ตรวนเสน่หา

EP 14

เลยจะทำข้าวต้มขาว ไข่เจียวกับผัดปลากระป๋องใส่ผักให้เขากิน คงจะพอให้หายหิวได้ ไม่ถึงยี่สิบนาทีทุกอย่างก็เสร็จเรียบร้อยแล้ว

“ผมเดาว่านั่นคงจะอร่อยนะ ดูท่าทางคุณแล้วน่าจะทำกับข้าวอร่อย แต่ขอผมชิมก่อนก็แล้วกัน”

เขาออกมาพร้อมเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้น ซึ่งดูแปลกตามากเพราะห้าปีที่รู้จักกันมา ไม่เคยเห็นเขาอยู่ในเสื้อผ้าเรยนบง่ายอย่างนี้มาก่อนเลย แต่เธอหรือจะกล้ามองเขาตรงๆ เลยรีบรินน้ำใส่แก้วให้เขาแล้วเตรียมเดินเข้าห้องไป

“คุณไม่กินด้วยกันเหรอ” เขมินท์ท์หันมองหลังจากนั่งลงกับเก้าอี้แล้ว

“ไม่ค่ะ” อีกคนตอบโดยไม่หันมามองเขาด้วยซ้ำ

“แล้วนั่นคุณจะไปไหน”

“ฉันเหนื่อยและเหนียวตัว อยากอาบน้ำบ้าง”

แล้วเธอก็เดินเข้าห้องไป ทิ้งให้อีกคนนั่งยิ้มตามด้วยใบหน้าอิ่มสุข ก่อนจะให้ความสนใจกับอาหารที่ส่งกลิ่นหอมหวลชวนกินไม่น้อย

ยิ่งพอได้ตักเข้าปากแล้วเขาก็ถึงกับยิ้มร่าออกมาด้วยความพึงพอใจในรสมือ ที่เขาเห็นว่าอร่อยไม่แพ้ใคร กับเพียงแค่อาหารพื้นๆ ก็ทำเอาเขาเจริญอาหารได้ไม่น้อย

และด้วยความที่เกิดมาแทบไม่เคยหยิบจับอะไรนอกจากเรียนหนังสือ กับทำงานที่โรงพยาบาลของพ่อแม่ นั่นทำให้เขาผละจากโต๊ะอาหารตรงไปยังห้องทันทีที่อิ่ม

ยังไม่ทันได้เปิดประตูด้วยซ้ำ คนอยู่ข้างในก็เปิดออกมา มัสยามองไปยังที่ที่เขาเดินจากมา

“ผมอิ่มแล้ว ฝีมือคุณไม่เลวเลย ผมเดาได้หรือเปล่าว่าคุณกลัวผมจะไม่มีแรงไว้...”

มัสยาไม่คิดจะยืนฟังคำต่อไปของเขา จึงผละไปเก็บจานชามที่ว่างเปล่าไปล้าง ในใจก็อดมีคำถามไม่ได้ ว่าเขาจะค้างที่นี่หรือกลับหลังอิ่มท้องแล้ว

แต่พอหันกลับมาปรากฏว่าเขาไม่อยู่แล้ว มองลอดหน้าต่างออกไปข้างนอกเห็นรถจอดอยู่ หูแว่วเสียงทีวีในห้องดังออกมา

ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเขาอยู่ไหน พอเปิดประตูห้องเข้ามา ก็เห็นเขายืนกอดอกมองหน้าจอแบนดูข่าวอย่างตั้งใจอยู่ เมื่อไม่รู้ว่าเขาจะเอายังไงกันแน่ มัสยาเลยเดินตรงไปหาเขา จ้องมองเขา แล้วตัดสินใจเอ่ย

“คุณควรจะกลับบ้านได้แล้วนะคะ บอกว่าหิวฉันก็ทำอาหารให้แล้ว” เขาโยนรีโมตคอนโทรลลงเตียง แล้วจ้องมองเธอตอบด้วยสายตาเป็นประกาย พร้อมกับยิ้มยียวนกวนประสาทมาหาชนิดที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน

“แต่ผมยังหิวอยู่”

“ทุกอย่างหมดเกลี้ยงขนาดนี้คุณยังไม่อิ่มอีกหรือไงคะ แล้วทำไมไม่บอกฉันจะได้ทำเพิ่มอีก”

“อาหารผมอิ่มแล้ว แต่หิวคุณต่างหากล่ะ”

“นี่คุณ!”

ตกใจในความว่องไวของเขา ที่ตวัดเอาตัวเธอไปไว้ในอ้อมกอดได้อย่างรวดเร็ว ผิดฟอร์มหนุ่มมาดนุ่มสุขุมลุ่มลึกคนละเรื่อง

ปากบางก็หมดสิทธิ์ได้เอ่ยอะไรออกมา เมื่อถูกเขาเอาปากตัวเองมาประกบไว้ แล้วมอบจุมพิตอันหนักหน่วงและรุนแรงให้จนไม่ทันได้ตั้งตัว

เขาหิวกระหายอย่างที่บอกไว้ไม่มีผิดเพี้ยนเมื่อกายสาวแนบชิดกับกายของเขา หญิงสาวก็รับรู้ได้ว่าลำท่อนแข็งตึงแทบจะทะลุกางเกงขาสั้นออกมาแล้วด้วยซ้ำ

และเพียงแค่เขาเลื่อนมือขึ้นไปปลุกเร้าตรงเต้าอวบอิ่ม เธอก็แทบจะละลายอยู่ในอ้อมกอดเขาด้วยเช่นกัน สัมผัสเขาทำเธอเคลิ้บและชวนฝันยิ่ง

จนไม่รู้เลยสักนิด ว่าถูกเขาช้อนตัวขึ้นไปวางไว้บนเตียงเมื่อไหร่ รู้แต่ว่า รสจูบของเขานั้น ช่างหวานล้ำตราตรึงหัวใจเหลือเกิน

อาภรณ์ที่ห่อหุ้มกายไม่รู้ถูกเขากำจัดออกไปเมื่อไหร่ รู้ตัวอีกทีสองกายก็แนบชิดกันเรียบร้อยแล้ว เขากำลังใช้เข่าดันน่องเนียนของเธอเพื่อเปิดทางให้ได้แทรกตัวไปตรงช่องว่าง

นำพากายกำยำล่วงล้ำเข้าไปอย่างแผ่วเบา พอๆ กับตอนถอนกายออก ที่เขายังคงมองความอ่อนนุ่มให้อย่างตั้งอกตั้งใจ เป็นเหตุให้หญิงสาวรู้สึกมีความสุข

ในทุกๆ การเคลื่อนไหวของเขาไปด้วย มันสุขจนลืมเลือนความขัดเคืองระหว่างกัน คงเหลือแต่ความหฤหรรษ์ในเกมรักที่เขาบรรจงมอบให้เท่านั้น

ไม่ต่างจากเขมินท์ท์นัก ที่มักจะเป็นสุขยิ่ง เวลาได้ครอบครองเธอไว้แบบนี้ ได้เป็นคนบัญชาการในทุกท่วงท่าทุกลีลาอย่างมีอิสระ เขาก็ปรารถนาจะได้ทำแบบนี้ ในบ้านหลังนี้ ในห้องนี้กับเธอให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้

และเขาก็เชื่อว่าคงไม่เหนือบ่ากว่าแรงนัก ในเมื่อเขาเป็นเจ้าของไข้แม่เธอ ย่อมกำหนดว่าจะให้นอนโรงพยาบาลอีกนานแค่ไหนได้อยู่แล้ว

ปรียายกมือท่วมหัวไหว้เมธีกับเขมินท์ท์ที่กำลังคุยงานกันอยู่ แต่ถูกสองแม่ลูกขอเข้ามาพบเพื่อสั่งลา เมื่อเลี่ยงไม่ได้ทั้งสองเลยต้องออกมาหาตรงหน้าห้อง จะได้ไม่ลำบากคนเพิ่งหายป่วยที่ยังคงนั่งอยู่บนรถวิลแชร์ มีบุรุษพยาบาลคอยอำนวยความสะดวกให้

“ขอบพระคุณมากค่ะ ที่คุณหมอเมตตาพวกเราตลอดมา นี่ถ้าไม่ได้ครอบครัวคุณหมอ เราสามแม่ลูกก็คงจะแย่แล้วค่ะ เพราะขาดเสาหลักไปพวกเราก็เคว้งไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใครได้ ในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดีอยู่บ้าง ที่คุณหมอคอยเมตตากรุณาเราทุกอย่าง ขอให้เจริญยิ่งๆ ขึ้นไปนะคะคุณหมอ”

ประจวบเหมาะกับนวลปรางค์มาถึงพอดี เพราะนัดกับสามีว่าจะออกไปกินมื้อเที่ยงด้วยกัน ปรียานั้นช่ำชองเรื่องเสแสร้งแกล้งทำอยู่แล้ว เลยรีบยกมือไหว้ด้วยท่าทีนอบน้อมพร้อมกับยิ้มที่แสดงให้ทุกคนเห็นว่าดีอกดีใจมากแค่ไหนเมื่อได้เจอนวลปรางค์

“ดีใจจังเลยค่ะที่เจอคุณปรางค์อยู่ด้วย ยาจะได้เอานี่ให้กับมือเลย ไม่ต้องฝากคุณหมอไงคะ”

ขนมกลีบลำดวนที่ปรียาสั่งลูกสาวทำใส่โถแก้วแล้วให้เอามาให้เมื่อวานเย็น ถูกยื่นให้นวลปรางค์ ทั้งที่ตั้งใจจะเอามาให้เมธีแท้ๆ

แต่ด้วยความมีไหวพริบดีเลยเปลี่ยนเป้าหมายในนาทีสุดท้าย แถมปรียายังเดาออกว่า จะได้เห็นสีหน้าที่ไม่ใคร่อยากจะยินดีจากคนรับอย่างแน่นอน