บทที่ 7
เจ้าเป็นสตรีเช่นไรกันแน่
สับสน
“เจ้าเป็นสตรีเช่นไรกันแน่เกอไป๋หลัน...”
จ้าวซีฮั่นแหงนหน้าขึ้นมองดวงดาราบนท้องฟ้าอนธการก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะใช้ปลายนิ้วบีบแรงๆ ที่สันจมูกโด่ง
เขาเกลียด!
เกลียดภรรยาของตนเองเข้าไส้!
ทุกการกระทำต่ำช้า ทุกวาจาหยาบกระด้าง ล้วนทำให้เขาหงุดหงิดจนไม่อยากได้ยินแม้ใครเอื้อนเอ่ยถึงนางให้ระคายหู
ทว่า...
เหตุใดเขาจึงหัวใจอ่อนยวบเพียงนางเอ่ยคำว่า ‘ดะ...ได้โปรดอ่อนโยนกับข้าด้วยเจ้าค่ะ’ น้ำเสียงสั่นเครือที่เต็มไปด้วยความหวาดหวั่นทำให้หัวใจแข็งกระด้างกลับอ่อนยวบราวกับไขผึ้งลนไฟ
หรือความงดงามของเกอไป๋หลันเป็นพิษร้ายที่กำลังกัดกร่อนหัวใจของเขากันแน่
ดวงตากลมโตราวกับดวงดาวพราวแสง น้ำเสียงหวานกังวานที่ครวญครางชิดใบหูจนทำให้หัวใจสั่นไหว นวลเนื้อละเอียดนุ่มลื่นชวนหลงใหลรับกับสัดส่วนโค้งเว้าราวกับประติมากรรมชั้นเลิศ อีกทั้งความเย้ายวนแห่งอิสตรีที่แสนนุ่ม
