขาวลายดอกไม้ก่อนจะเปิดตู้เสื้อผ้าที่มีเสื้อผ้าของเขาเต็มตู้ ในนั้นมีประตูซ้อนเอาไว้มันเชื่อมลงไปชั้นใต้ดินซึ่งเป็นห้องลับของเขา เงินจำนวนร้อยล้านถูกเก็บเอาไว้ที่ชั้นใต้ดินรวมทั้งปืนจำนวนมากเขาก้มลงมองนาฬิกาข้อมืออีกครั้ง

"......" เป็นคนดีไม่ชอบ ทำไมเด็กสมัยนี้ถึงชอบให้ใช้กำลังบังคับข่มขู่ด้วย

ไคท์ส่ายหัวไปมาก่อนจะรีบอาบน้ำแต่งตัว ไปทำหน้าที่ผู้ปกครองที่ดี เวลา 03.50 นาที ริต้าที่พึ่งกลับมาจากเที่ยวคลับกับเพื่อนเธอเดินแทบจะไม่ไหวแต่ก็ยังคงนั่งดื่มไม่ได้สนใจว่าตอนนี้กำลังมีใครบางคนสนใจเธออยู่

"อิอิ....ริต้าซะอย่างไม่มีวันที่จะให้คนแปลกหน้ามาดูแลหรอก" คนแปลกที่ได้เป็นคนแรกของฉัน เหอะเลิกคิดเถอะครั้งแรกกับใครก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย ถ้าเราเจอคนที่เรารักจริงต่อให้ผ่านผู้ชายมาเป็นสิบเขาก็รัก ริต้าคิดในใจเธอยิ้มหัวเราะเบาๆแล้วยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มจนหมดก่อนที่เธอจะหมดสติ

"สวย น่ารัก" อาเล็กลูกชายเจ้าของไนค์ผับเดินนั่งลงที่เก้าอี้ก่อนที่เขาจะเท้าคางมองริต้าแล้วแสยะยิ้มสายตาหื่นกระหายของเขาจ้องมองไปที่ร่างกายของเธอ

"สวยๆขาวๆแบบนี้จะปล่อยไปได้ยังไงว่ะ" พูดจบก็อุ้มเธอขึ้นพาดบ่าเหล่าลูกน้องต่างก็ยิ้มเมื่อเห็นลูกน้องเจ้านายกำลังจะมีความสุขในขณะเดียวกันไคท์เองก็เพิ่งมาถึงไนค์คลับเหมือนกัน ทันทีที่เขาก้าวลงจากรถบอดี้การ์ดที่เฝ้าหน้าคลับถึงกับต้องหันมามองหน้ากัน เพราะพวกเขาไม่ไว้ใจท่าทางของไคท์จึงได้เดินเข้ามาขว้างทางไม่ให้เขาเข้าไปข้างใน

"แกมาหาใคร"