เผลอใจรักซาตาน (ซีรีส์ชุดซาตานร้ายรัก ลำดับที่ 1)

ตอนที่ 3 (50%)

เมื่อวานนี้จอมใจแฮงค์ทั้งวัน ปวดหัวจนไม่สามารถลุกไปทำซ่าส์ที่ไหนได้ เหล้าทำเอาสาวแสบอย่างเธอหมดถ่านสิ้นฤทธิ์ ทั้งวันห้องทั้งห้องจึงดูเงียบผิดปกติ ทั้งที่ปกติตอนอยู่เมืองไทย ถ้าเป็นวันหยุดทั้งสองจะลัลล้าหรรษากันมาก ถ้าไม่พากันไปออกกำลังกายที่ฟิตเนส ก็ชวนกันไปดูหนัง ฟังเพลง ที่ห้องสมุดของมหาลัย แต่ถ้าเป็นช่วงใกล้สอบ ทั้งสองก็จะไปขลุกตัวอ่านหนังสือกันที่ห้องสมุด เอาข้าวของไปปักหลักกินนอนกันที่นั่นเลยทีเดียว เช่นเดียวกับแก็งค์กระเทยถึกก็ไปด้วยกันไม่เคยขาด พออ่านหนังสือจนเหนื่อยก็จะพากันออกมากินกาแฟกับขนมที่ร้านกาแฟข้างหน้า แล้วเม้าท์กันอย่างสนั่นหวั่นไหว 

วันนี้ทั้งสองตื่นแต่เช้า เพราะจะต้องเข้าบริษัทไปรายงานตัวกับทางบริษัท เพื่อจะได้เริ่มทำงานกันต่อไป รีบอาบน้ำแต่งตัวเพื่อออกไปรอรถของบริษัทหน้าที่พัก ก่อนจะออกจากห้องสายน้ำผึ้งก็ยกมือไหว้พระ ที่เอามาจากไทยด้วยเพื่อเป็นศิริมงคลและลดความตื่นเต้น เพราะเธอมักจะตื่นเต้นเสมอ ที่เจอกับการเปลี่ยนแปลงที่จะเกิดขึ้นกับชีวิต 

พอมาถึงบริษัท สองสาวก็รีบเดินไปที่โต๊ะประชาสัมพันธ์ด้านหน้าโซนรับแขก แล้วแจ้งว่าเป็นพนักงานใหม่ที่มารายงานตัวทำงานในวันนี้ ทางฝ่ายประชาสัมพันธ์จึงต่อสายโทรศัพท์ถึงฝ่ายบุคคล 

หลังจากนั้นอีกสิบนาทีต่อมาก็มีพนักงานฝ่ายบุคคลเดินมาหาสองสาว และแจ้งให้ทราบว่าจอมใจจะได้ไปทำงานที่สาขาในอเมริกาใต้ ซึ่งจะต้องบินไปที่นั่นในวันพรุ่งนี้ เพราะทางโน้นมีโปรเจ็คใหม่ที่กำลังดำเนินการอยู่และต้องการเด็กจบใหม่ไปร่วมทีม เพื่อว่าจะได้ไอเดียใหม่ๆ แหวกแนวในการผลิตผลงาน 

ใจจริงแล้วจอมใจไม่อยากแยกจากสายน้ำผึ้งเลย เหตุก็เพราะเป็นห่วงเพื่อนรักมาก แต่ก็ไม่สามารถขัดคำสั่งของบริษัทได้ และอีกอย่างสายน้ำผึ้งก็บอกจอมใจว่าเธอสามารถอยู่คนเดียวได้ หากมีปัญหาหรือไม่สบายก็ไม่ต้องเป็นห่วงเพราะยังมีพี่ๆ มหาลัยอยู่ ทำให้จอมใจเบาใจไปเปราะหนึ่ง 

 เมื่อสองสาวคุยกันจนรู้เรื่องแล้ว จอมใจก็รีบกลับหอพักไปเก็บของเพื่อเตรียมเดินทางในวันพรุ่งนี้ ส่วนสายน้ำผึ้งก็เข้าไปฟังการอบรมพนักงานใหม่ ตลอดช่วงเช้าของวันนี้หญิงสาวจึงต้องนั่งในห้องอบรม ต้องทำการเรียนรู้และจดจำระเบียบการและระบบอันเยอะแยะมากมายของบริษัท 

ตกช่วงบ่าย เมื่อสายน้ำผึ้งกินข้าวกลางวันเสร็จ ก็ถูกนำตัวเข้าพบท่านประธาน ที่วันนี้ท่านเข้ามาทำงานและรอพบตัวพนักงานใหม่ตั้งแต่เช้า ซึ่งตอนนี้เจ้าของห้องกำลังคุยโทรศัพท์กับผู้ที่เป็นทั้งเพื่อนรัก หุ้นส่วนใหญ่ของบริษัทและรองประธานบริษัทอย่างออกรส

 “ไอ้ลูซ ได้ยินว่าอาทิตย์หน้าแกไม่อยู่ จะไปไหนวะ” เลโอถามขึ้นเพราะได้ยินมาว่าไอ้เพื่อนรักจะบินไปดูธุรกิจบ้านพักตากอากาศที่ต่างประเทศ

“ฉันจะบินไปโมรอคโค เพราะว่าเมื่อสามวันก่อนมีพายุเข้า ทำให้บ้านพักเสียหายไปเยอะเหมือนกัน และอีกอย่างฉันจะไปดูสถานที่ ว่าจะต่อเติมออกไปอีกซักหน่อย” ลูเซียสเอ่ยถึงภารกิจที่จะต้องไปจัดการเกี่ยวกับธุรกิจบ้านพักตากอากาศสุดหรู แสนอลังการ ดังระดับโลก มูลค่าหลายล้านที่เขาเป็นผู้บริหารแต่เพียงผู้เดียว

“แกยังคิดจะขยายอีกเหรอวะไอ้ลูซ แล้วนี่จะเอาเงินไปไว้ไหน เมียก็ไม่มี เดี๋ยวเงินก็ทับหัวตายหรอก” เลโอเอ่ยกระแนะกระแหนเพื่อนรักที่ขยันปั่นเงินเป็นว่าเล่น

“แหม ไอ้คุณท่านประธานใหญ่ ท่านพูดเหมือนท่านรวยน้อยเลยเนาะ ส่วนเรื่องมีเมียฉันรอแกอยู่ ถ้าแกยังไม่มีฉันก็จะยังไม่เอา จะเป็นคู่ขาแกอยู่อย่างนี้แหละ” น้ำเสียงหยอกล้อชวนขนลุกแว่วมาตามสาย

“ไอ้บ้า อย่ามาพูดอย่างนี้นะสยองว่ะ” เลโอทำท่าเหมือนหวาดกลัวไปกับประโยคกระเซ้าเย้าแหย่ของเพื่อนรักอย่างลูเซียส

ขณะที่เลโอกำลังคุยโทรศัพท์อย่างออกรสอยู่นั้น เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ชายหนุ่มจึงเอ่ยอนุญาตออกไป แต่ก็ยังไม่ได้หันหน้ามาจากริมหน้าต่าง เพราะยังติดพันกับปลายสาย ยังคุยกับลูเซียสเรื่องสัพเพเหระไปเรื่อย

แอ๊ด!!! 

“เอ่อ…สวัสดีค่ะ ท่านประธาน” สายน้ำผึ้งกล่าวทักทายอย่างยอมเสียมรรยาท เพราะยืนรอมานานก็ยังไม่มีทีท่าว่าเจ้าของห้องจะหยุดคุยโทรศัพท์

“เฮ้ย…ไอ้ลูซ แค่นี้ก่อนนะ ฉันมีธุระว่ะ” เลโอบอกคนที่โทรมาก่อนจะวางสายทันที แต่ยังไม่ได้หันมาสนใจคนที่เข้ามาขัดบทสนทนาระหว่างตนกับเพื่อนรัก

“ดิฉันเป็นวิศวะกรใหม่ ที่มาจากประเทศไทยค่ะ” พอได้ยินคำว่ามาจากประเทศไทย ซึ่งชายหนุ่มรู้ดีว่ามันอยู่ในทวีปเอเชีย เจ้าของร่างสมาร์ทหันขวับกลับมา แล้วก็ยิ่งแปลกใจเข้าไปใหญ่เมื่อหันมาเจอกับสาวแสบ ที่เพิ่งฟาดฟันวาจาดุเดือดใส่เขาเมื่อสองวันก่อน เช่นเดียวกับหญิงสาวก็ตกใจจนตาเบิกกว้าง ที่เจอเข้ากับไอ้ผู้ชายนิสัยเสีย ชอบเหยียดสีผิวและที่สำคัญหื่นไม่เลือกที่

“อ้าว…ยายขอทานเอเชีย วันนี้มาหาลำไพ่พิเศษถึงที่นี่เลยเหรอ?” เลโอแปลกใจไม่น้อยที่เจอแม่เด็กเอเชียปากกล้า ที่ทำให้เขาอับอายขายขี้หน้าเมื่อสองวันก่อน อยู่ๆ ก็เอาตัวมาให้เขาแก้แค้นถึงถิ่น โดยที่เขาไม่ต้องออกแรงตามหา ช่างดีแท้ ทีนี้แหละเธอจะได้รู้ว่าคนอย่างเลโอ น่ะเวลาร้ายแล้วเป็นยังไง จะได้เป็นบทเรียนจำไปจนวันตาย ว่าอย่าได้บังอาจมากระตุกหนวดเสือนามว่าเลโอ วาเลนติอาโน่ คนนี้

“นี่…ไอ้ฝรั่งขายาวเผ่าพันธ์ยีราฟ นายมาทำอะไรที่นี่ เอ๊ะ…อย่าบอกนะว่านายคือท่านประธาน!” สายน้ำผึ้งถามออกมาอย่างตกอกตกใจ พร้อมทั้งคิดว่า‘น้ำผึ้งเอ๋ย งานเข้าชุดใหญ่เลย โอ้ยซวยจริงๆ ไม่น่าตาถึงกระตุกยิกๆๆ มันเป็นอย่างนี้นี่เอง พ่อจ๋า แม่จ๋า ช่วยลูกช้างด้วย แต่คิดอีกทีก็อยากจะตั๊นหน้าหล่อๆ นั่นซักที ขนาดเจอกันอีกครั้งยังไม่วายดูถูกคนเอเชียอยู่ โอ้ย! ฉันจะบ้าตายทำไมโลกมันถึงได้กลมอย่างนี้นะ’

“ถ้าฉันบอกว่าใช่แล้วจะทำไม มีปัญหาอะไรหรือเปล่า รึไม่อยากทำงาน ถ้าไม่อยากทำก็ลาออกไป เอ๋…หรือว่าคนปากดีอย่างเธอ ที่แท้ก็…ป๊อด” เลโอตอบกลับด้วยท่าทางยิ้มแย้มยียวนอย่างอารมณ์ดีสุดๆ ในตลอดช่วงสองวันที่ผ่านมา เพราะเขาคิดถึงแต่หน้าตาจืดชืดและริมฝีปากแดงๆ ที่ด่าเขาฉอดๆๆ ของเธอมาตลอด แต่วันนี้พระเจ้าดันส่งเธอมาให้ซะนี่ พ่อเสือร้ายเลยออกอาการดีใจสุดๆ ในความเป็นต่อของตัวเอง ยื่นหน้าเข้าใกล้สายน้ำผึ้ง ถามออกไปอย่างกวนอารมณ์

“ไม่ได้ป๊อดโว้ย ไอ้….” สายน้ำผึ้งกำลังจะตอกกลับอย่างไม่ยอม แต่คิดได้ซะก่อนว่ายังไงเขาก็เป็นเจ้านายตนหากพูดมากไปกว่านี้คงได้เป็นเรื่องแน่ จึงรีบหุบปากฉับและยืนจ้องหน้าเขาเขม็ง

“ฉันบอกให้ฝ่ายบุคคลจัดวิศวกรสาวสวยแถบยุโปมานี่นา ไม่ใช่เด็กเอเชียเตี้ยม่อต้อพันธ์แคระอย่างนี้” เลโอพูดกับตัวเองอย่างหัวเสีย ที่ฝ่ายบุคคลกล้าขัดคำสั่งเขา เขาสั่งงานนะไม่ได้สั่งขี้มูก ทุกคนในบริษัทนี้ต่างก็รู้ดีนี่ว่าเขาไม่ค่อยถูกชะตากับคนเอเชีย ทำงานในเครือบริษัทได้แต่ห้ามเอาตัวเข้ามาในสำนักงานใหญ่ 

มือหนารีบกดโทรศัพท์หาเลขาหน้าห้องทันที เพียงไม่นานลุคหนุ่มร่างใหญ่ผู้เป็นทั้งบอดี้การ์ดและเลขาของเลโอก็เดินเข้ามา

“มีอะไรจะใช้ผมครับนาย” เลขาหนุ่มถามเจ้านายที่ทำหน้าบูดบึ้ง ด้วยน้ำเสียงนิ่งสงบ

“ฉันอยากให้นายไปเช็คกับฝ่ายบุคคลให้หน่อย ว่าใครเป็นคนเลือกแม่สาวเอเชียมาทำงานที่นี่ ด่วนเลยนะ” เลโอออกคำสั่งกับลูกน้องที่เปรียบเสมือนมือขวา ด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด

“ได้เลยครับ จัดให้เดี๋ยวนี้เลยครับนาย” แต่ยังไม่ทันที่เลขาจะเดินออกไปจากห้อง ก็มีเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาเสียก่อน

“ฉันเอง ฉันเป็นคนเลือกแม่หนูน้อยคนนี้มาทำงานที่นี่ แกมีปัญหาอะไรหรือเปล่า” เสียงทรงอำนาจของผู้มาใหม่ทำให้ชายหนุ่มถึงกับหันขวับ

“พ่อ!” เลโอร้องออกมาอย่างแปลกใจ ที่เจอพ่อของตนซึ่งเป็นอดีตท่านประธานมาที่นี่ ทั้งที่ร้อยวันพันปีท่านไม่เคยย่างกรายมาเลย ตั้งแต่ได้ยกบริษัทให้ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนอย่างเขาเป็นผู้ดูแล

“ใช่ พ่อเองไอ้เสือ ตกใจมากหรือไงที่เจอพ่อ” ชายวัย 57 ปี ผู้ซึ่งดูดีและภูมิฐานไม่สร่างซา ถามลูกชายขึ้นอย่างอารมณ์ดี

“ไม่ครับ แต่แปลกใจมากกว่าว่าพ่อมาอยู่นี่ได้ไง เพราะร้อยวันพันปีพ่อไม่เคยมาที่นี่เลย แล้วนี่ไปเที่ยวรอบโลกกับแม่กลับมาแล้วเหรอครับ” เลโอถามพ่ออย่างแปลกใจ

“อืม เพิ่งมาถึง ลงเครื่องปุ๊บไปส่งแม่แกเสร็จ ก็รีบมาดูหน้าแม่หนูน้อยทันที เห็นในรูปว่าน่ารักแล้วแต่ตัวจริงน่ารักยิ่งกว่า” พูดกับลูกชายแต่หันไปยิ้มกับหญิงสาวอย่างเป็นมิตรและเอ็นดูสุดๆ 

โรมานี่เป็นคนเลือกให้สายน้ำผึ้งมาทำงานที่นี่กับลูกชายตน เพราะเขาเห็นเธอในรูปแล้วก็รู้สึกถูกชะตาตั้งแต่แรกพบ ส่วนจอมใจเขาก็เลือกให้ไปทำงานที่อเมริกา เพราะเห็นว่าทางโน้นต้องการคนจบใหม่และมีฝีมือ ซึ่งดูจากประวัติของจอมใจแล้วเธอมีทุกอย่างครบถ้วนตามที่ต้องการ

สายน้ำผึ้งพอจะรู้แล้วว่าท่านผู้เฒ่าเป็นใคร จึงรีบยกมือขึ้นไหว้ ย่อเข่าลงเล็กน้อย ทำความเคารพผู้อาวุโสอย่างนอบน้อมอ่อนหวาน ทำเอาอดีตท่านประธานยิ่งปลื้มกับกริยาที่น่ารักและมีสัมมาคารวะ ไม่เว้นแม้กระทั่งเลโอ ยังแอบคิดว่ากริยานั้นช่างอ่อนหวานไม่เหมาะกับเธอเลยจริงๆ แต่พอสาวน้อยนึกได้ว่าลืมตัว เผลอสวัสดีแบบวัฒนธรรมไทยแท้ออกมา ก็รีบกล่าวคำสวัสดีใหม่พร้อมแนะนำตัวอย่างสุภาพ

“สวัสดีค่ะท่าน ดิฉันชื่อสายน้ำผึ้ง สายสวรรค์ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”

“สวัสดีแม่หนู ฉันชื่อโรมานี่ วาเลนติอาโน่ เป็นพ่อของเลโอ” อดีตท่านประธานแนะนำตัวอย่างเป็นกันเองกับสาวน้อย