“ทำผัดมาม่าให้ผัวกินหน่อยนะครับคุณหมอคนสวย”
มาร์แชลจับสองขาเรียวของเอมมิกาแยกออกกว้างทำให้เธอต้องใช้สองมือค้ำยันไว้ที่ด้านหลัง แววตาของเขามันเหมือนกำว่ากำลังลวนลามเธอไปถึงไหนต่อไหน
“ปะ ... ปล่อยเอมนะเฮีย”
ใบหน้าหวานเริ่มแดงซ่านอีกครั้ง มาร์แชลไม่เพียงแค่ไม่ปล่อยแต่เขากลับโน้มใบหน้าเข้าประชิดใบหน้าหวานของเธอ เขาหอมแก้มซ้ายที ขวาทีพร้อมกับยิ้มกรุ้มกริ่มไปด้วย
“แน่ใจนะว่าจะให้เฮียปล่อย”
สายตาแบบนี้ เธอคิดดีไม่ได้เลยจริงๆ มาร์แชลต้องคิดจะปล่อยเหมือน เออ เมื่อวานแน่ๆ ไอ้บ้ากามหัวสมองคิดแต่เรื่องอะไรก็ไม่รู้
“กลับไปกินบ้านเฮียซิ บะ ... บ้านเอมไม่มีหรอก”
มาร์แชลเลิกคิ้วขึ้นสูงเขาจูบหนักๆ ลงบนริมฝีปากอวบอิ่มของเธอโดยไม่ได้สอดแทรกเรียวลิ้นเข้าควานหาอะไรแต่อย่างใด แต่เขากดจูบเธอแบบนั้นซ้ำๆ ที่เธอไล่เขา
“กลับปะ ... อื้ออออ”
ยิ่งไล่ ยิ่งจูบ ยิ่งพูดด้วยยิ่งได้ใจ เธอต้องทำยังไงกับเขาดีเนี่ย เธอ
