มาเฟียมาดร้ายพ่ายรัก (พ่อเลี้ยงแทนไท&ใบบัว)

Chapter 14

ใบบัวได้สติก้มมองตัวเองก่อนจะเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อเห็นสภาพเรือนร่างของตัวเองไม่มีเสื้อผ้าภาภรณ์ใดๆปกปิดอยู่ หญิงสาวรีบเอามือปิดหน้าอกรู้สึกเขินอายที่ต้องมาโป๊เปลือยอยู่ต่อหน้าชายหนุ่ม

"พ่อเลี้ยงมาถอดเสื้อผ้าใบบัวทำไมเนี่ย"

"ก็ใบบัวจะมีความสุขกับพี่ไม่ใช่เหรอ"

เขาเอ่ยออกมาเสียงหวานมือหนาลูบไล้ตาใบหน้าอย่างหลงไหลผู้หญิงตรงหน้า ตอนนี้เขารู้แล้วว่าถ้าไม่มีใบบัวอยู่ด้วยเขาจะไม่มีความสุข ถ้าที่นั่นไม่มีเธอเขาก็ไม่อยากอยู่อีกแล้ว

"พ่อเลี้ยงหลอกใบบัวนี่นา"

หญิงสาวยิ้มออกมาอย่างเขินอาย เพิ่งรู้สึกว่าตัวเองถูกคำพูดหวานหลอกล่อทุกทางให้ติดกับความสมยอมในครั้งนี้ และคนอย่างเธอที่ไม่เคยปฏิเสธเขาก็คงต้องยอมอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

"หลอกอะไรกันใช้คำไม่ถูกนะ"

พูดจบเขาก็โน้มใบหน้าเข้าไปคลอเคลียริมฝีปากพรหมจูบทั่วหน้า มือหนาลากไล้ตามตัวเพื่อเล้าโลมหญิงสาวให้คล้อยตามง่ายๆ ใบบัวร้องครางออกมาเสียงกระเส่าความรู้สึกครั้งแรกของการมีความสัมพันธ์แบบลึกซึ้งซึ่งเธอไม่เคยรู้จักกับมันมาก่อนแต่ตอนนี้มันหวานหอมมากเหลือเกิน ผู้ชายตรงหน้ากำลังทำให้เธอคลั่งเพราะสัมผัสอันอ่อนโยนไม่มีความรุนแรงปะปนอยู่เลย มันหอมหวานไปหมดไม่เหมาะกับบุคลิกนิสัยของเขาเลยสักนิด

"พ่อเลี้ยง.... อื้อ"

"ใบบัวสวยมากเลยรู้มั้ย"

เขากอดรัดหญิงสาวแน่นขึ้นร่างกายประสานกันแทบจะเป็นเนื้อเดียวกันอยู่แล้ว และเมื่อทั้งสองคนพร้อมสำหรับการเป็นของกันและกัน พ่อเลี้ยงแทนไทยก็จับความเป็นชายค่อยๆสอดใส่เข้าไปในร่องสาวของเธอ

"อ้าาาาา... หนูเจ็บจังเลยค่ะ"

หญิงสาวร้องครางออกมาเหมือนเนื้อฉีกขาดออกจากกัน มันเจ็บเหลือเกินแต่มันก็มีความรู้สึกพิเศษปะปนอยู่ เธอพยายามดันตัวของเขาออกแต่มีหรือที่เขาจะยอมแถมยังขยับสะโพกช้าไม่ปล่อยให้หญิงสาวรอนาน ใบบัวจิกเล็บลงบนแผ่นหลังของชายหนุ่ม ร่างเล็กครวญครางหลับตาแน่นอย่างทรมานแต่เพียงไม่นานเมื่อร่างกายปรับตัวได้ความรู้สึกใหม่ก็เข้ามาแทนที่ ความรู้สึกหวานหอมและเสียวซ่านทำให้เธอลอยเคลิ้มไปกับมัน เพลงรักบรรเลงไปอย่างไม่มีท่าทีจะหยุดมีรอบแรกก็ต้องมีรอบที่สองสามสี่ตามมา ทั้งสองคนใช้เวลาคลุกอยู่ในห้องด้วยกันทั้งวันทั้งคืนจนพวกผู้ใหญ่สงสัยว่าเด็กทั้งสองคนไปไหนกัน

"เมื่อวานก็ไม่ลงมาทานข้าวกัน เช้านี้ก็ยังไม่ลงมาอีกแปลกๆนะพ่อว่า"

คุณปู่เอ่ยออกมาอย่างสงสัย รถที่บ้านก็อยู่ครบไม่มีใครออกไปไหนแต่ทำไมเด็กทั้งสองคนถึงไม่ยอมลงมาทานข้าว คุณพ่อหันไปมองคุณแม่อย่างขอความเห็น เธอส่ายหน้าทันทีเพราะไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น

"เดี๋ยวก่อนจะไปไหน"

คุณแม่เป็นแม่บ้านเดินผ่านหน้าห้องอาหารกำลังถือถาดและมีจานชามอยู่ในนั้น แม่บ้านเดินเข้ามาข้างในก่อนจะโค้งตัวเล็กน้อยแล้วเอ่ยออกมาเสียงเรียบ

"อาหารเช้าของนายน้อยและคุณหนูใบบัวค่ะ"

"แล้วทำไมทั้งสองคนไม่ลงมากินข้างล่าง"

คุณพ่อเอ่ยถามอย่างสงสัย แม่บ้านส่ายหน้าทันทีเพราะไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน แต่เมื่อวานตอนเย็นพวกเธอก็ยกขึ้นไปให้ข้างบนเหมือนกัน

"ไม่ทราบค่ะนายใหญ่ เมื่อวานก็ยกไปให้เหมือนกันค่ะ"

"แล้วเสิร์ฟที่ไหนห้องนอนเลยเหรอ"

"ห้องนอนของนายน้อยค่ะ รู้สึกว่าคุณหนูใบบัวจะนอนค้างที่ห้องนายน้อยนะคะเมื่อวานก็ยกอาหารเย็นเข้าไปให้เหมือนกันค่ะ"

ผู้ใหญ่ทั้งสามคนหันไปมองหน้ากันทันที เด็กทั้งสองคนนอนค้างด้วยกันแสดงว่าอยู่ด้วยกันตั้งแต่ที่หายไปเลยเมื่อวานจนถึงวันนี้ก็ไม่ออกห้องเลย มันจะยังไงยังไงแล้วนะคู่นี้

"ไปเถอะเอาไปให้คุณๆก่อน"

"ได้ค่ะนายใหญ่"

แม่บ้านโค้งตัวเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไปทันที คุณพ่อหันไปมองคุณปู่ด้วยใบหน้าที่มีแต่ความสงสัย ท่านยิ้มออกมาขำๆกับสีหน้าของลูกชาย

"แกควรดีใจนะที่เด็กเค้ารักกัน"

"คุณพ่อคิดแบบนั้นเหรอครับ"

"จะเหลือเหรอไงค้างด้วยกันขนาดนั้น เดี๋ยวเบื่อห้องนอนก็คงออกมาเองแหละถึงตอนนั้นค่อยคุยว่าจะเอายังไงกัน ถ้าเป็นอย่างที่คิดก็ให้แต่งงานกันไปเลย แกอยากให้มันเป็นแบบนี้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอไงจะทำหน้าเคร่งเครียดอะไรขนาดนั้น"

คุณปู่หัวเราะออกมาขำๆก่อนจะนั่งทานข้าวต่ออย่างอารมณ์ดี ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ดีไปจะได้ไม่ต้องกังวลกับสถานะของทั้งคู่ อยู่กันแบบนี้แหละดีที่สุด

ทางด้านของพ่อเลี้ยงแทนไทเขาเปิดประตูให้แม่บ้านเอาอาหารเช้ามาวางไว้ที่โซฟาจากนั้นก็เดินไปนั่งลงบนเตียงซุกตัวเข้าไปนอนกอดหญิงสาวก่อนจะเอ่ยเสียงหวาน

"ตื่นได้แล้วใบบัวมากินข้าวเช้ากัน"

หญิงสาวสะลึมสะลือลืมตาตื่นมองชายหนุ่มก่อนจะบิดตัวไปมาอย่างเหนื่อยล้า เชื่อมั้ยว่าเธอไม่ได้ออกห้องเลยตั้งแต่เมื่อวาน เขาทำเหมือนกับเธอเป็นตุ๊กตาไม่มีความรู้สึกไม่มีเหนื่อยล้าทั้งที่เธอแทบจะกราบอ้อนวอนขอให้เขาหยุด ใครไม่เป็นเธอไม่รู้หรอกว่าเขาหื่นมากขนาดไหน

"ลงไปกินข้าวข้างล่างกับคุณปู่ดีมั้ยคะ พ่อเลี้ยงทำแบบนี้ผู้ใหญ่จะว่าเอาได้นะ"

"ไม่เป็นไรหรอกน่าเดี๋ยวเย็นนี้ค่อยลงไปกิน แล้วก็คงจะโดนคำถามมากมายตามมาและจะต้องถามว่าจะเอายังไงกับเรื่องนี้ดี"

เขาพูดออกมาอย่างมั่นใจว่าคุณพ่อทำแบบนั้นแน่นอนและคิดว่าตอนนี้คงรู้เรื่องที่เขานอนคลุกอยู่กับใบบัวเป็นวันไม่ยอมออกห้องไปไหน แต่อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดและเขายินดีจะรับผิดชอบทุกอย่างถ้าทุกคนอยากให้ทำอะไร เพราะสุดท้ายวันหนึ่งใบบัวก็ต้องเป็นเมียของเขาเพราะรู้ดีว่าพวกท่านเลี้ยงดูเธอมาเพื่อเป็นนายหญิงไม่ใช่คุณหนูใบบัวน้องสาวของเขา

"แล้วพ่อเลี้ยงจะเอายังไงคะ มีอะไรกับใบบัวแล้วพ่อเลี้ยงต้องรับผิดชอบนะใบบัวเสียหาย"

หญิงสาวทำหน้างอนๆและยังไงเรื่องนี้เขาควรจะรับผิดชอบเธอสักนิด จะเรียกว่าเต็มใจก็ไม่เต็มปากเพราะโดนหลอกล่อจากเขามาอีกที พ่อเลี้ยงอุ้มหญิงสาวมานั่งลงบนตักก่อนจะกระซิบกระซาบเสียงหวาน

"ไม่รับผิดชอบแต่จะรับเป็นเมีย"

น้ำเสียงของเขาทำให้ใบบัวถึงกับหน้าแดงก่ำด้วยความเขินอาย ถึงจะเย็นชานิสัยไม่โรแมนติกแต่เขาก็เป็นคนที่พูดตรงไม่อ้อมค้อมโดยนิสัยแล้ว การที่เขาพูดแบบนี้แสดงว่ายินดีจะแต่งงานกับเธอ

"พ่อเลี้ยงจะขอใบบัวแต่งงานเหรอคะ"

"มันต้องแต่งอยู่แล้วแต่เรียนให้จบก่อนมั้ย หืม"

เธอพยักหน้าตกลงทันทีแค่นี้ก็ทำให้เธอยิ้มแก้มปริมีความสุขในทุกวันแล้ว การได้อยู่กับพ่อเลี้ยงคือที่สุดของความสุขในชีวิตแล้ว...

"ได้ค่ะใบบัวจะกลับไปเรียนให้จบแล้วจะแต่งงานกับพ่อเลี้ยงค่ะ"

"ดีมากเดี๋ยววันนี้พาไปซื้อแหวนจองตัวก่อน เอาแบบแพงที่สุดเท่าที่หาได้เลยนะโอเคมั้ย"

"โอเคค่ะ จัดไปเลย"