chapter 18
1547 Words
ใบบัวเข้าไปข้างในเดินหาของอร่อยไปพลางๆในระหว่างที่รอเพื่อนคนอื่นมากันครบทีม และเห็นว่าอีกเดี๋ยวจะเอาเค้กมาเซอร์ไพรส์ด้วยน่าจะรอเพื่อนที่เหลือก่อน
"ใบบัวเดี๋ยวเราจะออกไปตรงนั้นแล้วเอาเค้กมาเซอร์ไพรส์มาร์คกันตามนี้โอเคมั้ย"
"อืม โอเคตามนี้"
เธอพยักหน้าอย่างเข้าใจก่อนจะหันไปมองเพื่อนคนอื่นที่กวักมือเรียกอยู่ข้างนอก ทั้งสองคนเดินจับมือกันออกไปทันทีและเมื่อมาถึงใบบัวก็ต้องชะงักไปเมื่อเพื่อนยื่นเค้กมาให้เธอตรงหน้า
"ใบบัวแกเป็นคนถือเอาไปให้มาร์คนะ"
"ทำไมต้องเป็นเราด้วยอ่ะ"
เธอทำหน้ามึนงงอย่างสงสัย ทำไมต้องเป็นเธอที่ถือเค้กไปให้เขาด้วยทั้งที่คนอื่นมีตั้งเยอะแยะไป
"ก็มาร์คมันคงดีใจที่เป็นแกนะ ทำให้มันหน่อยสิวันเกิดทั้งทีนะ น้าๆ"
เธอมองเค้กตรงหน้าอย่างลังเลแต่ก็ไม่อาจจะปฏิเสธได้คงต้องทำตามที่เพื่อนร้องขอนั่นแหละ
"ก็ได้เอามาสิ"
เธอรับมาถือไว้ก่อนจะค่อยๆถือเดินออกไปยังประตูและใบบัวยังไม่รู้ว่าตอนนี้พ่อเลี้ยงแทนไทมาถึงที่งานแล้ว และเขาโทรศัพท์บอกเสี่ยหมีก่อนแล้วว่าจะมาโดยให้เหตุผลว่ามารับใบบัวกลับด้วย
"สวัสดีครับพ่อเลี้ยง ดีใจที่มานะครับ"
"สวัสดีครับเสี่ยหมีผมมารับใบบัวนะแต่ปล่อยให้เธออยู่กับเพื่อนไปก่อน"
"งั้นเชิญทางนี้ดีกว่าผมจะพาไปนั่งที่โต๊ะ"
เขาพาพ่อเลี้ยงแทนไทเข้าไปในงานเลี้ยงและไปนั่งที่โต๊ะ VIP และเมื่อเข้ามาข้างในเขาก็มองหาใบบัวที่ไม่รู้ว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน แต่ก็ต้องชะงักไปเมื่อได้ยินเสียงร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ธเดย์ดังมาจากด้านข้าง
"Happy birthday to you Happy birthday to you...."
เสียงร้องเพลงของเพื่อนมาร์คดังขึ้นพร้อมกับเค้กก้อนใหญ่อยู่ในมือของหญิงสาว และที่ทำให้พ่อเลี้ยงแทนไทหงุดหงิดมากที่สุดก็คือผู้หญิงที่กำลังถือเค้กอยู่ คือภรรยาของเขาและดูเหมือนว่าเพื่อนทุกคนรวมถึงมาร์คจะแสดงออกมาว่าถูกใจมาก
"ขอบคุณนะทุกคน ขอบคุณนะใบบัว"
"อธิษฐานแล้วก็เป่าสิ"
เธอยื่นไปตรงหน้าชายหนุ่ม เขาหลับตาลงขอพรอย่างตั้งอกตั้งใจและไม่นานก็ลืมตาขึ้นพร้อมกับเป่าเทียนตรงหน้าให้ดับ
"อธิษฐานว่าอะไรนะ..."
"ใช่ขอให้ใบบัวรับรักหรือเปล่า"
"ฮิ้วววววว"
ทุกคนดูครื้นเครงและแซวทั้งคู่หนักมากแต่ใบหน้าของใบบัวไม่แสดงอาการใดๆออกมาเพราะว่าเธอไม่ได้สนใจเรื่องนี้แต่ไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่ที่ทุกคนยังแซวไม่หยุดทั้งที่เธอบอกแล้วว่าไม่ได้คิดอะไร อีกอย่างตอนนี้เธอมีสามแล้วและเธอก็รักเขาคนเดียว
"อย่าแซวกันสิดูหน้าใบบัวด้วย"
"พ่อเลี้ยง!"
เธอหันไปโดยรอบสบตากับชาวหนุ่มก็ยิ้มกว้างออกมาทันทีอย่างดีใจ ใบบัวส่งเค้กไปให้เพื่อนคนอื่นถือก่อนจะรีบวิ่งไปหาชายคนรักอย่างไม่รีรอ
"พ่อเลี้ยงมาได้ยังไงคะ"
ใบบัวกอดแขนชายหนุ่มเอาไว้แน่นเอ่ยถามเสียงสดใสเมื่อเห็นเขาอยู่ตรงนี้ ไม่คิดว่าเขาจะมาตามเธอถึงที่งานแต่ก็คงไม่แปลกใจอะไรเพราะเขาส่งคนตามเธอตลอดไปไหนมาไหนอยู่ในสายตาตลอด
"มารับใบบัวไงเสร็จยัง"
เขาเอ่ยถามดเวบน้ำเสียงไม่ค่อยสู้ดีและใบบัวรู้แล้วว่าตอนนี้เขาอารมณ์ไม่ดีแน่นอนเพราะฉะนั้นเธอควรกลับไปพร้อมกับเขาดีกว่าก่อนที่เขาจะอารมณ์เสียไปมากกว่านี้
"งั้นใบบัวไปบอกลาเพื่อนแป๊บหนึ่งค่ะ"
เธอปล่อยมือของเขาก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้นเพื่อบอกลาพวกเพื่อนที่ยืนมองเธออยู่ ถ้าสนิทกันจริงจะรู้ว่าครอบครัวของใบบัวหวงเธอมากและไม่มีทางที่จะไปไหนได้นานโดยเฉพาะไปเที่ยวกับเพื่อนที่ต้องมีพ่อเลี้ยงสองคนตามอยู่ห่างๆเป็นบอดี้การ์ดส่วนตัว
"ทุกคนเราต้องกลับก่อนนะพ่อเลี้ยงมารับแล้ว"
"อะไรกันเพิ่งมาไม่นานเองนะมาตามกลับแล้วเหรอ'"
"นั่นสิพี่ชายใบบัวจะหวงน้องหนักไปรึเปล่า นี่ถ้าไม่รู้มาก่อนว่าเป็นพราจะคิดว่าสามีมาตามภรรยากลับแล้วนะ ขี้หวงหนักมากเลยไปไหนก็ไม่ได้"
ทุกคนเอ่ยออกมากอย่างสงสัยแต่ใบบัวไม่ตอบอะไรเพราะเรื่องนี้อาจจะต้องเป็นความลับก่อนไม่ให้ใครรู้เด็ดขาดจนกว่าจะถึงเวลาเหมาะสม
"ต้องกลับแล้วเจอกันที่มหาวิทยาลัยนะ"
เธอโบกมือลาเพื่อนก่อนจะเดินไปหาพ่อเลี้ยงทันที เขาหันไปบอกลาเสี่ยหมีว่าจะพาน้องสาวกลับก่อนเพราะยังมีธุระต่อและไว้จะหาเวลามาเจออีกครั้งซึ่งเขาก็เข้าใจและไม่ว่าอะไรเลย
"ยังไงผมจะหาเวลามาทานข้าวกับเสี่ยนะครับจะได้คุยธุรกิจของเรา"
"ยินดีครับ ผมยังรอที่จะได้ร่วมลงทุนกับพ่อเลี้ยงอยู่นะ"
"ขอเวลาอีกสักหน่อยแล้วผมจะให้คำตอบ"
เขาถูกเพียงแค่นั้นก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้นพร้อมกับใบบัวภรรยาของเขา และเมื่อพ้นออกมาจากงานชายหนุ่มก็ตำหนิหญิงสาวทันที
"ไปถือเค้กทำไมเราเป็นแฟนเค้าก็ไม่ใช่"
"ก็เพื่อนขอร้องให้ใบบัวถือให้นี่คะ เค้าบอกว่ามาร์คจะได้ดีใจ จริงๆใบบัวไม่ได้อยากทำเลยค่ะ"
ใบบัวตอบตามความจริงไม่มีโกหกจะบอกว่าเธอโดนบังคับก็ไม่เต็มปากเรียกว่าทำเพื่อความสบายใจของทุกฝ่ายจะดีกว่า พ่อเลี้ยงพ่นลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิดเขาอยากให้เธอวางตัวดีกว่านี้เพราะอย่างน้อยก็ช่วยเห็นแก่หน้าสามีอย่างเขาบ้าง
"ใบบัวไม่ควรจะทำเรารู้ไม่ใช่เหรอว่าผู้ชายเค้าชอบ ยิ่งไปทำแบบนั้นเขายิ่งมีความหวังนะ"
"ใบบัวขอโทษค่ะไม่คิดว่าพ่อเลี้ยงจะจริงจังขนาดนั้น ก็แค่คิดว่าเพื่อนทำให้เพื่อนก็แค่นั้นเองค่ะ"
เธอกอดแขนชายหนุ่มอย่างออดอ้อนใช้ไม้เดิมที่เคยทำเพราะมันทำให้ชายหนุ่มอารมณ์เย็นลงและยอมหายโกรธกับทุกสิ่งและก็ไม่ผิดไปจากที่คิดเขาใจอ่อนยวบแพ้ลูกอ้อนของหนูน้อยใบบัวคนนี้
"ไม่ทำอีกนะพี่ไม่ชอบเลยมันเหมือนใบบังเป็นแฟนของผู้ชายคนนั้นทั้งที่ใบบัวเป็นเมียของพี่"
"ไม่ทำอีกค่ะใบบัวสัญญา ไม่โกรธนะคะใบบัวขอโทษน้า"
"คืนนี้ต้องง้อพี่แบบเด็ดๆก่อนแล้วจะยอมหายโกรธ"
ชายหนุ่มยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะโอบเอวและรีบพาเธอกลับทันที ใบบัวส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจไม่คิดว่าเขาจะคิดแต่เรื่องหื่นกามขนาดนี้ บางคนบอกว่าโชคดีแต่สำหรับเธอคิดว่าไม่ดีเท่าไหร่นะ....
วันต่อมา...
ใบบัวเดินทางมาสำนักทนายความพร้อมกับพ่อเลี้ยงแทนไทเพื่อมาฝึกงานที่นี่ และเมื่อเจอกับเจ้าของสำนักทนายความใบบัวก็ยิ้มออกมาทันที
"สวัสดีค่ะคุณทนายนับดาว"
"เรียกพี่ก็ได้จ้ะน้องใบบัว พี่นับดาวเป็นเจ้าของสำนักทนายความที่นี่ยินดีที่จะได้ร่วมงานกันนะคะ"
"เช่นกันค่ะ ใบบัวฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะยังไงถ้ามีอะไรแนะนำบอกได้เลยค่ะใบบัวพร้อมเรียนรู้ค่ะ"
สองสาวคุยกันทำความรู้จักกันให้มากขึ้นส่วนผู้ชายก็แยกออกมาคุยกันอีกที่หนึ่งเพื่อไม่ให้รบกวนเวลาคุยงานของสองสาว
"ไม่ต้องห่วงนะครับ นับดาวเคยทำงานที่สำนักทนายความระดับประเทศ น้องใบบัวจะได้คำแนะนำดีๆจากนับดาวได้มากเลยแหละ"
สารวัตรมาวินเอ่ยออกมาอย่างมั่นใจและเขารู้ว่าภรรยาของตัวเองเก่งมากแค่ไหน ใครมาทำงานด้วยก็จะได้ประสบการณ์มากเลยทีเดียว
"ผมสบายใจมากถ้าใบบัวมาฝึกงานที่นี่ ตอนแรกเธอจะไปไกลถึงต่างจังหวัดซึ่งผมไม่อนุญาต"
"อยู่ที่นี่แหละครับดีแล้วไม่ต้องห่วงนะครับเดี๋ยวผมช่วยดูแลอีกที"
พ่อเลี้ยงแทนไทยิ้มออกมาอย่างสบายใจ เขาแค่อยากให้ใบบัวได้ทำในสิ่งที่ตัวเองชอบโดยที่เธอยังอยู่ในสายตาของเขาซึ่งที่นี่ปลอดภัยสำหรับเธอที่สุดและอยู่กับคนเก่งๆแบบคุณนับดาวเธอจะได้ประสบการณ์เยอะแน่
"ขอบคุณมากนะครับ อ่อ ผมมีเรื่องจะคุยด้วยนิดหน่อยพอจะว่ามั้ยครับ"
"เรื่องอะไรเหรอครับ..."
- Writer
