มาเฟียมาดร้ายพ่ายรัก (พ่อเลี้ยงแทนไท&ใบบัว)

Chapter 12

ใบบัวยืนอยู่ระเบียงชั้นบนมองพ่อเลี้ยงที่ตอนนี้ยืนคุยกับคุณพ่อกับคุณปู่อยู่ชั้นล่างด้วยแววตาละห้อย เธออยากอยู่กับเขามากแต่ในเมื่อเขาไม่ต้องการเธอก็ต้องปล่อยให้เขาไปและเธอเองก็ต้องเดินหน้าต่อ ส่วนพ่อเลี้ยงแทนไทเขาดูตกใจมาก เพียงแต่เวลาอาทิตย์เดียวมันทำให้ใบบัวตัดสินใจแบบนั้นเลยเหรอ

"หมายความว่ายังไงครับ"

"ก็น้องจะเรียนต่อที่นี่แล้วไม่ต้องเป็นห่วง เราอ่ะกลับไปได้ล่ะเดี๋ยวจะตกเครื่องเอานะ"

"ตกลงว่าที่ผมลงโทษน้องไปไม่สำนึกแถมยังประชดผมแบบนี้อีกเหรอ"

เขาไม่ค่อยพอใจในสิ่งที่ใบบัวทำในตอนนี้ และเธอกำลังทำเหมือนประชดประชันเขาแถมยังไม่สำนึกถึงความผิดของตัวเองอีกด้วย คุณพ่อไม่รู้จะช่วยพูดยังไงเพราะใบบัวคงจดจำคำพูดแรงๆของพี่ชายจนเอาไปคิดมากถึงได้ออกมาเป็นแบบนี้

"น้องไม่ได้ประชดหรอกน้องคิดมาดีแล้ว และอีกอย่างน้องไปปรึกษาลูกแล้วแต่เราไม่ออกมาคุยกับน้องเอง"

คุณแม่เดินเข้ามาพร้อมกับอธิบายทุกอย่างให้เขาฟัง ถ้าวันนั้นแทนไทยอมออกมารับฟังใบบัวสักนิดวันนี้ก็คงจะกลับไปพร้อมกันแล้ว แต่ในเมื่อเขาเลือกที่จะไม่ใส่ใจก็ต้องจบลงแบบนี้แหละ

"วันไหนครับ"

"สองวันก่อนไงน้องไปเคาะห้องเราบอกว่ามีเรื่องจะคุยด้วยจะบอกว่าไม่ได้ยินเหรอไง"

และนั่นทำให้เขาถึงกับพูดไม่ออกเพราะตั้งใจที่จะไม่ออกไปจริงๆ และถ้าเขารู้ว่าเธอจะคุยเรื่องนี้อาจจะออกมาคุยให้จบตั้งแต่วันนั้น ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นไปชั้นบนสบตากับใบบัวที่ยืนอยู่ตรงนั้นพอดี แต่เขาไม่คิดว่าตัวเองผิดและยังยืนยันคำเดิมว่าจะไม่ยอมง้อก่อน

"ตามใจแล้วไม่อยากกลับก็ไม่ต้องกลับ ผมไปก่อนนะครับคุณปู่ คุณพ่อ คุณแม่"

เขายกมือไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสามคนก่อนจะหันไปมองสบตากับหญิงสาวอีกครั้งและครั้งนี้เขาเห็นใบบัวร้องไห้เอามือปาดน้ำตาตัวเองและมันทำให้เขารู้สึกไม่ค่อยสบายใจยังไงไม่รู้ ชายหนุ่มกุมหน้าอกตัวเองเอาไว้ก่อนจะรีบเดินออกไปทันทีเพราะไม่อยากเห็นภาพนั้นอีก

"เอาแบบนี้จริงเหรอครับพ่อเลี้ยง ไม่พาคุณหนูกลับไปด้วยจริงเหรอครับ"

"ออกรถ"

เขาเอ่ยเพียงแค่นั้นก่อนจะสั่งให้คนรถออกเดินทางทันที ลูกน้องของเขาเบือนหน้าหนีไปกันหมดพวกเขารู้ดีว่าพ่อเลี้ยงไม่มีความสุขหรอกถ้าที่นั่นไม่มีคุณหนูใบบัว แต่พูดอะไรมากไม่ได้ไม่อย่างนั้นจะโดนลงโทษอีกคน

ใบบัวมองตามชายหนุ่มจนลับสายตาก่อนจะเดินกลับเข้ามาในห้องนอนคว่ำหน้าลงร้องไห้ออกมาอย่างเสียใจและท้ายที่สุดเธอก็ไม่สามารถที่จะปรับความเข้าใจกับเขาได้

"ฮึก! พ่อเลี้ยงใจร้ายกับใบบัวมากเลยนะ"

ตลาดทางพ่อเลี้ยงนั่งนึกถึงใบหน้าของใบบัวที่มันเศร้าหมองและยืนเช็ดน้ำตาร้องไห้คนเดียวตรงนั้นมันทำให้เขาร้อนรุ่มอย่างหนัก

"จอดรถที"

เขาหันไปสั่งคนขับรถให้จอดรถข้างทาง หมูสะกิดคนขับรถให้ทำตามที่นายน้อยสั่งก่อนจะนิ่งเงียบปล่อยให้เขาออกคำสั่งมาก็พอ พ่อเลี้ยงแทนไทกุมขมับตัวเองอย่างเครียดหนักไม่รู้ว่าจะจัดการกับอารมณ์ของตัวเองตอนนี้ยังไงนั่งอยู่ในรถอยู่นานเกือบครึ่งชั่วโมงก็ยังไม่ออกคำสั่งให้ไปไหน

"พ่อเลี้ยงครับผ่านมาครึ่งชั่วโมงแล้ว ผมเกรงว่าเราจะตกเครื่องแล้วครับ"

"ตกเครื่องเหรอ... ถ้างั้นก็กลับบ้านแล้วกันค่อยจองตั๋วใหม่วันอื่น"

เขาหันไปคุยกับลูกน้องคนสนิทก่อนจะสั่งให้พวกเขาขับรถกลับบ้านตามเดิมเพราะตกเครื่องไปแล้วเอาไว้ค่อยเดินทางใหม่วันอื่นแล้วกัน ไม่ได้มีอะไรอย่างอื่นนะก็แค่ตกเครื่องก็เลยต้องเลื่อนการเดินทางก็เท่านั้น

หมูหันไปมองเพื่อนที่นั่งมาด้วยกันอีกคนก็ยักไหล่ก่อนจะยิ้มมุมปากออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ ท่าทางจะไปง้อสาวกลับบ้านด้วยล่ะมั่งแล้วก็ทำเก่งเหลือเกิน สุดท้ายก็แพ้สาวน้อยที่ตัวเองลงโทษ...

พ่อเลี้ยงแทนไทเดินทางกลับมาที่คฤหาสน์ตามเดิม เขาเดินลงมาจากรถเข้าไปในตัวบ้านเจอกับคุณพ่อก็หยุดคุยด้วยก่อน

"พ่อ..."

"แกกลับมาทำไมลืมอะไรไว้รึเปล่า"

คุณพ่อมองหน้าลูกชายก่อนจะยิ้มมุมปากออกมาอย่างรู้ทัน นึกว่าแน่ที่ไหนได้กลับมาตามเดิมท่าทางต้องมีคนง้อแล้วล่ะมั่งรอบนี้

"เปล่าครับพอดีว่ารถติดมากผมก็เลยไปไม่ทันตกเครื่องครับ"

"แกก็ซื้อใหม่ดิง่ายจะตาย"

คุณพ่อจี้ให้พ่อเลี้ยงแทนไทสารภาพออกมาแต่คนอย่างเขาไม่มีทางพูดอะไรแบบนั้นแน่นอนและเขาที่เป็นพ่อคงคาดหวังมากจนเกินไป

"ไม่เอาผมขี้เกียจรอ เดี๋ยวจองใหม่แล้วค่อยเดินทางไปเอา งั้นผมไปนอนพักผ่อนก่อนนะพ่อไว้เจอกันตอนเย็นนะครับ"

เขารีบเดินขึ้นไปชั้นบนทันทีเพื่อหนีอาการจัดผิดของพ่อในเวลานี้ ขืนอยู่นานได้โดนจี้คำถามรัวๆแน่นอน หมูที่เดินตามพ่อเลี้ยงมาโค้งตัวให้นายใหญ่เล็กน้อยก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้น

"เดี๋ยวหมู เดินทางไปไม่ทันจริงเหรอ..."

เขาหันมามองนายใหญ่ก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย มันเป็นเรื่องจริงที่เดินทางไปไม่ทันแต่สาเหตุไม่ใช่รถติดแต่ว่าเป็นเพราะเขาจอดนานต่างหาก

"จริงครับแต่ไม่ใช่เหตุผลรถติดแต่พ่อเลี้ยงจอดข้างทางเกือบครึ่งชั่วโมง"

คุณพ่อได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มออกมาทันที ก็แสดงว่าคงไม่อยากกลับและคงจะหาวิธีอยู่ที่นี่ต่อแน่นอนจนกว่าจะพาใบบัวกลับไปด้วยได้

"ขอบคุณมากไปเถอะ"

"ครับท่าน"

เขาโค้งตัวอีกครั้งก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้นทันที ส่วนคุณพ่อก็รีบไปแจ้งข่าวคุณปู่ให้ทราบว่าเจ้าหลานชายตัวดีกำลังมาง้อสาวและไม่ยอมกลับบ้านของตัวเอง

ทางด้านของใบบัวเธอถือหนังสือเตรียมจะเดินออกมาจากห้องนอนของตัวเองจะไปนั่งเล่นในสวนและจะอ่านทบทวนความรู้ของตัวเองเอาไว้เพื่อที่ย้ายมาเรียนที่นี่จะได้จำได้ และเมื่อเปิดประตูออกมาก็เจอกับพ่อเลี้ยงแทนไทกำลังเดินขึ้นมาชั้นบนพอดี เขาเห็นหญิงสาวก็รีบแก้ตัวเพราะกลัวว่าเธอจะเข้าใจผิดคิดว่าเขามาง้อ

"ไม่ได้มาง้อหรอกนะก็แค่ตกเครื่องไปไม่ทัน"

เขารีบแก้ตัวทันทีใบบัวทำเพียงแค่ยิ้มให้เขาเท่านั้นไม่พูดอะไรก่อนจะเดินผ่านชายหนุ่มไปเลยและนั่นทำให้เขาหัวเสียเป็นอย่างมาก

"เมินพี่เหรอ.... เหอะ! จะเอาอย่างงี้เหรอ ได้!"