“อืม กำลังออกไป” สิงห์ปรายตามองร่างบางที่นอนหมดสภาพอยู่บนที่นอนก่อนจะเดินออกไปโดยไม่หันกลับมามองอีก
...สภาพแบบนี้ต่อให้อยากจะหนีก็หนีไม่ได้
“อึก ...ฮืออ” มาแตร์ร้องไห้อย่างเหนื่อยล้า แค่สะอื้นนิดเดียวเธอก็ปวดร้าวไปทั้งตัวไม่ต้องพูดถึงตรงนั้นเลย มันทั้งชาและแสบไปในเวลาเดียวกัน
Rrrrr(Kaew)
“ฮึกก ฮืออ แกฉันขอโทษ” มาแตร์กดตัดสายแล้วซบหน้าลงที่หมอนก่อนจะปล่อยโฮออกมาดังลั่นใจเธอมันเจ็บเหลือเกิน ตั้งแต่เกิดมาพ่อกับแม่ดูแลและถนอมเธอมาอย่างดี แต่เธอกลับต้องมาโดนเขาย่ำยีแบบนี้ทั้งที่ไม่มีความผิดอะไรด้วยซ้ำ
“เป็นอะไรแก้ว ...ทำหน้ามุ่ยเชียว” เสือเดินมาทันเห็นใบหน้าเป็นกังวลของม่านแก้วพอดีเลยถาม เพราะปกติแก้วเป็นคนขี้กังวลกับทุกเรื่องอยู่แล้ว เขาเลยดูออกทุกครั้งที่เธอไม่สบายใจ
“มาแตร์ค่ะโทรไปก็ตัดสายทิ้งทุกครั้งเลย แก้วชักจะเป็นห่วงแล้วสิ” ทันทีที่เธอพูดจบเขานิ่งแล้วก็ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่
