“ไม่ไปไม่ได้เหรอเอม”
เอาแล้วไงเด็กชายมาร์แชลเริ่มงอแงกับเธออีกแล้ว แต่จะว่าไป ถ้าเธอไม่พยศเขาก็เป็นเด็กชายมาร์แชลที่น่ารักเหมือนกันนะเนี่ย
“คนไข้รอเอมอยู่ อะ ... เอาออกไปได้แล้วเฮีย”
“ให้เฮียไปด้วยนะ”
“ถ้าเฮียไป คนไข้เอมได้ตายก่อนวัยอันควรแน่”
ก็ตาบ้านี่คงจะยกโขยงลูกน้องไปเป็นสิบเพื่อเฝ้าเธอแน่ๆ เห้อ ไม่น่าเกิดมาสวยเลยเรา ไม่ซิ ไม่น่าหนีมาเลย เอมมิกาหันกลับไปมองใบหน้าคมคายที่ยังมีหยาดเม็ดเหงื่อผุดขึ้นตามกรอบหน้าของมาเฟียหนุ่ม พลางทำตาปริบๆ
“ไม่ต้องมาอ้อน เฮียให้เอมไปก็ได้ เพราะเห็นว่าจะมีคนตายหรอกนะ แต่ เฮียต้องไปด้วย”
นั่นไง ผิดไปจากที่คิดไว้เสียเมื่อไหร่ ยังไงมาร์แชลก็ต้องตามเธอไปด้วยแน่ๆ เขาคงจะตามเธอจนเป็นเงาเลยละ
“ไปจัดการตัวเองให้เรียบร้อย เดี๋ยวมีคนตายแล้วจะมาว่าเฮียอีก เฮียขอไปหาลูกก่อนนะ เร็วๆ นะครับเดี๋ยวเฮียไปส่ง”
เอมมิกาได้แต่ถอนหายใจพรืดใหญ่ ส่ายหน้าน้อยๆ นี่เธอกลายเ
