Secretly Love1: ตัวประกอบ

940 Words

มหาวิทยลัย S “ลิเคียว!!!” “ห้ะ!?” ฉันสะดุ้งตกใจเมื่อวุ้นเพื่อนของฉันเรียกเสียงดัง อาจจะเพราะว่าฉันเหม่อนานเกินไป “เลิกเรียนแล้วมึงจะเหม่ออะไรนักหนาวะ?” “เหอะ! มองกระทิงมันอ่ะดิ” เพื่อนฉันต่างบ่นต่างๆนาๆน่ารำคาญดีแต่ก็ขาดใครไปได้หรอกเหงา “เสือกว่ะ!” ฉันแกล้งด่ามันและเก็บอุปกรณ์ต่างๆบนโต๊ะไม่ว่าจะหนังสือ สมุด ปากกา “อ้าว! อีนี่” “ไปไหนแล้ว?” เพราะมั่วแต่ฟังมันบ่นฉันเลยคาดสายจากกระทิงที่ออกจากห้องไปแล้ว “ไปรับข้าวสวยจ๊ะ ที่คณะนิเทศ” มันย้ำฉันไม่รู้จะย้ำเพื่ออะไรในเมื่อพูดเจ็บคนเจ็บมันคือฉันเอง.. “เห้อ~” ปึก! ฉันทิ้งตัวลงเก้าอี้อีกครั้งเมื่อเขาไปแล้วไปหาหัวใจของเขา “เมื่อไหร่มึงจะเลิกชอบมันว่ะ?” “...ไม่รู้ดิ กูกลับเลยแล้วกัน” “เออๆกลับดีๆอย่าไปแอบตามอีกล่ะ” “อืม” ฉันเดินออกมาจากห้องเรียนและคงต้องกลับบ้านเลยนั่นเพราะกระทิงคงไปไหนต่อไหนแล้ว.. อ๋อ ลืมแนะนำตัวหรือเปล่านะ? สวัสดีแล้วกันฉันลิเคียว ลิลษา คานาเมะ อัศวรักษ์โกศล ลูกเสี้ยวญี่ปุ่นเพราะพ่อฉันเป็นลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่น และมาแต่งงานกับแม่ฉันที่เป็นคนไทยแท้ พ่อฉันเปิดสนามมวยไทย ส่วนแม่เป็นพยาบาลอยู่โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง ตอนนี้ฉันอายุ 22 ปี กำลังเรียนอยู่ปี 4 คณะวิศวกรรมศาสตร์ สาขาเครื่องกล และวันนี้เป็นเทอมวันแรกของภาคเรียน ฉันมีเพื่อนทั้งหมด 3 คนคือ วุ้น แก้วใส และเมล เมลมันเป็นตุ๊ดนะ หึหึ หลายคนอาจจะสงสัยว่ากระทิงคือใคร? กระทิงคือคนที่ฉันแอบชอบ ไม่สิ ตอนนี้มันกลายเป็นรัก รักมาแล้ว 4 ปี แอบมองมาตลอดตอนแรกยอมรับว่าแค่มองเฉยๆเพราะว่าเขาหล่อ หึ แต่พอมองทุกวันกลายเป็นละสายตาไปไหนไม่ได้แล้ว เขากับฉันเข้าเรียนปีเดียวกันและยังเรียนห้องเดียวกันด้วย กระทิงและกลุ่มของเขาค่อนข้างจะเป็นที่สนใจตั้งแต่เข้ามาปี 1 เพราะเรียนหน้าตาและฐานะทางบ้านนั่นแหละ ทั้งหล่อทั้งรวยใครจะไม่สนใจล่ะจริงไหม? แต่ต่างกับฉันที่เข้ามาก็เป็นแค่เด็กธรรมดาไม่อะไรโดดเด่นแต่ก็เริ่มพัฒนาตัวเองตลอด 4 ปี จนเริ่มมีคนสนใจบ้าง มาจีบบ้างแต่ฉันก็ไม่ได้สนใจเพราะฉันมีคนที่ชอบแล้วนิ ทุกคนว่าแปลกไหม? ฉันกับกระทิงเรียนห้องเดียวด้วยกันมาปี 4 แต่เราไม่เคยพูดกับเลยหรือจะน้อยมากจนนับคำได้ เหอะ น่าสงสารหรือน่าสมเพสดีฉัน เวลาเรียนฉันจะนั่งมองเขาตลอดนั่นแหละ ตลอด 4 ปีที่ผ่านมาฉันไม่เคยไม่แสดงว่าชอบเขาเลยสักครั้งของแค่มองก็พอเพราะรู้ดีว่าฉันเอง..คงสู้งคนในใจเขาไม่ได้หรอก ฉันเดินกลับบ้านเหมือนปกติ บ้างทีก็นั่งรถเมย์เพราะรถเมย์มันผ่านหน้าบ้านพอดีบ้านฉันกับมหาวิทยาลัยไม่ได้ไกลกันมาประมาณชั่วโมงนึงก็ถึง เหอะๆ เวลามีเรื่องอะไรให้คิดฉันก็ชอบเดินไปเรื่อยๆ มากกว่า แต่เดินอย่างเดียวมันไม่ค่อยได้ฟีลเท่าไร ฉันเลยหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ ฉันทั้งกินเหล้าสูบบุหรี่ตามสไตร์เด็กวิศวะนั่นแหละ กึก! “กระทิง! ข้าวบอกให้ปล่อย!” ฉันหยุดมองเหตุกราณ์ตรงหน้าที่กำลังเกิดขึ้น ชายสองกับหญิงหนึ่ง... และหนึ่งในนั้นมีกระทิงอยู่ด้วย “แต่มันทำให้เธอเสียใจนะเว้ย!” กระทิงพยายามรั้งเอาไว้ “แต่ข้าวรักเขา ข้าวรักพี่คิน ขอบคุณนะที่ดูแลข้าว..” ข้าวสวยบอกกระทิงและเดินจับมือขึ้นรถไปกับผู้ชายอีก มันเป็นแบบนี้มานานแล้วข้าวสวย... ที่สวยสมชื่อคนที่กระทิงรักและดูแลมานานไม่รู้ว่านานแค่ไหนแต่พอเข้าปี 1 ข้าวสวยก็วนเวียนรอบตัวกระทิงตลอดและมีเขาที่คอยดูแล แต่ว่าข้าวสวยไม่ได้รักกระทิงหรอกเธอรักคนอื่นเช่นผู้ชายคนเมื่อกี้ที่เป็นแฟนเธอปีสองปีแล้วมั้งและก็เวลาทะเลาะกันเธอจะมาหากระทิงตลอด และเหมือนครั้งนี้ก็เหมือนทุกครั้งที่พอทะเลาะก็มาหาเขา... “โถ่เว้ยยยย!” กระทิงโวยวายอยู่ข้างทางเหมือนคนไร้สติ ฟู่ว์~ ฉันพ่นควันบุหรี่ออกมาและทิ้งลงพื้นก่อนเหยียบให้ไฟของบุหรี่ดับลง ฉันเดินเข้าไปหาเขาที่กำลังหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่คนเดียว นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเลือกเดินเข้าไปหาเขา... กึก และหยุดอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว อยากปลอบ อยากพูดอะไรก็ได้ให้เขาดีขึ้น.. “มองอะไรว่ะ? ไม่เคยเห็นคนหรือไงว่ะ!?” เขามองมาทางฉันและพูดขึ้น เมื่อเห็นฉันยืนนิ่งๆมองเขาอยู่ “......”จะพูด... อะไรดีนะ? “เห้ย! หาเรื่องอ๋อว่ะ?” “บุหรี่ไหม?” ฉันถามพร้อมกับยื่นบุหรี่ให้กระทิง “ฮะ?” “เห็นเครียดๆ” ฉันบอกและยัดบุหรี่ใส่มือเขาไป ก่อนเดินหนีออกมาเพราะถ้ากระทิงไม่รับฉันคงหน้าแตก แต่ถ้าเขาจะทิ้งไปอย่างน้อยฉันก็ไม่เห็นมันให้เจ็บใจ เรียนด้วยกันทุกวัน อาจารย์คนเดียว ห้องเรียนเดียวกัน แต่ไม่รู้จักกัน ไม่สิแค่เขาที่ไม่รู้จักฉัน

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more