บทที่ 9
นายหญิงน้อยผู้ร้ายกาจ
ข้าเคยใจร้าย
“คุณหนูตื่นได้แล้วเจ้าค่ะ จะเอาแต่นอนไปถึงไหนกัน!”
ทันทีที่เปิดประตูเข้ามาแม่นมห่าวซินก็พ่นคำบ่นเกรี้ยวกราดแทบจะทันที ย่างเท้าฉับๆ เดินไปยังเตียงนอนก่อนจะแหวกม่านมุ้งสะบัดออกหมายจะฉุดกระชากลากเจ้านายตัวน้อยให้ลุกจากเตียง
ทว่า...
เตียงนอนกลับว่างเปล่าปราศจากเงาของคุณหนูเกอที่มักนอนตื่นสายอยู่เป็นประจำ
“ไปไหนแต่เช้านะ เหตุใดจึงไม่รอข้าก่อน หรือคิดว่าโตจนพ้นวัยปักปิ่นแล้วจึงปีกกล้าขาแข็งไม่เห็นหัวข้า!”
ห่าวซินเม้มริมฝีปากเป็นเส้นตรงด้วยความหงุดหงิด วันนี้มีงานกราบไหว้บรรพชนสกุลจ้าว นางจึงหมายมั่นว่าจะจับเกอไป๋หลันแต่งกายด้วยชุดสีฉูดฉาดโป๊เปลือยดั่งหญิงคณิกาชั้นต่ำเพื่อให้เหล่าผู้อาวุโสของตระกูลเจ็บใจจนแทบกัดลิ้นตาย
แต่นี่นังเด็กโสโครกกลับหายหัว!
แผนของนางจึงล่มไม่เป็นท่า!
“ช่างน่าขัดใจนัก”
แม่นมถอนหายใจพรืด ตาซ้ายกระตุกแรงราวกับมีลางสัง
