Secretly Love8 : ไม่ยอมตัดใจ

1805 Words

วันต่อมา~ มหาวิทยาลัย S เวลา 13.00 น. บรื้นๆๆ เอี๊ยดดดด~ ฉันจอดรถมอเตอร์ไซต์นินจาของตัวเองที่โรงจอดรถของมหาลัยซึ่งมีไว้สำหรับนักศึก และรถของฉันมันทำให้เป็นที่สนใจเพราะฉันไม่ค่อยขับมาหรอกเพราะอะไร เพราะคนมองไงแต่ไม่แคร์ โฮะๆ และที่เอารถมาวันนี้เพราะขี้เกียจเดินหรือนั่งรถเมย์เพราะเมื่อย เหนื่อย ล้า สาเหตุคือการขึ้นชกเมื่อวานนี้นั่นแหละ และไม่ต้องสงสัยนะว่าแม่รู้ไหม?และโดนด่าหรือเปล่า? โดนเต็มๆแต่ที่หนักสุดคือพ่อนั่นแหละเพราะพ่อฉันเคยสัญญากับแม่ว่าจะไม่ให้ฉันขึ้นชก เห็นว่าโดนนอนนอกห้อง 1 อาทิตย์ แต่เดี๋ยวพ่อก็อ้อนแม่ได้แหละ “คิดไงเอามา?” และในขณะที่ฉันกำลังถอดหมวกกันน๊อกไอ้วุ้นที่เดินจากข้างหลังถาม “ขี้เกียจเดิน...” “เห้ย น่ามึงไปโดนอะไรมา?” พอมันเห็นแผลที่หน้าก็โวยวายทันทีจนคนแถวนี้เริ่มมอง “ไหนๆๆใครทำอะไร?” เมลที่มาจากไหนไม่รู้ถามอย่างเป็นห่วง “เมื่อวานมึงไปกับกระทิงนิ..หรือว่า....!?” วุ้นมันคิดอะไรในหัวอยู่คนเดียวและตาโตออกมา มันคิดอะไรว่ะ? “อะไรมึงอีวุ้นอะไรๆๆๆ?” เมลมันก็เป็นไปด้วย “มึง..โดนไอ้กระทิง...” “ฉันทำไม?” แต่ระหว่างที่พวกมันกำลังคิดอะไรไปทั่วเสียงกระทิงก็โพล่งถามเข้ามา “มาแล้วเหรอ? ไอ้ตัวดีนายทำอะไรเพื่อนฉันหะ!!?” วุ้นมันถามอย่างเอาเรื่อง “อะไรว่ะ?” กระทิงทำหน้าสงสัย ส่วนฉันเองก็สงสัยจู่ๆมันก็เข้ามาโวยวายและถามอย่างโมโห “ก็เมื่อวานนี้ลิเคียวมันไปกับนาย!...และดูหน้ามันดิ..นายทำร้ายเพื่อนฉันเหรอว่ะ!?” อ๋อ มันคิดว่ากระทิงทำร้ายร่างกายฉัน แต่กระทิงไม่เคยทำร้ายร่างกายฉันทำร้ายแต่หัวใจ... หึหึ “ว้ายย ตายแล้วนายกล้าดียังไงห่ะ!!” ไอ้เมลอีกคนเป็นไปได้ไม่ถามฉันสักคำ “ฉันทำอะไรเพื่อนเธอหนะ?” “นี่ไง! ดู๊ดูหน้ามันดูๆ” วุ้นมันชี้มาที่หน้าฉัน ที่กำลังหน้าเซ็งเพราะพวกมันโวยวายอะไรไร้สาระ “เป็นอะไร?” กระทิงถามฉัน “เอ่อ” “ลิเคียวววววว~” แต่ยังไม่ทันที่จะตอบแก้วใสก็วิ่งเข้ามาหาฉันด้วยเสียงร่าเริง “มีอะไร?” “เมื่อวานลิเคียวโคตรเท่ชกชนะด้วย สุดยอดดด~” แก้วใสพูดและยกนิ้วโป้งสองข้างยิ้มร่า หึ “เดี๊ยววว อะไรของมึงคะ?” เมลเบรกความร่าเริงของแก้วใสไว้และถามขึ้น “อ๋อ เมื่อวานนี้ไงลิเคียวไปชกมวยที่สนามพี่ชายแก้วใสเองงงง ชนะด้วยนะทั้งที่ๆคู่แข่งตัวเท่าช้างแหนะ!” อืม สนามเมื่อวานธุรกิจของครอบครัวแก้วใสเองเหรอ? เคยได้ยินมาบ้างว่าที่บ้านแก้วใสเปิดกิจการเกี่ยวกับกีฬา “ชะชกมวย? ที่มึงเป็นงี้เพราะไปชกมวยให้พ่อมึงมา?” วุ้นถามอย่างตกใจเพราะมันไปโวยวายกับกระทิง หึ “มึงไม่ได้โดนกระทิงซ้อมเหรอว่ะ?” เมลถามต่อ “เปล่านิ! พวกมึงโวยวายไปเอง” ฉันยักไหล่ “หึ!” กระทิงกระตุ้นยิ้มมุมปากอย่างอารมณ์เสียหน่อยๆมั้ง “ขอโทษค่า~”/ “ซอรี่~” และพวกมันสองคนก็วิ่งเข้าตึกเรียนไป สงสัยอายมั้งที่โวยวายผิดคน “อ้าว! รอด้วยยยยย” แก้วใสวิ่งตามสองคนนั้นไป “เด๋อชะมัด..” ฉันบ่นถึงพฤติกรรมแปลกๆของเพื่อนตัวเอง พร้อมส่ายหัวไปมาเบาๆ จนไปเจอหน้ากระทิงที่กำลังมองฉันอยู่ “มีอะไร?” อดที่จะถามไม่ได้ “ชกมวยด้วย?” “อืม แต่ไม่ได้บ่อยหรอกแม่ไม่ให้... ไปเรียนกันเถอะ” ฉันเดินนำไป แต่ว่า หมับ กระทิงคว้าแขนฉันไปอีกทางนึ่งที่ไม่ใช่ห้องเรียน “ไปไหน?” “ทำแผล” อ๋อ สงสัยจะพาไปห้องพยาบาล “เดี๋ยวก็หายไม่ต้องทำหรอก..” ฉันเป็นแบบนี้ตลอดเวลาเป็นแผลคือปล่อยให้มันหายเอง “เดี๋ยวมึงก็เป็นแผลเป็นหรอกดูดิแผลเต็มหน้า” จู่ๆกระทิงก็หยุดเดินและจับหน้าฉันเพื่อดูแผล หน้าเรา..ใกล้กันมากเลย -///- “ก็..ชกมวยนิไม่ได้ไปวิ่งนะ” ฉันพยายามหลบตาเพราะเขิน “หน้าแดงมึงไม่สบายเหรอ?” เอียงคอถาม “หะ?เปล่าๆอากาศร้อนมั้ง รีบไปทำแผลดิ” ฉันเลี่ยงและเดินไปทางห้องพยาบาล ห้องพยาบาล “มานั่งนี่” กระทิงชี้ไปที่เก้าอี้ตัวหนึ่ง ฉันก็เดินไปนั่งอย่างว่าง่ายส่วนเขากำลังหาที่ทำแผลมั้ง เพราะหมอประจำห้องพยาบาลไม่อยู่ “นายจะทำ?” “เออดิ! มึงทำเองได้?” พูดและหาของไปด้วย “แม่ง! อยู่ตรงไหนว่ะ? เจอล่ะ..มาๆ” ครืดด เขาลากเก้าอี้อีกตัวมานั่งตรงข้ามฉัน “ทำ..ได้แน่นะ?” ฉันถามอย่างไม่มมั่นใจเพราะไม่รู้ว่ากระทิงทำแผลเป็นแน่หรือเปล่า “เออน่า~ ทำล่ะนะ” “อะอืม” เกร็งโว้ยยยย กระทิงทาแอลกอฮอล์ลงบนสำลีก่อนจะมาล้างแผลบนหน้าฉัน “ฟูววว์” “ไม่ต้องเกร็งขนาดนั้นหรอก” “ก็กลัว โอ๊ยยยยย” ยังไม่ทันที่จะพูดจบกระทิงก็จิ้มสำลีมาที่แผลฉันแล้ว แสบนะเว้ย “แสบเหรอ?” “เออดิ” ยังมีน่ามาถามอีกนะ หื้ม “เออกลับใคร?” เขาถามฉันเสียงดุ ทำไมต้องเหมือนไม่พอใจด้วยเนี่ย? “กับนายแหละ อย่ามาดุนะ อ๊ากกก เจ็บนะเว้ย!!! โอ๊ย กระทิงพอๆแสบๆๆอ่า” กระทิงกดแอลกอฮอล์มาแรงๆที่แผลฉัน “หึหึ” เขายิ้มมุมปากอย่างพอใจ “พอเลยแสบนะเว้ย” “อยู่นิ่งๆจะได้เสร็จไวไวจะไปเรียนไหม?” เสียงของกระทิงทำให้ฉันต้องนิ่งขึ้นทันทีกลัวเขากดแผลฉันหนะสิ “เลิกแกล้งด้วย” “เข้าใจแล้วน่า~” กระทิงเลิกแกล้งฉันและตั้งใจทำแผลให้ฉัน ฉันมองหน้ากระทิงที่กำลังตั้งใจและมุ่งมั่นในการทายาซึ่งมันทำให้ฉัน...อมยิ้มเบาๆ กับการกระทำของเขาลืมเรื่องเมื่อวานที่โดนทิ้งไปเลยแหะ ^^ “เสร็จล่ะเหรอ?” เพราะฉันมองหน้ากระทิงนานไปหน่อยเลยไม่รู้ว่าเขาทำแผลเสร็จตอนไหน “อืม ไปเรียนไปแล้ว” หมับ! กระทิงจับมือฉันให้ลุกจากเก้าอี้ ฉันเดินตามกระทิงไปห้องเรียนทั้งๆที่เรากำลังจับมือกันอยู่ กึก! แต่พอถึงหน้าห้องเรียนกระทิงก็หยุดเดินแต่เพราะเขาบังฉันอยู่เลยไม่รู้ว่าใครอยู่ข้างหน้า เลยชะโงกหน้าออกไปดู ข้าวสวย... เธอกำลังยืนร้องไห้และมองกระทิงอยู่... พรึ่บ! เธอเดินเข้ามากอดกระทิงอย่างแรงและร้องไห้เสียงดัง “ฮือออ~ กระทิง ฮึก! พี่คินเขาทิ้งข้าวไปแล้ว...” เธอร้องไห้และกอดกระทิงไว้แน่น ส่วนกระทิงตอนนี้ปล่อยมือฉันเรียบร้อยแล้ว “ปล่อยมันไปเถอะ...” กระทิงปลอบใจและลูบผมข้าวสวยเบาๆ “ข้าว..ขอเรียนด้วยนะ ข้าวไม่รู้จะไปที่ไหน ฮึก!” “อืม ไปสิ” กระทิงจับมือข้าวสวยและเดินเข้าไปในห้องเรียน ครั้งที่ 2 ที่เขาทิ้งฉันไว้โดยไม่หันมามอง... น้ำตาที่ฉันคิดว่าต้องเก็บมันให้ลึกที่สุดตอนนี้มันกำลังเอ่อขึ้นมาที่ขอบตา “มึง...” วุ้นที่ออกมาจากห้องเรียกฉันเบาๆ “กู..เจ็บ” ฉันพูด “มึงเลือกเอง..” เมลบอก “มึงจะย้ำเพื่อ?” วุ้นดุเมลแต่มันก็จริงเพราะถ้าแค่ชอบต่อไปเรื่อยๆ มันคง..ไม่เจ็บขนาดนี้ “เออๆกูขอโทษค่ะ” “วันนี้เรา..ไปตี้กันให้ลืมโลกเลยยย!!” แก้วใสชวน “ไปดิ..” และฉันไม่ลังเลที่จะตอบ และฉันก็เดินเข้าห้องเรียนทั้งคู่นั่งอยู่ด้วยกันฉันมองและมอง..อย่างนั้น “มองแล้วเจ็บมองเพื่อ?” “.....” ฉันไม่ได้ตอบเมลออกไปแต่เลือกที่จะมองทั้งคู่อยู่อย่างนั้น.. ...เขาลูบหัว ...เช็ดน้ำตา ...สบไหล่ ฮะๆ แล้วฉันควรทำยังไงดีนะ? ร้านเหล้าชิวๆ เวลา 21.00 น. ที่จริงพวกมันนัดฉัน 3 ทุ่มครึ่งแต่อยู่ในห้องมันฟุ้งซ่านและอีกอย่างออกมากินเหล้าน่าจะดีกว่า อ๋อ ถ้าสงสัยไม่ได้ไปทำงานเหรอ? ฉันลาหยุดตั้งแต่วันที่ชกมวยแล้วแหละร่างกายยังไม่สมบูรณ์เท่าไหร่เลยลาไป 1 อาทิตย์ ตอนนี้ฉันนั่งกินเบียร์และสูบบุหรี่ไปด้วยเพราะโคตรเครียดเลย ไม่สิ เขาไม่ได้เรียกว่าเครียด ฉันก่อนเวลาเพราะอยากเมาวันนี้ตั้งแต่ที่เจอข้าวสวย กระทิงก็หายไปเลย ฟูววว์ ฉันพ่นควันสูบบุหรี่ออกมากี่มวนแล้วไม่ได้นับ พร้อมกับเบียร์บนประมาณ 5 ขวดที่ฉันกินไปแล้วคนเดียว ย้ำ คนเดียว... “ลิเคียวกูว่าแล้วมึงต้องมาก่อน” “....” วุ้นมันทำหน้าดุๆใส่ฉัน แต่ไม่สนใจหรอกยกเบียร์ขึ้นกินต่อ “เห้อ~ หนักนะมึงเนี่ย” “อกหักนะโว้ยยย~ ไม่ใช่ควายหายจะได้ไม่เศร้า” เมลทิ้งบนเก้าอี้และด่าวุ้นมัน “แต่ควายแพงมากนะถ้าหายก็เศร้ามากเหมือนกัน” แก้วใสพูดหน้าตาใสซื่อ “เห้ออ~ เพื่อนกูแต่ละคน” วุ้นส่ายยหัวอย่างเหนื่อยใจ “กูปกติย่ะ!” เมลเชิงหน้าเชิงตาพูด คงจะจริงอย่างไอ้วุ้นพูดว่ากลุ่มฉันมันไม่ค่อยปกติ หึ “แล้ว.. ลิเคียวจะเอายังไงต่อเหรอ?” แก้วใสถามพร้อมยกแก้วเบียร์กิน ถึงมันจะดูเหมือนคุณหนูใสใสแต่มันก็กินเหล้า กินเบียร์นะ เพื่อนกินมันก็กิน “ตัดใจ?” วุ้นถาม “...” ตัดใจ.. คำนี้มันไม่เคยอยู่ในหัวฉันเลยสักครั้งเพราะคิดว่าชอบก็พอ แต่พอเอาเข้าจริง แม่ง ทำไม่ได้เพราะขึ้นชื่อว่ามนุษย์มันก็โลภกันทั้งนั้น... จากแค่ชอบไปเป็นแฟน แต่ถึงไม่ได้หัวใจเขา แค่ได้อยู่ข้างกายก็พอ แต่ตอนนี้ฉัน.. อยากได้ทั้งตัวและหัวใจของเขา ....หัวใจของกระทิง “ดูถ้ามันไม่ยอมตัดง่ายๆแน่ว่ะ” เมลมันพูดแล้วมองหน้าฉันเหมือนรู้ว่าฉันกำลังคิดอะไรอยู่ “...กูจะพยายามมากกว่านี้” ฉันเกริ่น “...?” พวกมันมองหน้าฉันอย่างสงสัย “ลองทำให้กระทิงรักกู...ต่อให้เจ็บมากว่านี้กูก็จะทน” ใครจะว่าฉันบ้าก็ชั่งเพราะอย่างน้อยแม่งก็ได้ลองทำมันดูสักครั้ง ขอแค่ครั้งเดียวเท่านั้น.. “ลิเคียว!!” X3 “แค่นี้...ไม่ถึงตายหรอกมั้ง?”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more