บทนำ
1086 Words
“เข้าไม่ได้นะคะคุณ”
“ฉันจะเข้าไปหาเมียฉัน อย่าสะเออะ !!”
“ไม่ได้นะคะคุณ คุณหมอมีคนไข้อยู่นะคะ”
“แล้วโรงบาลนี้มันไม่มีหมอคนอื่นแล้วเหรอว่ะ”
“ขอร้องนะคะคุณ เข้าไม่ได้จริงๆ ค่ะ”
“นาวิน มึงจัดการดิ”
“ครับนาย”
พลั่ก !!
มาเฟียหนุ่มผลักประตูห้องตรวจเข้าไปทำให้แพทย์หญิงเอมมิกาที่กำลังตรวจรักษาอาการของคนไข้อยู่ถึงกับผงะ เธอเงยหน้ามองมาเฟียหนุ่มด้วยสายตาที่แสดงถึงความไม่พอใจ แต่ต้องเก็บอาการไว้เพราะตรงหน้าเธอยังมีคนไข้อยู่
“ฉันห้ามแล้วนะคะคุณหมอ”
เอมมิกาได้แค่พยักหน้าเป็นการบอกพยาบาลสาวเป็นนัยๆ ว่าไม่เป็นไร เธอหันกลับมาส่งยิ้มหวานให้กับคนไข้เพื่อเป็นการขอโทษ
“ขอฉันตรวจคนไข้ก่อนแล้วค่อยคุยกันนะคะ คุณมาร์แชล”
“ไม่ได้ !!”
“ ... ”
“เธอทำฉันแสบมากนะเอมมิกา”
“ถ้าไม่ให้ฉันตรวจคนไข้ก่อน งั้นก็เชิญออกไปรอข้างนอกค่ะ”
น้ำเสียงเยือกเย็นของแพทย์หญิงเอมมิกา ทำให้มาเฟียหนุ่มต้องยอมจำนนยืนเฉยๆ มองการรักษาคนไข้ของแพทย์หญิงเอมมิกาด้วยอารมย์ที่ขุ่นมัว เขามีเรื่องจะคุยกับเธออย่างจริงๆ จังๆ แต่เธอกลับไม่ให้ความร่วมมือเลยสักนิด
เวลาผ่านไปประมาณสิบนาทีเห็นจะได้ มาเฟียหนุ่มเริ่มอยู่ไม่ติดเมื่อการตรวจรักษาครั้งนี้มันนานเกินกว่าที่เขาจะรอได้ ปกติเขาก็ตรวจกันแค่แป๊ปเดียวเท่านั้นเองไม่ใช่เหรอ หรือว่าเธอต้องการจะกลั่นแกล้งเขา
ปัง !!
มาเฟียหนุ่มทุบโต๊ะด้วยเสียงดังสนั่นหวั่นไหว ทำให้แพทย์หญิงเอมมิกา รวมถึงพยาบาล และคนไข้ที่อยู่ในห้องนั้นสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ
“ออกไป !!”
น้ำเสียงกดต่ำของมาเฟียหนุ่มทำให้ทุกคนรู้สึกได้ถึงพลังงานอะไรบางจากที่แผ่รังสีออกมาจากตัวเขา เขาเดินตรงมาที่คนไข้หนุ่มที่ดูแล้วอายุน่าจะราวๆ ยี่สิบปลายๆ เท่านั้น กระชากแขนของคนไข้เต็มแรงให้ลุกขึ้นยืน ก่อนที่จะส่งน้ำเสียงเยือกเย็นออกมาอีกครั้ง
“ออกไป !!”
สายตาเย็นชาที่ถูกถ่ายทอดออกมามันทำให้คนไข้หนุ่มกลืนน้ำลายไม่ทั่วท้อง แพทย์หญิงเอมมิกาลุกขึ้นยืนใช้สองมือล้วงกระเป๋าเสื้อกราวสีขาวสะอาดตาเอาไว้ ก่อนพยักหน้าให้พยาบาลสาวพาคนไข้ออกไป
“คุณมาร์แชล คุณทำอย่างนี้ไม่น่ารักเลยนะ คนไข้เดือดร้อนเขาต้องการความช่วยเหลือ แต่คุณกลับไล่คนไข้ของฉันเหมือนหมู เหมือน มะ ... !!”
คำพูดที่ต้องการจะเปล่งออกมายังไม่ทันได้สุดคำ ก็ถูกกลืนหายเข้าไปในลำคอเมื่อมาเฟียหนุ่มฉกริมฝีปากหนากระแทกกลีบปากบางของเธออย่างแรง
ดวงตากลมโตเบิกโพลงขึ้นด้วยความตกใจ และไม่ใช่แค่เธอเท่านั้นที่ตกใจ พยาบาลสาวที่ยังพาคนไข้ออกไปไม่พ้นขอบประตูเองก็ตกใจไม่น้อย ฝ่ามือเรียวของแพทย์หญิงเอมมิกากำคอเสื้อยืดสีขาวของมาเฟียหนุ่มไว้แน่นก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นกำกำปั้นทุบลงแผงอกแกร่งหนักๆ
“ทำอะไรของคุณ อะ ... ออกไปเลยนะ อื้ออออ .... !!”
ดวงตากลมโตของเธอเบิกโพลงขึ้นอีกครั้งเมื่อมาเฟียหนุ่มไม่เอื่อนเอ่ยคำใดออกมานอกจากจู่โจมประกบจูบเธอด้วยความรุนแรง สองมือเรียวของเธอทุบลงแผงอกแกร่งของเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ลมหายใจเริ่มติดขัดเมื่อถูกมาเฟียหนุ่มช่วงชิงลมหายใจนายเกินไป เขาใช้มือหนาบีบปลายคางมนของคนตัวเล็กให้เผยอขึ้นเพื่อที่จะได้สอดแทรกเรียวลิ้นร้อนเข้าในโพรงปากได้อย่างสะดวก
“ร้ายนักนะ หอบลูกหนีผัว จิตใจเธอทำด้วยอะไร”
น้ำเสียงกดต่ำของมาเฟียหนุ่มทำเอาคนที่ได้ฟังหัวใจสั่นไหวราวกับแผ่นดินไหวก็ไม่ปาน เขาไม่พอใจ เขากำลังไม่พอใจ
“นะ ... นายทำอะไรของนาย ลูกอะไรอย่ามามั่ว ออกไปเลยนะ ออกไป !!”
น้ำตาใสเอ่อรื้นรอบดวงตากลมโต แก้มของเธอแดงระเรือ น้ำเสียงที่เอ่ยไล่สั่นเครือราวกับต้องการระบายบางอย่างออกมา จากกันไปตั้งนานแล้ว ทำไมเขาถึงจะต้องกลับมาวุ่นวายกับเธอด้วย
“หึ !! มั่วงั้นเหรอ”
“ ... ” หญิงสาวกัดปากตัวเองเบาๆ เพื่อต้องการระงับอารมย์อะไรบางอย่าง
“งั้นเธอคงจะคุ้นชื่อนี้ซินะ พี่ขุน พี่เขื่อน”
“นะ ... นั่นมันลูกฉัน ไม่ใช่ลูกคุณ อะ ... ออกไป”
มาเฟียหนุ่มเดินเข้าประชิดร่างบางอย่างช้าๆ จนผู้ที่ถูกคุกคามต้องถอยหลังไปอย่างอัตโนมัติจนหลังไปชนเข้ากับเตียงรักษาผู้ป่วย
“ทำไมละเอม ในเมื่อเราก็รักกันดี แล้วเอมหนีเฮียมาทำไม มีอะไรทำไมไม่พูดไม่บอก หนีเฮียมาแบบนี้ มันไม่น่ารักเลยนะ เพราะเอมกำลังจะทำให้เฮียโกรธ”
มือหนาเลื่อนขึ้นจับปลายคางมนของคนตัวเล็กเอาไว้ เขาออกแรงบีบมันจนคนที่ถูกกระทำเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวด ดวงตากลมโตปล่อยหยาดน้ำตาให้ไหลลงมาเปื้อนมือหนาของเขาจนเปียกแฉะ
มาเฟียหนุ่มโน้มใบหน้าคมคายลงประชิดใบหน้าหวานของคนตัวเล็กจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นที่เป่ารดกัน เขาใช้ลิ้นร้อนเลียน้ำตาของคนตัวเล็กเบาๆ ก่อนส่งเสียงหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยัน
“เป็นอะไร”
“ ... ”
“ทำไมตัวสั่น”
“ ... ”
“กลัว ?”
“ ... ”
หญิงสาวเม้มปากแน่นไม่อยากพูดอะไรออกไป ไม่อยากคุยกับคนอันธพาลอย่างเขา ไม่อยากให้เขาเข้ามายุ่งวุ่นวายในชีวิตของเธออีก
“อะ ... ออกไป กรุณาอย่าทำให้ฉันโกรธ”
“ทำไมละ จะหนีฉันไปอีกงั้นเหรอ”
“เพราะถ้าฉันโกรธ คุณจะไม่ได้เจอหน้าฉันอีกตลอดชีวิต”
“คิดว่าฉันหาตัวเธอไม่ได้งั้นเหรอเอม เธออย่าคิดว่าเธอฉลาดมากกว่าฉัน เพราะสิ่งที่เธอทำอยู่ตอนนี้มันไม่ฉลาดเลย”
มาเฟียหนุ่มจับอุ้มหญิงสาวให้ขึ้นนั่งบนเตียงผู้ป่วย โดยที่เขาแทรกตัวเองเข้ากลางหว่างขาเรียวของเธอ มือหน้าข้างหนึ่งรวบมือของเธอเอาไว้ด้านหลัง ก่อนใช้เรียวลิ้นเลียรอบลำคอระหงเบาๆ
“อย่าคิดทำอะไรโง่ๆ เพราะฉันโหดได้มากกว่าที่เธอรู้”
- Writer
