เวลาผ่านไปเกือบจะสองชั่วโมงเต็มๆที่สายน้ำเข้ามานั่งรอท่านประธานตามคำสั่งที่เขาบอกไว้ก่อนหน้า ความง่วงและอาการปวดหัวยังคงเล่นงานอย่างไม่ปราณีเพราะพิษของโซจูที่ดื่มไปเมื่อคืน ร่างบางระหงในชุดยูนิฟอร์มพนักงานทำความสะอาดเหลือบมองนาฬิกาข้อมืออีกครั้งหลังจากที่เดินไปเดินมาจนทั่วห้องเพราะความกลัวและความตื่นเต้นจนนั่งแทบไม่ติดเก้าอี้
ท้ายที่สุดเธอก็ต้องพ่ายแพ้ให้กับอาการเมาค้างจึงต้องทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานของประธานฮันซอนมิน เหลือบมองกรอบรูปบนโต๊ะอีกครั้งแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจจะหยิบมันขึ้นมาเหมือนครั้งก่อนเพราะต่อให้อยากรู้ความจริงมากแค่ไหน เขาก็คงไม่มีวันปริปากยอมรับอยู่ดีว่าเขาเป็นคนเดียวกับพายุ เมื่อแน่ใจแล้วว่าเจ้าของห้องไม่น่าจะเข้ามาในเวลานี้ ใบหน้าหวานจึงค่อยๆโน้มลงแนบไปกับโต๊ะทำงานพร้อมกับดวงตากลมโตที่ปิดลงในที่สุด
กริ๊ก!
เสียงประตูห้องถูกเปิดออกพร้อมกับร่างสูงโปร่งของประธานฮันซอน
