03 - ออกไปจากชีวิตฉันซ่ะ
1260 Words
“ฉันจะทำให้เธอดู ว่าเจ้ากรรมนายเวรที่จริงมันเป็นยังไง”
เขาคงจะโกรธมากถึงได้กล้าตวาดเธอแบบนี้ ก่อนหน้านี้แม้แต่เสียงดังใส่เธอยังไม่กล้า ทำไมเธอเหมือนไม่รู้จักเขาเลย มาร์แชลคนนี้ เขาโหดร้าย เขาเย็นชา
“ก็ลองดู ฉันก็อยากจะรู้ว่าคุณจะมีปัญญาสักแค่ไหน”
ในเมื่อพูดกันดีๆ ไม่ได้ เธอก็จะใช้วิธีของเธอเหมือนกัน เธอมีความเชื่ออยู่ลึกๆ ว่ามาร์แชลคนนั้นของเธอจะยังมีอยู่ในตัวเขาไม่มากก็น้อย
“อย่าท้าทายฉัน เธอยังไม่รู้จักฉันดีพอ”
“ใช่ ฉันไม่รู้จักคุณเลย ก่อนหน้านี้มันก็คือความจอมปลอมของคุณซินะ ความจอมปลอม หลอกลวงให้ฉันเผลอไผลไปกับคุณ แต่นับจากนี้ จะไม่มีฉันคนนั้นอีกแล้ว ในเมื่อคุณร้ายมา ฉันก็จะร้ายกลับไปเป็นสองเท่าของคุณ”
“หึ”
มาเฟียหนุ่มเค้นหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยัน หึ จะร้ายกลับเขาเป็นสองเท่างั้นเหรอ โถ่ ยัยหนูเอม คิดจะร้ายกว่าเขาต้องไปฝึกมาอีกสักสิบปีเห็นจะได้
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ก็ลองดู”
มาเฟียหนุ่มหัวเราะร่า พร้อมทั้งเดินเข้าไปกระชากคอเธอให้เข้าหาจนใบหน้าประชิดแผงอกแกร่งอย่างเต็มแรง เขาก้มลงดูรอยแผลที่ลำคอระหงอย่างพึงใจเมื่อเห็นรอยแผลที่เขาเป็นคนทำอยู่บนตัวเธอ
“ออกไป !!”
“ฉันไปแน่ แต่ไปพร้อมลูกนะ”
ดวงตากลมโตเบิกโพลง เธอกระชากคอเสื้อยืดสีขาวของมาเฟียหนุ่มเต็มแรงแต่มันไม่ทำให้เขาเซถลาไปแต่อย่างใด หากเขาจะทรมาณเธอก็ทำเถอะ แต่เอาแก้วตาดวงใจของเธอไป
“อย่าฝัน นั่นมันลูกฉัน ลูกของฉัน”
“แต่นั่นมันน้ำเชื้อฉัน”
เพี้ยะ !!
ใบหน้าคมคายหันไปตามแรงตบเมื่อเธอสุดทนกับความร้ายของเขา มิหนำซ้ำยังหน้าด้านพูดเรื่องหน้าอายออกมาได้อยากไม่รู้สึกอะไร
“ถ้าคิดว่าตบแล้วฉันจะจูบเหมือนในพวกนิยายน้ำเน่า เธอคิดผิดแล้วเอมมิกา”
“จะตบฉันคืนรึไงมาร์แชล งั้นก็เอาเลยซิ จะชักช้าอยู่ทำไม ฉันขอคุณแค่อย่างเดียว อย่ามายุ่งกับลูกชายฉัน”
มือหนาของมาเฟียหนุ่มออกแรงบีบลำคอของเธออย่างแรงจนคนโดนกระทำเบ้หน้าเพราะความเจ็บปวด การกลับมาเจอกันครั้งนี้ระหว่างเธอกับเขามันไม่สามารถสานสัมพันธ์ให้เป็นเหมือนเดิมได้อีกแล้ว ทุกอย่างมันพังลงเพราะเขา เพราะความป่าเถื่อนของเขา
“อ๊ะ !!”
หญิงสาวสะดุ้งเฮือกเมื่ออยู่ๆ มาเฟียหนุ่มก็ไม่ได้พูดอะไร แต่กลับอุ้มกระเตงเธอขึ้นทำให้สองแขนเรียวต้องรีบตวัดรัดรอบลำคอหนาพร้อมทั้งเรียวขาสวยของเธอทั้งสองข้างตวัดรัดรอบเอวสอบในทันทีเพื่อเป็นที่ยึดเหนี่ยว
“ปะ ... ปล่อยฉันลงนะ จะทำอะไร”
“ฉันทำเมื่อไหร่เดี๋ยวก็รู้เองแหละ ไม่ต้องถามมากรำคาญ”
เมื่อได้ที หญิงสาวรีบฝังคมเขี้ยวของตัวเองลงบนต้นแขนของมาเฟียหนุ่มเต็มแรง จนคนที่ถูกกระทำเบ้หน้า แต่คนที่ถูกฝึกมาอย่างดีแบบเขา มีเหรอที่จะทนแรงมดกัดอย่างเธอไม่ได้
“อ่อยอั้นอง (ปล่อยฉันลง)”
“พูดไม่รู้เรื่อง”
มาเฟียหนุ่มก้าวขาเรียวยาวขึ้นบันไดบ้านชั้นสองโดยมีสองแฝดที่อยู่ในอ้อมอกของนาวินส่งเสียงเชียร์ราวกับเข้าใจว่าพ่อกับแม่กำลังเล่นกัน
“ดี๊ จู้ๆ / ดี๊ จู้ๆ (ดี้สู้ๆ)”
ตุ้บ !!!
เขาโยนเธอลงบนเตียงนอนเหรอ เปล่าไม่ใช่ เขาดันร่างเธอชิดกำแพงปูนเย็นเฉียบสองมือหนาประคองบั้นท้ายงอนงามของเธอ พร้อมทั้งบีบคลึงมันเล่นราวกับเป็นของเล่นของตัวเองอย่างไรอย่างนั้น
“อะ ... ไอ้คนลามก เอามือออกไปจากก้นฉันนะ”
“ฉันจะเอาลูกกลับไปด้วย”
“ฝะ ... ฝันไปเถอะ”
มาเฟียหนุ่มเลื่อนใบหน้าเขาสูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆ ประจำตัวของเธอ หอมเหลือเกิน คิดถึงเหลือเกิน เธอยังคงใช้น้ำหอมกลิ่นเดิม กลิ่นที่เขาเป็นคนซื้อให้ มันทำให้เขาเข้าใจไปว่าเธอยังคงมีใจให้เขาอยู่
“ถ้าไม่ให้ฉันพาลูกกลับไป งั้นเธอก็ต้องทำลูกให้ฉัน”
“ยะ ... อย่ามารุ่มร่ามกันฉันนะมาร์แชล”
น้ำเสียงตะกุกตะกักของเธอมันทำให้เขายิ่งสนุก เขาใช้ริมฝีปากหนาขมเม้มรอยแผลที่ลำคอระหงเบาๆ ถึงแม้ว่าเขาจะทำมันอย่างเบาๆ แต่เธอกลับรู้สึกเจ็บปวดจนแทบจะทรงตัวไม่อยู่ แม้จะไม่ได้ยืนด้วยขาของตัวเองก็เถอะ
“อื้อออออ .... อย่านะมาร์แชล”
“โดนของผัวเก่าสักหน่อยเธอคงไม่ถือหรอกใช่ไหม”
“อย่ามาหยาบคายใส่ฉันนะมาร์แชล”
มือเล็กค่อยๆ เลื่อนออกจากลำคอหนาของมาเฟียหนุ่มเธอจิกเล็บลงบนแผงอกแกร่งของเขาอย่างตั้งใจ หมั่นไส้นักทำไมถึงชอบทำให้เธอเจ็บปวดอยู่เรื่อยเลย
“หยาบคายงั้นเหรอ แล้วที่ฉันทำจนเธอมีลูกเนี่ยมันเรียกว่าหยาบคายไหม”
“ออกไปได้แล้ว ฉันจะไปหาลูก”
“ก็บอกแล้วไง ถ้าฉันไม่ได้ลูกกลับไป เธอก็ต้องทำลูกให้ฉัน”
“นี่ !! พูดไม่รู้เรื่องรึไง โตขนาดนี้แล้วนะ ฉันบอกว่าไม่ ไง เขาสองคนเป็นลูกฉัน ลูกของฉันคนเดียว”
“แต่นั่นมันน้ำเชื้อฉัน”
มาเฟียหนุ่มเถียงประชิดริมฝีปากบาง เขาเหลือบมองตาของคนตัวเล็กตรงหน้า ดวงตาของเธอมีความแข็งกราวราวกับจะกินเลือดกินเนื้อเขา ต่างจากเธอเมื่อก่อนที่อ่อนหวาน และอ้อนเก่ง แต่ไม่ว่าเธอจะเป็นยังไง เขาก็ต้องเอาเธอกลับมาเป็นของเขาให้ได้
“เขาไม่ใช่ลูกคุณ นั่นมันลูกคนอื่น เวลาผ่านมาตั้งหลายปี คุณคิดว่าฉันจะมีแค่คุณคนเดียวรึไง อย่าโง่ซิ เป็นถึงมา ... !!”
เอมมิกาหยุดพูดในทันทีเมื่อรู้ตัวว่ากำลังจะหลุดพูดถึงความลับของเขาที่เธอรู้มา ที่ผ่านมามาร์แชลบอกกับเธอแค่ว่าบ้านเขาทำธุรกิจหลายอย่าง แต่เธอเองที่บังเอิญไปรู้ว่าเขาเป็นมาเฟีย
“ฉันเป็นอะไร”
น้ำเสียงแหบห้าวพูดประชิดริมฝีปากบางทำให้รู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นที่เป่ารดกันอย่างเป็นจังหวะ เขาพยายามจะประชิดริมฝีปากบางของเธอ แต่เธอกลับเบือนหน้าหนีทำให้น้ำเสียงที่ถูกเปล่งออกมาประชิดใบหูของเธอแทน
“ฉันคิดถึงเธอ”
“ ... ”
“ฉันคิดถึงเธอจริงๆ นะเอม”
“จะขอบคุณมากถ้าคุณเลิกพล่ามแล้วออกไปจากชีวิตฉันซ่ะ”
คำพูดของเธอทำเอามาเฟียหนุ่มหัวเสียไม่น้อย ในเมื่อไม่ยอมรับความอ่อนโยนจากเขา งั้นก็รับความรุนแรงจากเขาได้เลยเอมมิกา
“ ... ”
“ปล่อยฉันลง แล้วก็กลับไปซ่ะ ฉันไม่สนว่าบ้านคุณจะใหญ่มาจากไหน แต่อย่ามายุ่งกับฉัน กับลูกของฉัน”
ถ้ามันง่ายขนาดนั้นเขาทำมันนานแล้ว เขาไม่มามัวตามหาเธอตลอดสามสี่ปีหรอกนะ และครั้งนี้เขาจะไม่ปล่อยให้เธอคลาดสายตาเลยแม้แต่นาทีเดียว
“คิดจะไล่ฉันออกไปจากชีวิต ก็หนีฉันให้พ้นละกัน”
- Writer
