01 - ตาต่อตา ฟันต่อฟัน
1243 Words
“อย่าคิดทำอะไรโง่ๆ เพราะฉันโหดได้มากกว่าที่เธอรู้”
มาเฟียหนุ่มกัดฟันพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยือกเขากำลังระงับอารมย์ของตัวเองเพื่อไม่ให้กระทำอะไรรุนแรงมากไปกับคนตัวเล็กตรงหน้า
“คุณต้องการอะไร”
เอมมิกาจ้องตาเขากลับไปอย่างไม่ยอม หากเขาต้องการอะไรเธอก็จะให้ และขอให้เธอกับเขาจบกันเพียงแค่นี้ เธอไม่อยากให้ลูกต้องโตมาแล้วกลายเป็นมาเฟียเหมือนพ่อ
มันคงจะตลกพิลึกนะหากลูกมีพ่อเป็นมาเฟียที่คอยทำร้ายคนอื่น ฆ่าคนเป็นผักเป็นปลา ทำงานผิดกฎหมาย แต่กลับมีแม่เป็นหมอ เป็นเจ้าของโรงพยาบาลเขาและเธอมันคนละขั่วกันเลยด้วยซ้ำ
“ฮึ่ก ... อยากได้อะไรก็เอาไป แล้วก็ออกไปจากชีวิตฉันกับลูกของฉัน”
“เหอะ !! ลูกของฉันงั้นเหรอคุณหมอเอม”
หญิงสาวหลุบตาต่ำลงเมื่อมาเฟียหนุ่มจ้องมองใบหน้าของเธออย่างจงใจเขาคิดจะทำอะไร
“ผมคิดว่าคุณหมอเอมน่าจะพูดผิดนะครับ ต้องเรียกว่าลูกของเราถึงจะถูก”
มือหนาบิดแขนเล็กของเธอจนคนโดนกระทำเบ้หน้าเพราะความเจ็บปวด เธอซบใบหน้าหวานลงบนแผงอกแกร่งของมาเฟียหนุ่มด้วยความจำเป็น เจ็บปวดเหลือเกิน เขาเปลี่ยนไปมาก เขาไม่ใช่มาร์แชลคนที่อ่อนโยนคนเดิมของเธอ
“ไม่ใช่ พวกเขาไม่ใช่ลูกคุณ แล้วกรุณาเลิกยุ่งกับฉัน กับลูกของฉันสักที ออกไปให้พ้นๆ หน้า ฉัน รำคาญ !!”
แม้จะเจ็บปวดที่ต้องพูดออกไปอย่างนั้นแต่มันเป็นวิธีเดียวที่จะทำให้มาเฟียอย่างเขาเลิกยุ่งกับเธอสักที
“กล้าตรวจดีเอ็นเอไหมละ คุณหมอ”
“อย่า-มา-ยุ่ง-กับ-ลูกฉัน”
“ ... ”
เอมมิกาเงียบไปกับท่าทางเงียบขรึมของมาเฟียหนุ่ม เธอไม่สามารถรู้ได้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ สิ่งเดียวที่เธอรู้ คือเธอจะทำทุกทางให้หนีเขาไปให้ได้
“ปะ ... ปล่อยฉันได้แล้ว”
เธอพยายามสะบัดมือออกจากการเกาะกุมของมาเฟียหนุ่ม แต่ทว่ายิ่งดิ้นมันกลับยิ่งแน่นขึ้น เธอเงยหน้ามองมาเฟียหนุ่มอย่างตั้งใจ ไม่เจอกันตั้งนานเขากลับดูกำยำขึ้นเป็นเท่าตัว
“เธอรู้ไหมเอมว่าฉันเจ็บปวด เธอรู้ไหมว่าฉันต้องทุกข์ทรมาณขนาดไหนที่เธอหนีมา”
“มันเป็นปัญหาของคุณไม่ใช่ปัญหาของฉัน ปล่อย”
เห็นแก่ตัว เธอมันเห็นแก่ตัวที่สุดเขาทำอะไรผิดหนักหนาทำไมต้องหนีมา ทำไมต้องหลบหน้า ที่ผ่านมาเขาคงใจดีกับเธอมากเกินไปซินะ เห็นทีเขาต้องเอาจริงบ้างแล้ว ในเมื่อเธอพยายามหนี เขาก็จะพยายามเอาลูกเอาเมียเขาคืนมาให้ได้
“เห็นแก่ตัวดีนิ”
มาเฟียหนุ่มแสยะยิ้มร้ายแววตาของเขาดูว่างเปล่าและเศร้าหมองราวกับคนที่เสียสติ แต่เธอไม่กลัวหรอกนะ เธอจะต้องปกป้องลูกของตัวเองไม่ให้เจอกับผู้ชายอันตรายอย่างเขา
“ออกไป มาร์แชล อย่าให้ฉันต้องเรียก รปภ.นะ”
“เหอะ !! โถ่ เอมมิกา ถ้าเธอจะเรียก เธอทำมันนานแล้วไม่ปล่อยให้ฉันจูบเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างนี้หรอก”
เอมมิกาเงียบไปเพราะคำพูดของมาเฟียหนุ่ม จริงอยู่ที่เขาพูดมันเป็นความจริง แต่ตอนนี้เขากินเวลาของเธอนานเกินไปแล้ว
มาเฟียหนุ่มปล่อยท่อนแขนเรียวของคนตัวเล็กให้เป็นอิสระ ก่อนยื่นมือเชยคางมนของเธอเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแหบห้าวปนสั่นเครือ
“ละ ... ลูกของเราเข้าเรียนรึยัง”
แม้หัวใจจะพังแต่ต้องเก็บซ่อนความเสียใจเอาไว้ ดวงตาคมสั่นระริกรอบดวงตาแดงก่ำหัวใจแกร่งเต้นแรงจนแทบผิดจังหวะ
“ออกไป !!”
ขอร้องละ กลับมาเถอะนะ พาลูกของเขากลับมา กลับมาเป็นครอบครัวที่อบอุ่น ขอร้องละเอมมิกา
“ลูกของเราเขากินเก่งไหม”
“ฉันบอกให้คุณออกไป”
สองมือหนาจับบ่ามนของคนตัวเล็ก แววตาของเขาสั่นระริกราวกับกำลังจะขอร้องเธออย่างนั้นแหละ เอมิกาเสมองไปทางอื่นเพราะไม่อยากต้องมองสีหน้าทรมาณของเขา เหตุที่เธอหนีมาเพราะรู้ว่าหากต้องร่ำลามันจะเป็นแบบนี้
“ออกไป !!”
“เธอจำเหตุการณ์วันนี้ไว้ให้ดีเอมมิกา ฉันมาร์แชลสาบานว่านับจากนี้ชีวิตของเธอจะไม่มีวันกลับมาสงบสุขอีกแน่นอน”
มือหนาบีบเข้าที่พวงแก้มของหญิงสาวอย่างไม่แรงมากนัก มือของเขาสั่นเครือราวกับกำลังข่มความเจ็บปวดเอาไว้ ต่อจากนี้จะไม่มีคำว่าประนีประนอมจากเขาอีกแล้ว สิ่งที่เขาต้องการในตอนนี้คือลูก คือเมียของตัวเองเท่านั้น
“ ... ”
หญิงสาวเม้มปากแน่นยามที่เขาเลื่อนฝ่ามือลงมาจับคอเสื้อเชิร์ตของเธอพร้อมทั้งวนรอบเนินอกผ่านร่มผ้าเบาๆ แต่ดวงตาคมยังจ้องมองใบหน้าของเธออยู่อย่างไม่ละสายตา
“หากเธอมีคนใหม่ ฉันจะฆ่ามันทิ้ง”
“ ... ”
“หากเธอยังมีคนอื่นอีกเรื่อยๆ ฉันก็ไม่เหนื่อยที่จะต้องลบมันออกไปจากชีวิตเธอทีละคน”
“ ... ”
“หากเธอพาลูกฉันหนี ฉันก็ตามเธอกลับมา”
“ ... ”
“หากเธอทำให้ฉันทรมาณ เธอจะต้องทรมาณยิ่งกว่าฉันร้อยเท่าพันเท่า”
มือเรียวพยายามดันแผงอกแกร่งของเขาให้ออกห่าง ขณะที่มาเฟียหนุ่มเลื่อนใบหน้าคมคายเข้าขบเม้มใบหูเล็กของเธอเบาๆ มือหนายังคงลูบวนเนินอกอวบอิ่มของเธอผ่านร่มผ้าอย่างแผ่วเบา
“ยะ ... อย่าทำอะไรบ้าๆ ที่นี่นะมาร์แชล”
น้ำเสียงสั่งเครือของเธอบ่งบอกว่าเธอเริ่มกลัวเขาบ้างแล้ว เขาไม่ใช่มาร์แชลคนที่อ่อนโยนของเธออีกต่อไปแล้ว มาร์แชลคนนั้นของเธอมีแต่รอยยิ้ม และความสดใส ต่างจากคนนี้ที่ดูหน้าเกรงขาม และน่ากลัวในคราวเดียวกัน
“ฉันจะถามเธอเป็นครั้งสุดท้าย”
“ ... ”
“ลูกชายฉันอยู่ไหน”
“ฮึ่ก ... เขาไม่ใช่ลูกคุณ”
“เธอเลือกแล้วนะเอม”
มาเฟียหนุ่มพูดประชิดลำคอระหงของคนตัวเล็กไอลมร้อนจากลมหายใจสัมผัสเข้าที่ลำคอระหงทำให้ไรขนอ่อนของเธอลุกชูชัน
“ฮึ่ก ... ”
เธอกัดปากแน่นเมื่อมาร์แชลใช้ริมฝีปากขบเม้มลำคอระหงของเธอเบาๆ เขาเหมือนคนโรคจิตที่ควบคุมอารมย์ของตัวเองไม่ได้ ความกลัวของเธอมันไม่ได้จบลงแค่นี้ ร่างกายเธอเริ่มสั่นอีกครั้ง น้ำตาใสไหลร่วงบนพวงแก้มเมื่อเริ่มรู้สึกเจ็บที่ลำคอระหง
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด !!”
เธอแผดเสียงกรีดร้องลั่นเมื่อมาเฟียหนุ่มฝังคมเขี้ยวลงบนลำคอระหงของเธอเต็มแรง ร่างกายของเธอสั่นเทิ่มเจ็บปวดราวกับร่างกายกำลังจะแหลงสลายลงตรงนี้
กำปั้นน้อยๆ ทุบลงแผงอกแกร่งของมาเฟียหนุ่มเต็มแรงย้ำๆ แต่มันไม่ได้ทำให้เขารู้สึกระคายเลยแม้แต่น้อย เขายิ่งฝั่งคมเขี้ยวลงไปอีกจนได้กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งแตะจมูก
“จะ ... เจ็บ มะ ... มาร์แชลฉันเจ็บ”
“ฉันจะทำให้เธอรู้จัก การสูญเสียลูกมันเป็นยังไง”
- Writer
