ข้ามมิติมาใช้ชีวิต ยุค 70

ถูกเลือก

: ขอแสดงความยินดีด้วย โฮสคือผู้ถูกเลือกจากระบบสุ่ม ให้ได้ไปทดลองใช้ชีวิตในมิติคู่ขนาน ซึ่งที่นั่นมีความคล้ายคลึงกับประเทศจีน ยุค 70

และที่สำคัญโฮสสามารถใช้มิติก๊อปปี้สิ่งของจากโลกนี้เก็บไว้ในมิติของตนเองได้ด้วย แต่หลังจากที่โฮสไปถึงแล้วมิติที่ได้รับนั้นจะเป็นเพียงมิติที่ใช้เก็บข้าวของเท่านั้น ไม่สามารถก๊อปปี้หรือเพิ่มจำนวนได้อีก …

[ โฮสกรุณาเตรียมตัวภายใน 48 ชั่วโมงก่อนการข้ามมิติ ]

แม้จะงงงวยแต่ว่าตอนนี้เธอไม่มีเวลาที่จะตกใจกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น แน่นอนว่าเธอเองก็ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะได้ทะลุมิติเหมือนในนิยายที่เคยอ่าน แต่มันต่างกันตรงที่ว่า เธอยังไม่ได้ตายนะสิ ..!! 

ร่างบางไม่รอช้ามุ่งหน้าไปยังห้างสรรพสินค้าใกล้ๆสำนักงานที่เธอทำงานอยู่ ซึ่งตอนนี้เป็นช่วงพักกลางวันของพนักงานพอดี เธอจึงไลน์หาหัวหน้าแผนกเพื่อขอลาหยุดสองวัน โดยใช้ข้ออ้างว่าตนเองป่วย 

หลังจากที่ได้ลาหยุดกับหัวหน้าแผนกแล้ว เธอเดินไปตามแผนกต่างๆเพื่อจัดการก็อปปี้สิ่งของทั้งหมดในห้างมาเก็บไว้ในมิติของตนเองตั้งแต่เที่ยงจนถึงเวลาที่ห้างปิด เรียกได้ว่าตอนนี้มิติของเธอไม่ต่างอะไรกับห้างสรรพสินค้าอีกแห่ง

“ เฮ้อ ! เหนื่อยชะมัดเลย “ กชกรเอ่ยบ่นออกมาเบาๆหลังจากที่เธอกลับมาถึงห้องพักแล้ว ตอนนี้ก็เกือบ 5 ทุ่มแล้ว เพราะมัวแต่ก็อปปี้สิ่งของในห้างจนลืมไปว่าตั้งแต่เที่ยงเธอยังไม่ได้กินอะไรเลย จึงได้รู้สึกหิวขึ้นมา 

กชกรออกจากห้องพักไปยังร้านอาหารตามสั่งที่เปิด 24 ชั่วโมงซึ่งอยู่ถัดจากหอพักไปไม่กี่ก้าว เธอสั่งข้าวเปล่าและกับข้าวมาสองอย่างแล้วกลับมากินที่ห้องพักของตนเอง ก่อนกินยังไม่ลืมที่จะก็อปปี้อาหารเอาไว้ด้วย เผื่อว่าเธอหิวขึ้นมาก็จะได้นำออกมากินได้ทันที 

เช้าวันต่อมาเธอยังคงมุ่งหน้าไปที่ห้างสรรพสินค้าอีกครั้ง แต่ไม่ใช่ห้างเดิม เธอมาที่ห้างนี้เพราะต้องการก็อปปี้ เครื่องสำอาง, ครีมบำรุงผิวและเสื้อผ้าต่างๆที่เป็นสินค้าเคาเตอร์แบรนด์ดัง ซึ่งห้างแห่งนี้รวบรวมแบรนด์ดังมากมายทั่วโลกมารวมกันที่นี่แล้ว 

เมื่อก๊อปปี้ทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอก็เดินออกมาจากห้าง และมุ่งหน้าไปยังภัตตาคารที่อยู่ใั่งตรงข้ามกับห้างดังแห่งนี้ เธอสั่งอาหารทุกอย่างที่อยากกินมาจนเต็มโต๊ะ จากนั้นก็ก็อปปี้อาหารทุกอย่างเก็บไว้ในมิติ ส่งนอาหารที่อยู่ตรงหน้าเธอจัดการกินจนเกลี้ยงไม่มีเหลือให้คุ้มกับค่าอาหารเกือบหมื่นบาทที่ต้องจ่ายไป 

และที่สุดท้ายของวันนี้ก็คือ ร้านน้ำเต้าหู้ ซาลาเปาของอาม่าที่เปิดขายมานานกว่า 50 ปี 

“ อาม่าคะ เหลือน้ำเต้าหู้อีกเยอะไหมคะ ซาลาเปาด้วย “ กชกรเอ่ยถาม 

“ น้ำเต้าหู้เหลือเกือบครึ่งหม้อ ลื้อจะเอากี่ถุง ซาลาเปาที่นึ่งไว้เหลือ10 ลูก แต่ที่ยังไม่นึ่งมีอยู่ 200 ลูก “ 

“ งั้นอาม่าตักน้ำเต้าหู้ใส่ถุงให้หนูทั้งหมดเลยค่ะ ซาลาเปาด้วยค่ะ แยกที่นึ่งกับไม่นึ่งให้หนูด้วยนะคะ เดี๋ยวหนูมาเอาค่ะ นี่เงินนะคะ ถ้าไม่พอเดี๋ยวหนูกลับมาจ่ายค่ะ “ เธอเอ่ยบอกแล้วส่งเงินให้อาม่าไป 2,000 บาท จากนั้นก็เดินไปที่ร้านขายเบเกอรี่ที่อยู่ใกล้ๆ เธอสั่งซื้อขนมเค้กในร้านทั้งหมด และเก็บไว้ในมิติจากนั้นก็กลับมาที่ร้านอาม่าและกลับไปที่ห้องพักเพื่อพักผ่อน เนื่องจากวันนี้เธออกไปห้างตั้งแต่เช้าจึงค่อยข้างจะเหนื่อยและเพลีย 

“ โฮส ได้โปรดเตรียมตัว ได้โปรดเตรียมตัว “ เสียงของระบบแจ้งเตือนขึ้น ทำให้กชกรต้องสะดุ้งตื่นเพราะครานี้ระบบไม่ได้แจ้งเตือนผ่านข้อความเหมือนครั้งก่อน แต่ส่งเสียงแจ้งเตือนมาแทน !

” ได้เวลาแล้วหรอเนี่ย “ เธอเอ่ยถามทั้งที่ยังงัวเงียอยู่ 

“ ระบบกำลังจะนับถอยหลัง 5 4 3 2 …” ติ้งงงง 

กชกรรู้สึกราวกับว่าตนเองลอยเคว้งอยู่กลางอากาศ วิงเวียนจนแทบจะอาเจียนออกมาอยู่ร่อมร่อ เธอได้แต่ยกมือขึ้นมาปิดปากของตนเองเอาไว้ให้แน่น ไม่นานทุกอย่างก็หยุดลง พร้อมกับร่างกายของเธอที่คล้ายกับถูกดีดออกมา 

“ ที่นี่คือมิติคู่ขนานยุค 70 โฮสจะอยู่ในช่วงอายุวัย 16 ปี ชื่อของโฮสคือ ไป๋เฟิ่งจื่อ “ เสียงของระบบเอ่ยบอกกับเธอที่กำลังยืนงงอยู่ที่ชายป่า ซึ่งเธอเองก็ไใ่รู้ว่าที่นี่คือส่วนไหน 

“ แล้วมีเรื่องอะไรที่ฉันต้องรู้ไหมระบบ “ 

“ ที่นี่โฮสสามารถใช้ชีวิตได้อย่างอิสระ และที่สำคัญนี่คือตัวของโฮส ชีวิตของโฮสเอง ไม่ใช่ร่างของผู้อื่น “ 

“ อ่อ ไม่ได้มาสิงร่างคนอื่นสินะ ห๊า … งั้นก็หมายความว่า ฉันข้ามมิติมาแบบตัวเป็นๆเลยน่ะสิ !!! “ กชกรร้องออกมาอย่างตกใจ 

“ ถูกต้องแล้ว ข้าวของเครื่องใช้ทั้งหมดที่โฮสนำติดตัวมาด้วยนั้น ระบบได้เปลี่ยนให้มีสภาพคล้ายคลึงกับของที่มิตินี้ใช้เรียบร้อยแล้ว จากนี้ไปขอให้โฮสใช้ชีวิตให้ดี มีสติให้มาก หวังว่าโฮสจะมีความสุข ลาก่อน “ 

“ อ่าว ระบบทิ้งกันดื้อๆเลย เดี๋ยวกลับมาก่อน ระบบ กลับมาก่อนสิ “ ไม่ว่าเธอจะเรียกสักเท่าไหร่ ระบบที่นำเธอมาทิ้งเอาไว้ก็ไม่มีเสียงตอบรับ กชกรได้แต่ทิ้งตัวลงบนพื้นอย่างหมดแรง แม้ว่าในตอนแรกเธอจะเตรียมตัวเตรียมใจมาบ้างแล้วก็ตาม แต่เมื่อถึงเวลาจริงๆ เธอกลับคิดอะไรไม่ออก …