มาเฟียมาดร้ายพ่ายรัก (พ่อเลี้ยงแทนไท&ใบบัว)

บทนำ

17ปีก่อน... ในต่างประเทศ

"จะเอาเด็กคนนี้มาเป็นภาระทำไมครับพ่อ ทำไมไม่ให้ญาติพี่น้องเค้าเอาไปเลี้ยงแทนล่ะ อยากช่วยเหลือก็ส่งเงินให้สิจะยากอะไร"

"ไม่ได้ ใบบัวเป็นลูกสาวคนเดียวของเพื่อนพ่อ และเขามีพระคุณกับพ่อมากมันถึงเวลาที่ต้องตอบแทน พ่อจะรับใบบัวมาเลี้ยงเป็นลูกสาวอีกคน แกต้องช่วยพ่อดูแลน้อง"

สองพ่อลูกมีปากเสียงกันในห้องรับแขก แทนไทในวัยอายุ15ปีส่ายหน้าปฏิเสธที่จะรับเด็กผู้หญิงคนนี้มาเป็นน้องสาวอีกคน คุณพ่อของเขาไม่ควรเอาใครมาอยู่ในความดูแลเพราะตระกูลของเขามีศัตรูรอบตัว เด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่รู้เรื่องราวอะไรต้องมาข้องเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้มันไม่ควรเลยสักนิด

"ผมไม่เอาอ่ะพ่ออยากเลี้ยงก็เลี้ยงคนเดียวไม่ต้องมาโยนให้ผมเลย ศัตรูมากมายอันตรายรอบด้านพ่อจะเอาเด็กคนนี้มายุ่งเกี่ยวทำไม"

เขามองหน้าเด็กผู้หญิงที่ตอนนี้ยืนจับมือคุณพ่อมองหน้าเขาตาใสแป๋วน่าเอ็นดูมาก แต่ยังไงเขาก็ยังยืนยันว่าจะไม่รับใครมาดูแลทั้งนั้นมันเป็นภาระเปล่าๆ

"แกก็ปกป้องน้องสิ"

"ไม่เอาอ่ะภาระ ผมไม่เอา!"

พูดจบเขาก็เดินออกไปจากตรงนั้นทันทีอย่างหัวเสีย คุณพิทักษ์ส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจที่ลูกชายคนเดียวใจร้ายใจดำกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่งมากมายขนาดนี้ แต่ก็ช่างเถอะไม่เลี้ยงก็ไม่เป็นอะไรเขากับภรรยาจะช่วยกันเลี้ยงเอง

ปัจจุบัน... ณ ประเทศไทย

"เสร็จแล้วหอมมาก"

ใบบัวในชุดธรรมดาสวมผ้ากันเปื้อนสีสวยกำลังเข้าครัวทำขนมเค้กอยู่ และตอนนี้เค้กส้มของเธอก็ออกมาเพอร์เฟคมากสีสวยเนื้อเค้กเนียนละเอียดถูกใจเธอมาก

"ให้พี่แมนกับพี่ฟ้าชิมดีกว่า"

เธอหยิบเค้กใส่จานสองใบจากนั้นก็เดินออกไปหาสองคนตรงหน้าบ้าน แมนและฟ้าเห็นคุณหนูของบ้านเดินมาก็หยุดคุยกันก่อนจะหันไปยิ้มให้

"คุณหนูใบบัวมีอะไรเรียกใช้มั้ยคะ"

"ชิมขนมหน่อยสิคะ รอบนี้รับรองว่าดีกว่าเมื่อวานค่ะ"

เธอส่งจานเค้กไปให้ทั้งสองคน แทนและฟ้าลองชิมดูก่อนจะพยักหน้ายิ้มออกมาทันที

"อร่อยมากเลยครับคุณหนู"

"อร่อยมากเลยค่ะ"

ใบบัวได้ยินแบบนั้นก็ทำหน้าบึ้งบูดทันที ไม่ว่าจะทำครั้งแรกหรือล่าสุดทั้งสองคนก็จะบอกว่าอร่อยมากและเธอก็ไม่รู้ว่าจริงๆแล้วมันขาดตรงไหนหรือจะต้องแก้ยังไงซึ่งบอกเลยว่าให้พูดในทางแย่ๆทั้งสองคนไม่ทำแน่นอน

"แบบนี้ตลอดแหละถามทีไรก็บอกอร่อยไม่มีคำพูดอื่นเลย ไม่เอาดีกว่าใบบัวไปให้คนอื่นชิมดีกว่า"

เธอมองซ้ายมองขวาหาคนที่จะมาชิมขนมของเธอต่อก่อนจะยิ้มออกมาทันทีเมื่อเจอพ่อเลี้ยงแทนไทกำลังเดินมาพร้อมกับลูกน้องของเขาอีกสองคน

"พ่อเลี้ยงขา"

ใบบัววิ่งไปกอดแขนชายหนุ่มอย่างออดอ้อน เขาทำมือให้ลูกน้องเดินออกห่างไปก่อนเพราะไม่อยากให้เข้าใกล้ใบบัวมากนัก

"มีอะไร"

"ใบบัวอยากให้พ่อเลี้ยงช่วยชิมขนมหน่อยค่ะ วันนี้ใบบัวทำเค้กส้มพ่อเลี้ยงน่าจะกินได้"

"ทำไมไม่ให้แมนกับฟ้าชิมล่ะ"

เขาเอ่ยออกมาเสียงเรียบ แมนและฟ้าเป็นคนติดตามของใบบัวที่เขาส่งไปให้ดูแลเธอเป็นพิเศษ ตามติดไม่ห่างห้ามให้คลาดสายตาเพราะเขากลัวว่าเธอจะได้รับอันตราย ถึงแม้ว่าอยู่ที่นี่จะปลอดภัยแต่ยังไงเขาก็ไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น

"ให้ชิมแล้วค่ะทั้งสองคนก็พูดเหมือนเดิมว่ามันอร่อยแค่นั้นเอง หนูอยากได้แบบคนที่พูดตรงๆค่ะจะได้เอามาปรับสูตร พ่อเลี้ยงชิมให้หนูหน่อยนะคะน้าๆ"

ลูกน้องคนอื่นก้มหน้าลงพื้นบ้างหันออกไปข้างนอกบ้างเพราะไม่อยากยุ่งกับเรื่องของเจ้านาย เห็นจะมีคนเดียวเท่านั้นแหละที่พ่อเลี้ยงยอมแทบทุกอย่างทั้งที่เมื่อก่อนไม่เอาเลยปฏิเสธเสียงแข็งมาก ไม่รู้ว่าเขามาเปลี่ยนไปตอนไหนแต่ว่ารับใบบัวมาดูแลเองได้หลายปีแล้ว

"จะออกไปทำงานข้างนอกยังไม่ว่าง"

"ออกไปทำงานทำไมคะนี่มันเที่ยงแล้วนะ พ่อเลี้ยงต้องกินข้าวให้ตรงเวลาสิไม่งั้นจะเป็นโรคกระเพาะได้นะ อีกอย่างใบบัวหิวแล้วค่ะอยากให้พ่อเลี้ยงพาไปกินข้าวข้างนอก พาไปหน่อยนะคะ"

เด็กสาวกระพริบตาปริบเพื่ออ้อนชายตรงหน้าให้เขาตามใจพาไปกินข้าวนอกบ้านบ้าง ตั้งแต่ปิดเทอมที่ผ่านมาเธอไม่ได้ออกบ้านเลยสักวันเพราะเขาไม่อนุญาต เธอเบื่อมากกับการที่ต้องอุดอู้อยู่แต่ในบ้านถามว่ามันมีอะไรให้ทำมั้ยก็มีแต่เธอเบื่อก็เท่านั้น

"บอกว่าไม่ว่างไง"

"ใจร้าย พ่อเลี้ยงใจร้ายกับใบบัวอีกแล้ว ฮือออ จะฟ้องคุณปู่แล้วจะกลับไปอยู่ฮ่องกงแล้ว"

หญิงสาวกอดอกสะบัดหน้าใส่ชายหนุ่มอย่างงอนๆ พ่อเลี้ยงแทนไทถอยหายใจออกมาก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงเรียบ

"ก็กลับไปสิไม่ได้อยากให้มาอยู่สักหน่อย ถ้าพ่อไม่เอามาทิ้งไว้ที่นี่ก็ไม่เหนื่อยแบบนี้หรอก คุยกับเด็กดื้อปวดหัว"

เขาเดินออกไปจากตรงนั้นทันทีทิ้งให้ใบบัวทำหน้าเศร้าอยู่ตรงนั้นคนเดียว เธอมองตามพ่อเลี้ยงไปอย่างน้อยใจที่เขาทำเหมือนไม่อยากให้เธออยู่ที่นี่ด้วย

"พ่อเลี้ยงอยากให้หนูกลับจริงๆเหรอคะ"

เสียงเล็กเอ่ยออกมาอย่างเศร้าหมองใครได้ยินก็ต้องใจอ่อนยวบรีบมาปลอบแทบไม่ทัน แต่คนอย่างพ่อเลี้ยงฟอร์มเยอะไม่มีทางทำแบบนั้นเด็ดขาด

"หมูเอารถออก"

"ไปไหนเหรอครับพ่อเลี้ยง"

ลูกน้องของเขาเอ่ยถามอย่างสงสัย ชายหนุ่มเหลือบสายตามองหฺญิงสาวก่อนจะเบือนหน้าไปทางอื่น

"ไปหาอะไรกินหิวพอดี ใครอยากไปก็ตามมาเองแล้วกันชักช้าจะไม่รอนะ"

ใบบัวได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มออกมาอย่างดีใจใจก่อนจะวิ่งไปกอดแขนชายหนุ่มอย่างอารมณ์ดี พ่อเลี้ยงแทนไทพยายามดึงแขนออกแต่มือเล็กเกาะแน่นไม่ยอมปล่อยทำตัวติดหนึบกับเขาตลอดเวลา

'บอกแล้วไงว่าเด็กคนนี้มันน่ารำคาญจะตาย ไม่รู้ว่าพ่อคิดอะไรอยู่ถึงให้มาอยู่กับเขาที่นี่'

"พ่อเลี้ยงใจดีที่สุดเลยค่ะ"

"เธอเพิ่งพูดว่าพี่ใจร้ายไม่ใช่เหรอ"

เขาสวนกลับหญิงสาวทันทีที่ได้โอกาสและเธอก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น และเมื่อรถเคลื่อนที่มาจอดเขาก็ดันตัวหญิงสาวขึ้นไปบนรถนั่งที่นั่งข้างเขาแล้วก็ต้องรับมือกับคำถามและความวุ่นวายของเด็กสาวข้างกาย

"พ่อเลี้ยงเล็บยาวแล้วเย็นนี้ใบบัวตัดให้ดีมั้ยคะ"

"ค่ำๆแล้วกัน เย็นนี้ต้องออกไปข้างนอก"

"ใบบัวไปดะ..."

"ไม่ไปเฝ้าบ้าน"

เธอทำหน้ามุ่ยก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆ นี่ตกลงว่าเธออยู่ที่บ้านหรืออยู่ในคุกกันแน่เริ่มมองไม่ออกแล้วนะ...

"ไม่ต้องมาหน้าบึ้งพี่ไปงานเลี้ยงวันเกิดแขกผู้ใหญ่ ถ้าจะไปต้องแต่งตัวสวยๆและต้องเรียบร้อยด้วยทำได้เหรอไง"

ใบบัวยิ้มออกมาก่อนจะพยักหน้ารัวๆ เรื่องแค่นั้นจิ๊บๆคนอย่างเธอทำได้สบายมากอยู่แล้ว

"ทำได้สบายมากค่ะ ให้ใบบัวไปด้วยน้า"

"อืมไปก็ไป"

"เย้ๆพ่อเลี้ยงใจดีที่ซู้ดเลยค่ะ"

หญิงสาวกอดแขนชายหนุ่มซบใบหน้าลงกับไหล่กว้างแก้มเล็กถูไถไปมาอย่างกับลูกแมวขี้อ้อนทำเอาจอมครึมเผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว ใบบัวเงยหน้ามองสบตากับชายหนุ่มก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงหวาน

"กลับมาชิมเค้กส้มของใบบัวด้วยนะคะ"

"กลับไปจะชิมให้ นั่งนิ่งๆได้มั้ยพี่เวียนหัวไปหมดแล้วเนี่ย"

"ก็ได้ค่ะหนูจะนั่งนิ่งๆไม่ดื้อไม่ซน คิคิ"