มาเฟียมาดร้ายพ่ายรัก (พ่อเลี้ยงแทนไท&ใบบัว)

Chapter 24

พ่อเลี้ยงแทนไทคุยกับเสี่ยหมีเรียบร้อยและเขาตัดสินใจว่าจะเดินทางไปเจอกับคู่ค้าของเสี่ยตามที่ทางนั้นเสนอมา เขาตัดสินใจนานมากเกี่ยวกับเรื่องนี้และคิดว่ามันคงถึงเวลาที่จะต้องทำให้มันจบ บางอย่างเขาไม่สามารถปล่อยผ่านไปได้เลยต้องจัดการให้มันเรียบร้อยที่สุด

"พ่อเลี้ยงจะเดินทางไปเลยมั้ยครับ"

"ใบบัวเป็นยังไงบ้าง"

เขาเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงเป็นใยหญิงสาว สามคืนมานี้ที่ใบบัวไม่ได้นอนอยู่ที่ไร่กับเขา ไม่เคยมีสักครั้งที่เขาจะปล่อยให้เธอออกไปอยู่ข้างนอกแต่ครั้งนี้มันจำเป็นจริงๆ

"ไปทำงานแล้วครับ"

"อืม... แล้วทำตามที่สั่งหรือยัง"

"เรียบร้อยแล้วครับพ่อเลี้ยง"

"โอเคถ้างั้นก็เดินทางได้เลย"

เขาลุกขึ้นเดินออกไปจากตรงนั้นทันทีเพื่อไปจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยจะได้มารับใบบัวกลับบ้าน ส่วนหญิงสาวในตอนนี้เธอกำลังนั่งทำงานอยู่ด้วยแววตาเหม่อลอย บอกตามตรงตอนนี้เธอไม่แม้แต่จะโทรศัพท์หรือส่งข้อความไปหาเขาเพราะรู้สึกผิดที่ตัวเองใจร้อนไม่รับฟังอะไรถึงแม้เขาจะทำจริงๆแต่เธอก็ไม่ควรทิ้งเขาออกมา จะกลับไปก็ไม่ได้เพราะตอนนี้พ่อเลี้ยงแทนไทคงจะเกลียดเธอไปแล้ว

"ใบบัวกินข้าวยังเนี่ย พี่ว่าใบบัวไม่กินอะไรเลยนะข้าวเช้าก็กินนิดเดียว"

"กิินแล้วค่ะ ใบบัวเป็นคนกินน้อยอยู่แล้วพี่นับดาวไม่ต้องห่วงใบบัวนะคะ"

เธอยิ้มออกมาไม่อยากให้พี่สาวคนสวยไม่สบายใจ นับดาวถอนหายใจออกมาอย่างไม่รู้จะทำยังไง เรื่องของคนสองคนก็ต้องเคลียร์กันเองคนนอกอย่างเธอคงทำได้แค่คอยเป็นห่วงอยู่ห่างๆเท่านั้น

"งั้นเดี๋ยวพี่ซื้อมาฝากนะ"

"ไม่เป็นๆรค่ะพี่นับดาวใบบัว..."

"เดี๋ยวซื้อมาฝาก"

นับดาวยิ้มออกมาก่อนจะเดินออกไปทันที ใบบัวทำหน้าเศร้าหมองมองตามนับดาวไปก่อนจะก้มหน้าลงทำงานของตัวเองต่อ ส่วนนับดาวออกมาหาสามีที่หน้าสำนักงานเพื่อออกไปหาของอร่อยกินข้างนอก

"พี่วินมาแล้วเหรอคะรอหนูนานมั้ย"

นับดาวกอดแขนสามีซบใบหน้าลงกับอกแกร่ง ยิ่งท้องโตใกล้คลอดแบบนี้เธอตัวติดเขามากไม่ยอมห่างไปไหนไกล และสารวัตรมาวินก็รู้ดีว่าภรรยาติดเขามากขนาดไหนถ้ามีเวลาว่างเขาจะมาหาเธอเสมอ

"ไม่นานค่ะเพิ่งมาถึงเอง"

"พ่อเลี้ยงฝากมาให้"

เขาส่งซองเอกสารไปให้ภรรยา ลูกน้องคนสนิทของพ่อเลี้ยงแทนไทเอาซองเอกสารมาให้พร้อมกับข้อความบางอย่างบอกกล่าวด้วย

"อะไรคะ"

นับดาวรับซองมาถือไว้ก่อนจะเปิดดูข้างในเพราะมันหนามากจนคิดว่าไม่ใช่กระดาษธรรมดาแน่นอน และก็เป็นอบ่างที่คาดเงินสดมากมายอยู่ข้างในถ้าให้นับตามจำนวนปึกใหญ่ก็เงินประมาณห้าแสนบาท หญิงสาวดูตกใจมากไม่คิดว่ามันจะเป็นที่มากมายขนาดนี้

"เอามาทำไมคะเงินตั้งเยอะแยะ"

"เค้าบอกว่าให้นับดาวเก็บไว้แล้วช่วยดูแลใบบัวให้ด้วย เงินนี่เป็นค่าใช้จ่ายในระหว่างที่ใบบัวอยู่ที่นี่แล้วถ้าเสร็จทุกอย่างเขาจะมารับใบบัวกลับ"

สารวัตรมาวินพูดทุกประโยคอย่างถูกต้องชัดเจนไม่มีอะไรผสมปะปนอยู่ ทุกคำพูดออกมาจากปากของลูกน้องคนสนิทซึ่งเขาคิดว่าไม่จำเป็นต้องให้เงินมาเลยแต่พ่อเลี้ยงยืนยันว่าต้องให้และทางนี้ต้องรับไป

"ไม่เห็นต้องรับเงินมาเลยค่ะ"

"พี่ก็บอกเขาแล้วว่าไม่เป็นไรแต่เขาไม่ยอมพี่ทำอะไรไม่ได้หรอก หนูก็เก็บไว้ซื้อของอร่อยให้ใบบัวกินแล้วกัน"

เขาเอ่ยเพียงแค่นั้นและไม่มีประโยชน์ที่จะไปต่อล้อต่อเถียงกับพ่อเลี้ยงแทนไท คนระดับเขาไม่มาอธิบายอะไรที่มันเปล่าประโยชน์พวกนี้หรอก

"เฮ้อ! บอกเค้าว่านับดาวจะดูแลให้เองค่ะไม่ต้องห่วง งั้นเราไปกินข้าวกันเถอะเดี๋ยวจะซื้อมาฝากใบบัวด้วย ไม่ยอมกินอะไรเลยเอาแต่ก้มหน้าทำงานท่าทางจะอาการหนักนะคะ"

"งั้นรีบไปค่ะพี่ต้องไปทำงานต่อ"

"ว่าแต่พี่วินกับพ่อเลี้ยงนี่มันยังไงกันคะ ใบบัวชักจะสงสัยแล้วนะว่าคิดจะทำอะไรกันรึเปล่า ทำไมถึง..."

สารวัตรมาวินไม่ตอบคำถามเลือกที่จะพาภรรยาเข้าไปนั่งบนรถจากนั้นก็พากันไปหาของอร่อยกิน ส่วนพ่อเลี้ยงแทนไทเขาเดินทางไปยังคาสิโนตรงชายแดนภาคเหนือไม่ห่างไกลมากนักและเลือกที่จะเดินทางคนเดียวไม่ไปพร้อมกับเสี่ยหมี ความปลอดภัยเป็นสิ่งสำคัญและคนอย่างเขาไม่เคยไว้ใจใครโดยเฉพาะพวกที่ทำธุรกิจสีเทา คนเราสามารถหักหลังกันได้เสมอและเสี่ยหมีเลือกที่จะทำลายเสียงของเขาก่อน เพราะฉะนั้นวิธีเดียวที่จะทำให้เขาขาวสะอาดจากเรื่องพวกนี้ก็คือต้องจับผู้ร้ายส่งตำรวจแบบหลักฐานแน่นหนา ซึ่งตอนนี้เขายังไม่มีหลักฐานที่มากพอเพราะพวกนั้นก็ยังไม่ไว้ใจเขาเท่าไหร่ แต่เขาจะทำให้พวกมันคลายความลับทุกอย่างออกมาถึงตอนนั้นชีวิตในการอยู่ที่นี่ของเขาจะสงบสุขกับภรรยาที่ไร่แห่งนี้

"พ่อเลี้ยงครับที่พักคุณพีแนะนำให้อยู่ที่คาสิโนอย่าออกไปค้างที่โรงแรมอื่นครับไม่ปลอดภัย"

"อืม... พ่อยังไม่รู้เรื่องนี้ใช่มั้ย อย่าเอาไปพูดให้ใครฟังจนไปบอกพ่อล่ะทั้งเรื่องนี้และเรื่องของใบบัว ถ้าเรื่องแดงขึ้นมาเมื่อไหร่ท่านพาใบบัวกลับไปอยู่ที่ฮ่องกงแน่"

เขาเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่ซีเรียสมากอย่างเห็นได้ชัด ความกังวลมากกว่าเรื่องนี้ก็คือเรื่องของใบบัว ทุกคนในบ้านผิดที่เลี้ยงดูเธอมาแบบโลกสวยอ่อนต่อโลกมากเกินไปจนอ่อนไหวกับทุกสิ่งและเขาคิดว่าตอนนี้ใบบัวน่าจะมีสติและไตร่ตรองได้ว่าตัวเองทำอะไรลงไปและถ้าทุกอย่างจบลงเขาคิดว่าใบบัวจะเข้าใจอะไรง่ายๆไม่ดื้อกับเขาอีก

"ได้ครับผมกำชับทุกคนไว้แล้ว ส่วนคุณพีพ่อเลี้ยงบอกแล้วใช่มั้ยครับ"

"อืม... คุยแล้วไม่มีอะไรต้องห่วง"

เขาหยิบโทรศัพท์กดส่งข้อความไปหาใบบัว ถึงแม้เราจะทะเลาะกันมากแค่ไหนแต่เขาจะไม่ทำให้เธอรู้สึกโดดเดี่ยวเด็ดขาด การทะเลาะกันครั้งนี้เขากับใบบัวจะต้องรักและเข้าใจกันมากขึ้น ทุกปัญหาต้องก่อเกิิดความเข้าอกเข้าใจกันเพิ่มขึ้นไปอีก

'ดูแลตัวเองนะใบบัวพี่ต้องไปทำงานที่ต่างจังหวัด อยู่กับนับดาวอย่าดื้อนะถ้าทุกอย่างเรียบร้อยพี่จะไปรับใบบัวกลับบ้าน พี่รักใบบัวมากนะ'

ใบบัวที่ได้ยินเสียงข้อความดังขึ้นก็หยิบโทรศัพท์มากดอ่าน บ่อน้ำตาตื้นของเธอไหลรินออกมาเป็นสายเพราะทุกประโยคมันคือความรู้สึกจริงๆที่เขาอยากจะสื่อออกมา คนอย่างพ่อเลี้ยงแทนไทไม่ค่อยพูดหรือแสดงความรู้สึกออกมาและถ้าเขาพูดออกไปคือเขาอยากให้รับรู้จริงๆ

"ใบบัวก็รักพ่อเลี้ยงค่ะ ฮึก!"