หลังจากที่ออกไปเดินตลาดเสร็จก็กลับมาที่รีสอร์ท ส่วนฉันกับกระทิงก็เกิดความอึดอัดขึ้นหลังจากที่เขาพูดประโยคนั้นออกมามันทำให้ฉันไปไม่เป็นเลยสักนิด เขาตัดโอกาสโดยไม่ต้องว่าตัดออกมา แค่สายตาก็บ่งบอกแล้วว่าเขาไม่ได้คิดอะไรกับฉันทั้งนั้น
ฟู่วววว์
“มึงจะสูบจนเป็นมะเร็งเลยไง?” เมลถามฉันหลังจากที่เรากลับมาฉันก็ไม่ได้เข้าห้องตัวเองเพราะไม่รู้ว่าจะต้องสู้หน้าเขายังไง
“.....” ฉันไม่ตอบและยังคงสูบอยู่อย่างนั้น
“มึงเลิกทนเถอะ”
“กูขอ...อีกแค่นิดเดียว” ฉันเหมือนพวกโรคจิตเสพติดความเจ็บปวด
“เออๆกูเข้าข้างในก่อนนะ หนาวฉิบ!”
“อืม...”
ฉันนั่งอยู่ในสวนของรีสอร์ทต่อไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่ฉันอยู่ตรงนี้ อาการเย็นก็จริงแต่ก็ไม่เท่าใจของฉันที่มันเปล่าเปลี่ยวขนาดนี้ ฉันต้องทำยังไงว่ะ กระทิงถึงชอบฉันบ้าง...เหนื่อยนะที่ต้องอดทนอยู่อย่างนี้แค่ส
