เผลอใจรักซาตาน (ซีรีส์ชุดซาตานร้ายรัก ลำดับที่ 1)

ตอนที่ 4 (70%)

“เจสซี่คุณกลับไปก่อนนะ แล้วพรุ่งนี้เราค่อยไปดินเนอร์กัน ขอผมคุยงานกับลูกน้องก่อน”

“ก็ได้ค่ะ งั้นเจสซี่กลับก่อนนะคะ” แม้เจสซิก้าจะไม่พอใจเธอก็ต้องเก็บอารมณ์ไว้ ถ้าคิดจะเป็นนายหญิงของตระกูลวาเลนติอาโน่ ก็ต้องสุขุมให้มากกว่านี้ เดินมายื่นริมฝีปากสีแดงสดประกบปากหนาจูบลาอย่างดูดดื่ม โดยไม่อายสายตาบุคคลที่สามเช่นสายน้ำผึ้งเลย ‘อื้อหือ…จูบแบบฝรั่งเศสชัดๆ ช่างไม่อายกันบ้างเล้ย แม่คุณพ่อคุณเอ๋ย’ 

พอร่างของนางแบบสาวออกไปพ้นห้อง เลโอก็ข่มอารมณ์และปรับสีหน้าให้เป็นปกติ แล้วหันมาคุยงานกับสายน้ำผึ้งทันที พอเขาหันหน้ามาหาเธอปุ๊บเธอก็ยิงคำถามพุ่งเข้าใส่เขาปั๊บอย่างมิอาจรอได้ เพราะไม่อยากอยู่ในห้องนี้กับเขาเป็นเวลานานๆ บอกตรงๆ ว่ามันอึดอัด แต่จริงๆ แล้วในใจมันหวิวๆ ชอบกล จะด้วยสาเหตุใด ณ ตอนนี้ก็ยังไม่อาจทราบได้

“ท่านประธานมีงานอะไรจะมอบหมายให้ดิฉันทำ สั่งมาได้เลยค่ะ” จ้องหน้าเขาเขม็ง รอฟังคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ ตื่นเต้นสุดๆ ก็มันเป็นงานแรกของเธอนี่นา

“พอดีว่านักธุรกิจชาวแอฟริกา ชื่อมิสเตอร์ลามอส แมคอาเธอร์ เขาจะมาทำธุระที่อิตาลีเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์ ผมเลยอยากให้คุณเอาโปรเจคใหม่เกี่ยวกับเซลล์เชื้อเพลิงไปนำเสนอเขา เพราะเขาเป็นเจ้าพ่ออุตสาหกรรมแทบทุกประเภท ในแถบแอฟริกาใต้” น้ำเสียงที่พูดมาจริงจังสุดๆ แต่ในใจแอบกระหยิ่มยิ้งย่อง ‘ถ้าเธอทำไม่ได้ล่ะก็ ฉันจะเล่นเธอให้หนักเลย แม่ตัวแสบ’

“แล้วทำไม คุณต้องเจาะจงว่าเป็นฉันด้วยคะท่านประธาน” สายน้ำผึ้งเลิกคิ้วถาม

“ก็ไม่มีอะไรมาก เพียงแค่เธอพูดแอฟริกาได้ ก็แค่นั้น” เลโอยักไหล่ตอบกลับอย่างไม่ยี่หระ เพราะเขาดูประวัติของเธอแล้วความสามารถด้านภาษาเป็นเลิศ

“นี่คุณ จะบ้าเหรอ ฉันเพิ่งมาทำงานได้สองเดือนเองนะ ยังไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับโครงการใหม่อะไนนั่นเลย” เสียงเริ่มดังขึ้น เพราะเริ่มมีน้ำโห นี่มันแกล้งกันชัดๆ นี่หว่า

“นี่…ข้อมูลทั้งหมด เกี่ยวกับโครงการและประวัติของมิสเตอร์ลามอส เอาไปศึกษาซะจะได้ไม่พูดคำว่าไม่รู้ให้ระคายหูผมอีก” เขาโยนแฟ้มลงโครมใหญ่ตรงหน้าสายน้ำผึ้ง อย่างไร้มรรยาทสิ้นดี กริยาแบบนี้เหรอ สุภาพบุรุษเขาใช้ทำกัน เออ…ลืมไปว่าอีตานี่ สะกดคำว่าสุภาพบุรุษไม่เป็น

“แล้วท่านประธานจะให้ดิฉันเริ่มงานวันไหนคะ” ถามออกมาด้วยความยุ่งยากใจ ‘เอาแล้วไหมล่ะ งานแรกก็จัดหนักเลยน้ำผึ้งเอ้ย ถ้าอยู่ต่อไปอีกซักหน่อย ไม่มอบหมายให้ไปทำภารกิจระดับชาติหรืออย่างไร ฝากไว้ก่อนเถอะ อย่าให้ถึงทีน้ำผึ้งแล้วกัน แม่จะไม่ลดหย่อนผ่อนปรนให้เลยเชียว’ สายน้ำผึ้งได้แต่แอบอาฆาตในใจ

“คุณเริ่มงานได้เลย ผมให้เวลาอาทิตย์นึง จะต้องทำให้ มิสเตอร์ลามอส ยอมเซ็นสัญญาให้ได้”

“หา….อาทิตย์นึง คุณบ้าหรือเปล่า” ตะโกนถามชายหนุ่มออกมาอย่างสุดเสียง

“ใช่ อาทิตย์นึง ทำไม ทำไม่ได้เหรอครับคุณสายน้ำผึ้ง ผมก็เห็นว่าตามประวัติความสามารถคุณก็ดีมากนี่นา เอ๊ะ รึว่า…ป๊อด” ชายหนุ่มถามกลับอย่างยียวน พร้อมยิ้มเย้ยอย่างผู้มีชัยในหน้า สายน้ำผึ้งกำมือแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน ข่มความโกรธที่มีอยู่ ไม่ให้เผลอไปทำมิดีมิร้ายผู้เป็นเจ้านายเข้า 

“โอเค ได้ค่ะ ตกลงตามนั้น อีกอาทิตย์นึงสัญญาจะมาอยู่ในมือคุณ อย่างแน่นอน” สายน้ำผึ้งรับปากอย่างเป็นหมั้นเป็นเหมาะ

“ก็ดี๊…พูดแล้วก็ทำให้ได้ด้วยล่ะ”

“แน่น๊อน…ของมันแน่อยู่แล้ว คนอย่างสายน้ำผึ้ง ไม่มีคำว่า ‘ไม่’ ในพจนานุกรม ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ดิฉันขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ” เธอเก็บเอกสารเตรียมตัวจะก้าวขาออกจากห้องท่านประธานทันที

“เดี๋ยวอย่าเพิ่งไป ผมยังไม่ได้พูดซักคำว่าหมดธุระกับคุณแล้ว”

“แล้วคุณ มีอะไรจะพูดกับฉันอีกไม่ทราบ จะพูดอะไรก็รีบพูดมาสิคะ เสียเวลาทำงานฉันหมด” หมุนตัวกลับมาพูดกับเขาอย่างรู้สึกหงุดหงิด

พอสายน้ำผึ้งหันกลับมาเท่านั้นแหละ เลโอก็ไล่สายตาสีเขียวมรกตของตนไปทั่วทั้งสรรพางค์กายแน่งน้อย ไม่ว่าจะเป็นดวงตา ที่แฝงไปด้วยแววตื่นตระหนกและหวาดระแวง เหมือนกวางตัวน้อยที่กำลังกลัวจะโดนพญาเสือขย้ำ กับจมูกที่เชิดรั้นขึ้นนิดๆ ตามนิสัยดื้อรั้นไม่ยอมคนของเจ้าตัว จนถึงริมฝีบากอวบอิ่มน่าจูบ สีชมพูระเรื่อโดยธรรมชาติไร้ซึ่งการแต่งแต้มสีสัน หัวใจของเลโอเต้นไม่เป็นจังหวะกับภาพตรงหน้า

เมื่อชายหนุ่มจ้องมองหน้าหญิงสาวอย่างละเอียดถี่ถ้วน ก็ประจักษ์แก่ใจว่าหน้าตาของเธอเขาพอรับได้ แต่หุ่นนี่สิแล้วใหญ่ นั่นมันหน้าอกหรือว่าเอาลูกเกดมาแปะไว้กันแน่ ทำไมถึงได้แบนราบยังกับที่ราบอย่างนั้น ตัวรึก็เตี้ยยังกับคนแคระ มองยังไงก็เทียบไม่ติดกับผู้หญิงของเขาซักคน เพราะเธอเหล่านั้นที่มานอนอยู่ใต้ร่างแกร่งอันเร่าร้อนของเขา แต่ละคนล้วนมีดีกรีเป็นถึงนางงามและนางแบบระดับโลก เมื่อเทียบกับสายน้ำผึ้งแล้วเธอช่างดูจืดชืดไร้เสน่ห์เสียนี่กระไร แต่ทำไมเขาถึงไม่อาจละสายตาจากใบหน้าอันแสนจืดชืดนั้นได้นะ หัวใจของเลโอเต้นโครมคราม อย่างไม่เคยเป็นกับผู้หญิงคนไหนมาก่อน เพียงแค่ได้มองสำรวจเธออย่างถี่ถ้วน ให้ตายสิ บ้าเอ้ย! ได้แต่สบถอยู่ในใจ 

“นี่คุณ จะเอายังไงกับฉันกันแน่ห๊ะ จ้องอยู่ได้ไอ้คนมรรยาททราม” ตะโกนด่าออกมาอย่างไม่ไว้หน้า แต่น้ำเสียงประหม่า ที่โดนชายหนุ่มมองด้วยสายตาโลมเลียตั้งแต่หัวจรดเท้า อย่างไร้ซึ่งความเกรงใจ

“เมื่อกี้เธอมาขัดจังหวะฉัน แต่ฉัน…ยังไม่หมดอารมณ์” พูดออกมาดื้อๆ ซะอย่างนั้น ช่างพูดมาได้ไม่อายปาก

“แล้วคุณ…มาบอกฉันทำไมไม่ทราบคะท่านประธาน ถ้ายังอยากไม่หายก็ไปเรียกคู่ขาของคุณมาสมสู่ซะสิคะ หรือถ้าอยากมากจนทนไม่ไหวก็หาไม้มาถูๆ ไถๆ ไปพลางๆ ก่อนก็ได้นะคะ” สายน้ำผึ้งพูดออกมาอย่างหงุดหงิดและรู้สึกสมเพช กับความไม่รู้จักพอของเขา 

พอชายหนุ่มได้ยินคำว่าสมสู่ ออกมาจากริมฝีปากบางเท่านั้นแหละ ไฟโทสะก็ลุกโชนขึ้นทันที ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีใครกล้าด่าเขา ด้วยวาจาต่ำๆ แบบนี้มาก่อน

“ต่ำ!!” ด่าหญิงสาวออกมาด้วยเสียงลอดไรฟัน และขบกรามดังกรอด

“มันก็ต่ำ ไม่ต่างจากคุณเท่าไหร่หรอกค่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วดิฉันขอตัว อ้อ…แล้วก็ลืมบอกไปว่า หากคุณจะเรียกคู่ขาของคุณมาทำอะไรต่ำๆ ในห้องนี้ก็กรุณาเอากระดาษเขียนคำว่า ฉ18 ไปติดหน้าห้องหน่อยนะคะ คนที่เขามาพบคุณ จะได้ตัดสินใจก่อนว่าจะเข้ามาพบดีหรือเปล่า แต่บางคนคงไม่สะทกสะท้าน เพราะหน้ามึนเหมือนคุณ แค่นี้แหละที่ฉันอยากพูด ขอตัวนะคะ”

พอต่อว่าชายหนุ่มเสร็จ ร่างบางก็หมุนตัวออกจากห้องทำงานของเขาทันที แต่มีหรือร่างใหญ่จะปล่อยให้คนที่ยืนด่าเขาฉอดๆๆ เดินจากไปเฉยๆ โดยที่ตนยังไม่ได้ทำอะไร มือใหญ่กระชากตัวหญิงสาวเข้าไปหาเร็วไว ไขว้แขนเรียวทั้งสองข้างไพล่ไปไว้ด้านหลัง ฉับไวจนสายน้ำผึ้งตั้งตัวไม่ติดไม่อาจสกัดกั้นไว้ได้ การที่เขาทำแบบนี้มันทำให้ร่างกายส่วนหน้าของเธอเบียดเสียดเข้ากับร่างแกร่งของเขา แทบจะกลายเป็นเนื้อเดียวกัน ร่างเล็กแทบกลืนหายเข้าไปในร่างอันใหญ่โตจนหมดสิ้น

“นี่ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ คุณทำบ้าอะไรห๊ะ!” ถามออกไปด้วยน้ำเสียงตกใจและหวาดหวั่นในการกระทำอันอุกอาจของชายหนุ่ม

“ปากดีนักนี่ ดิ้นให้หลุดสิ ถ้าไม่หลุดวันนี้ฉันได้ลิ้มรสคนปากดีอย่างเธอแน่ ยายตัวแสบ” เลโอพูดท้าทายด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ แต่เน้นชัดทุกคำ แต่ละคำพูดที่ออกมาลมหายใจอันร้อนผ่าวก็เป่ารินลดใบหน้าของเธอไปด้วย หน้าคมก้มลงมาพูดกับเธอ จนใบหน้าแทบจะแนบชิดติดกัน จงใจแกล้งทำให้เธอใจสั่นไหว แต่ยิ่งเขาเข้าใกล้หญิงสาวมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งได้กลิ่นหอมชื่นใจออกมาจากตัวเธอมากเท่านั้น มันหอมยิ่งกว่าน้ำหอมชนิดใดที่เคยพานพบ ทำให้เขารู้สึกปั่นป่วนในอกอย่างห้ามใจไม่อยู่

“ไม่นะ ไอ้บ้า ฉันขยะแขยงคุณ ปล่อยฉันนะ” ยิ่งเธอดิ้นรนมากเท่าไหร่ร่างกายของทั้งสองยิ่งเสียดสีกันมากเท่านั้น จนทำให้กระแสความดึงดูดระหว่างกันแล่นปราดอย่างรุนแรง มันพลุกพล่านไปทั้งเนื้อตัวหนุ่มแน่น เลือดเนื้อในกายเขาร้อนฉ่าขึ้นมาทันที แก่นกายของเลโอแข็งขึงขึ้นเป็นลำเบียดร่างเล็กอันนุ่มนิ่มจนสายน้ำผึ้งรับรู้ได้ เธอถึงกับตื่นตระหนกสุดขีด ยิ่งดิ้นหนักกว่าเดิมเพื่อให้หลุดพ้นจากพันธการของเขา

“ชู่ว์….อยู่นิ่งๆ อย่าเพิ่งขยับ ถ้าไม่อยาก…ให้ตายสิ ห่าเอ้ย!” เขาสบถออกมาเสียงดัง ทั้งโมโหหญิงสาวที่เอาแต่ดิ้นไม่ฟังอะไรเลย และโกรธให้ไอ้เจ้าน้องชายตัวดีที่มันเกิดอยากจะลิ้มรสของแปลกฝั่งเอเชียขึ้นมา เขาคุมตัวเองไม่อยู่ เพราะผู้หญิงจืดชืดคนนี้มันเป็นไปได้ยังไง 

ริมฝีปากกระด้างของชายหนุ่ม ฉกวูบลงมากดทาบอย่างกระแทกกระทั้นที่กลีบปากบางทันที เพราะความตกใจและไม่ทันตั้งตัวของสายน้ำผึ้ง เธอจึงเผยอริมฝีปากรับจุมพิตร้อนแรงนั้นอย่างง่ายดาย พอได้สติก็ระดมมือที่ว่างจากมือใหญ่ ทุบชายหนุ่มที่ไหล่หนาบึกบึนด้วยแรงทั้งหมดที่มี แต่เลโอหาได้สนใจไม่ เพราะอารมณ์เขาเตลิดไปไกลสุดกู่เสียแล้ว 

จากที่จะจูบสั่งสอนในความพยศของเธอ ดันเลยเถิดหลงระเริงไปกับความหอมหวานและเย้ายวนของริมฝีปากอวบอิ่ม จนต้องสอดลิ้นหนาเข้าไปในช่องปากที่เผยอน้อยๆ ฝ่ามือใหญ่ลนลานปลดกระดุมเสื้อของเธออย่างรีบร้อน พอกระดุมหลุดออกจากรังดุม ก็ไม่รอช้ากางมือกอบกุมไปยังเต้าทรวงข้างหนึ่งที่ยังปกคลุมด้วยบราเซีย ลูบไล้อย่างหลงใหล อกเธอมีขนาดเล็กก็จริง แต่มันก็สมส่วนกับขนาดตัวของเธอ มันกระจุ๋มกระจิ๋มและกระทัดรัดได้สัดส่วน น่ารัก น่าใคร่ ยิ่งนัก ในความรู้สึกของเขา สายน้ำผึ้งตกใจ คาดไม่ถึงกับปฏิกิริยาจาบจ้วงหยาบคายของเจ้านายใหญ่ หล่อนยืนนิ่งขึงแทบลืมหายใจไปชั่วอึดใจนึงเต็มๆ ปล่อยให้เขาจับต้องและดูดดึงลิ้นของเธออย่างย่ามใจ

พอได้สติหญิงสาวก็เริ่มดิ้นรน สะบัดหน้าหนีให้หลุดออกจากจูบอันบ้าคลั่งและหยาบคาย ที่บดเคล้าลงมาอย่างไม่ปรานี และไม่เปิดโอกาสให้เธอได้หายใจหายคอ สองมือดันหน้าอกหนาออก พยายามถอยตัวหนีห่าง เพื่อไม่ให้หน้าท้องแบนราบของตนบดเบียดกับกายแกร่งที่ร้อนระอุ แต่เขาไม่ยอมให้เธอผลักไส ตามติดรวบมือทั้งสองข้างของเธอไว้ จับกดอ้อมไปด้านหลัง รั้งเอวบางเข้าหาตัวไม่ยอมถอยห่าง มืออีกข้างก็ยังไม่ยอมละออกจากอกเล็กอันน่ารักของเธอ  

เมื่อเห็นว่าไม่สามารถหยุดชายหนุ่มได้ สายน้ำผึ้งก็ฟึดฟัดจนมือหลุดจากมือใหญ่ กางฝ่ามือกำขยุ้มผมของเขา แล้วกระตุกดึงใบหน้าไปด้านหลัง ให้ออกห่างจากเธออย่างรุนแรง เขาขืนไว้เธอยิ่งดึงรั้งไปด้านหลัง และกระตุกแรงยิ่งขึ้น เลโอจึงเพิ่มแรงกอดรัดบดเบียดเธอ จนเอวบางแทบขาดหลุดติดมือใหญ่ หญิงสาวจึงต้องยอมปล่อยมือออกจากผมของเขา ร่างกายส่วนหน้าของทั้งสองแนบชิดกันทุกสัดส่วน จนแทบไม่มีช่องว่างให้อากาศได้ไหลผ่าน มันทำให้เธออ่อนระทวยไปหมด เพราะไม่อาจต้านความรัญจวนที่กำลังก่อตัวขึ้น

ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าใด ปากหนายิ่งดูดซับความหวานจากปากเธอไม่หยุดหย่อน มือใหญ่กอบกำ ขยำ ฟอนเฟ้น เต้าทรวงของเธออย่างถ้วนทั่ว หญิงสาวเห็นว่าตัวเองเพลี่ยงพล้ำให้เขามากเกินไป หากมากกว่านี้เธอไม่รอดแน่ จึงอาศัยจังหวะที่เขากำลังเคลิบเคลิ้ม รวบรวมกำลังอันน้อยนิดทั้งหมดที่มี ผลักร่างแกร่งจนเขาเสียหลักล้มลง ก้นกระแทกกับพื้นพรมเพราะไม่ทันระวังตัว

พอได้โอกาสสายน้ำผึ้งก็ลนลานดีดตัวผึงออกจากร่างหนาทันที แต่ช้ากว่าเลโอ เขารีบยื่นแขนยาวกระชากร่างบางกลับลงมาอีกครั้ง จนเธอล้มลงไปซ้อนทับอยู่บนตักเขา พ่อเสือร้ายไม่รอช้า รีบใช้ลำแขนแกร่งโอบกอดเอวบางไว้อย่างแน่นหนา ริมฝีปากร้อนผ่าวสูดดมความหอมของแชมพูบนศรีษะเล็กได้รูป หญิงสาวพยายามดิ้นรนต่อสู้ ยิ่งเธอพยศมากเท่าไหร่ เขายิ่งเกิดอารมณ์มากขึ้นเท่านั้น ปากร้อนระอุทาบลงไปที่ลำคอขาวผ่อง จูบไซร้อย่างชอบใจในความนวลเนียนหวานหอม ลากลิ้นเลียไปถึงติ่งหูขาวสะอาดแสนบอบบาง เป่าลมร้อนออกมาจากโพรงปากเข้ากระทบใบหูเล็ก ลิ้นหนาสากระคายไล้เลียใบหูอ้อยอิ่ง พร้อมอ้าปากงับอย่างยั่วเย้า