Oops! เขาหล่อ แต่แปลกนิดหน่อย 6
1286 Words
Oops! เขาหล่อ แต่แปลกนิดหน่อย 6
“แพรจะขายเท่าไหร่ล่ะ?”
“อืม มันก็ใหม่อะ ยังไงดีเรื่องราคา” แพรหมุนตัวกลับมาถามอย่างต้องการปรึกษา
“เครื่องนี้แกเพิ่งซื้อได้สองสามเดือนเองนี่” ฉัตรที่จอดรถเสร็จหันมาคุยกับเราบ้าง แต่ยังไม่ดับรถ ปล่อยให้แอร์ทำงาน เพราะเหมือนเราจะยังคุยกันไม่จบ
“เท่าไหร่ดีอะฉัตร” แพรหันไปถามฉัตร
“ไม่อยากให้ขายแพงเพราะซินก็เพื่อนเราไง แต่ขายถูกซินมันไม่ซื้อแน่ ๆ ฉันรู้ดี” ฉัตรวิเคราะห์อย่างหนัก ซึ่งก็จริงตามที่เธอบอก ถึงฉันจะไม่ค่อยรู้เรื่องพวกนี้ แต่ก็เสิร์ชหาราคาเครื่องได้ไม่ยากหรอก
“หมื่นสองไหวไหมอะ? ราคาเต็มหกหมื่นกว่าเลย แต่ฉันเอาแค่นี้แหละ”
“นั่นสิ ซินไหวไหมอะ เยอะเกินไปไหม ถ้าลดราคาอีกแกจะเอาไหมเนี่ย”
“คิกคิก แกทำหน้าตลกอะแพร ขอลองเล่นสักสิบนาทีก่อนได้ไหมอะงั้น” ฉันถามเพื่อน เพราะจริงๆ แล้วก็มีแผนจะซื้อโทรศัพท์ใหม่อยู่เหมือนกัน เครื่องที่ใช้อยู่ตอนนี้ก็ทั้งจอแตกและแบตเตอรี่เสื่อม แล้วยังเป็นรุ่นธรรมดาที่ใช้คุยไลน์ โทร. เข้าโทร. ออก และเล่นโซเชียลทั่วไปได้เท่านั้น บางวันเล่นๆ อยู่ก็ค้าง ถ้าได้เครื่องใหม่ที่ฟังก์ชันการใช้งานครบครัน แถมยังเป็นรุ่นฮิตในราคาย่อมเยา ฉันว่ามันก็น่าสนใจดีนะ
“ได้สิ สบายมาก” แพรรีบตอบรับทันที
“โอเค จบค่ะ แต่ไปลองเล่นในร้านนะ ตอนนี้หิวข้าวมากแม่ ไปกัน ๆ” ฉัตรรีบชวนเราทั้งสองคนให้เดินลงจากรถ เราสามคนเดินเข้าร้านอาหารที่คุ้นเคย เพราะมากินเป็นประจำ จากนั้นก็สั่งอาหารมาคนละอย่าง
“ไปกินกาแฟกับเค้กด้วยกันได้ไหมวันนี้” ฉัตรเอ่ยถามฉันอย่างเกรงใจ นั่นยิ่งทำให้ฉันรักเพื่อนทุกคนของตัวเองมากเลย เพราะพวกเธอรู้ว่าฉันประหยัดเงิน เวลาจะชวนกินอะไรก็จะถามก่อนว่าฉันสะดวกไปด้วยไหม ถ้าวันไหนบอกสะดวก เพื่อนก็จะดีใจมาก ๆ แต่ถ้าวันนั้นไม่ได้จริง ๆ ทุกคนก็พร้อมเข้าใจ ไม่ได้มองว่ามันเป็นปัญหา ซ้ำยังบอกว่างั้นขอไปลองให้ก่อน ถ้าอร่อยเดี๋ยวรอบหน้าจะรีบชวนไปตั้งแต่เนิ่นๆ
“อื้อ ไปได้ สบายมาก วันนี้ไม่ได้ทำงานแหละ”
“เยี่ยมเลยแบบนี้” ฉัตรยกนิ้วโป้งชมอย่างดีใจ
“ซินๆ เอาไปลองเล่นเร็ว” แพรโพล่งขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม ก่อนส่งโทรศัพท์ของเจ้าตัวมาให้ พร้อมกับอธิบายให้ฟังว่าเจ้าโทรศัพท์เครื่องนี้มีดีอย่างไร ครู่หนึ่งก็ต้องมาสอนฉันเล่น เพราะบางอย่างก็ใหม่เกินกว่าที่คนใช้โทรศัพท์ตกรุ่นอย่างฉันจะตามทัน ตบท้ายด้วยการบอกว่าจะล้างข้อมูลเครื่องออกให้หมดเลย ฉันจะได้โทรศัพท์มือสองที่ใหม่ที่สุด เธอว่าอย่างนั้น เพราะตัวเครื่องไม่มีรอยขูดขีดอะไรเลย ฟิล์มหน้าจอก็ติดอย่างดี แม้แต่รอยขนแมวยังไม่มี บ่งบอกว่าเธอดูแลรักษาของของตัวเองอย่างดี
“หมื่นสองเหรอ? เพิ่มราคาไหม?” เพราะเครื่องใหม่ทุกอย่าง แถมยังทัชสกรีนได้ลื่นมาก ต่างจากเครื่องที่ใช้อยู่ลิบลับ เลยถามแพรอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ
“ไม่เพิ่มจ้า เอาแค่นี้แหละ จะเอาไปทบค่าเครื่องใหม่” แพรปิดปากหัวเราะคิกคักอย่างสนุก
“ใจดีอะ งั้นรับค่ะแม่ค้า รับเครื่องนี้เลยค่ะ” ฉันบอกเพื่อนด้วยรอยยิ้ม แต่แพรเหมือนจะดีใจกว่ามาก เธอร้องเยส! อย่างดีใจ เราทั้งสามคนนั่งกินข้าวด้วยกันไปเรื่อย ชวนกันคุยเรื่องงานที่ต้องทำส่งก่อนจบ รวมถึงสถานที่ฝึกงานที่ฉัตรเข้าไปหาข้อมูลเพิ่มเติมมาให้ เราจะไปฝึกงานในอีกห้าเดือนข้างหน้า ฉันต้องวางแผนต่าง ๆ ไว้แล้วเช่นเดียวกัน เพราะต้องไปฝึกงานราวๆ หกเดือน ฉันคงจะต้องย้ายออกจากหอพัก เพราะไม่อยากเสียเงินเช่าฟรีๆ
“ก็เอาของมาไว้ที่ห้องฉันก่อน ของแกไม่เยอะนี่”
“อื้อ ไม่เยอะ เก็บใส่กล่องก็คงสองกล่องได้มั้ง” ฉันตอบฉัตร
“นั่นแหละ เอามาฝากไว้ กลับมาก็ค่อยเช่าคอนโดฯ หรือเช่าห้องอยู่ดีๆ แล้วทำงานไปด้วย”
“อื้อ เดี๋ยวเราค่อยคุยกันอีกทีได้ไหมอะ ฉันยังไม่ได้วางแผนเลย” ครั้งนี้รีบบอกเพื่อนที่เป็นห่วงฉันอย่างฉัตรและแพร
“แบบนั้นก็ได้ แต่มีอะไรก็ปรึกษาพวกฉันได้เลยนะ ทุกเรื่องเลย แม่กับพ่อฉันก็เอ็นดูแล้วก็รักแกมาก พวกท่านพร้อมช่วยแกทุกอย่างนะซิน” ฉัตรยืนยันเพื่อให้ฉันได้มั่นใจกับตัวเองขึ้นอีกสักนิด
“อื้อ รู้แล้วค่ะ ฉันดีใจมากจริง ๆ นะที่ได้เป็นเพื่อนกับพวกแกอะ” ถึงแม้คนภายนอกจะมองว่าฉันเกาะเพื่อน ๆ กินก็เถอะ แต่ทุกคนไม่เคยทำให้ฉันรู้สึกแบบนั้นเลยสักนิด ดังนั้นฉันเองก็จะไม่สนใจสายตาและคำพูดของคนที่ไม่ได้อยู่ในความสัมพันธ์นี้
“เออ เปลี่ยนเป็นซื้อไปกินที่ห้องฉันดีไหม ปาร์ตี้ขนมกัน” ฉัตรชวนเมื่อนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้
“เอาสิ อยากไปอะ ไปนอนตากแอร์เย็นๆ กันซิน” แพรหันมาถามดวงตาเปล่งประกาย
“อื้อ ไปสิ ขอไปอาศัยแอร์ห้องแพรวันหนึ่งน้า” ฉันพยักหน้าเห็นด้วย เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เพื่อนชวนไปเล่นห้อง เพราะห้องฉันคับแคบ เลยไม่ค่อยสะดวกให้เพื่อน ๆ มาหาสักเท่าไหร่ แต่ทุกคนก็ใจกว้างไม่ได้คิดอะไร แถมยังเข้าใจฉันดี บางครั้งก็เลยชวนฉันไปเล่นที่ห้องพวกเขาแทน แบบสลับๆ กันไปน่ะ
เราแวะซื้อเครื่องดื่มและเค้กกลับไปกินด้วยกันที่ห้องของฉัตร มาถึงได้สักพักลูกกอล์ฟก็ตามมาด้วยอาการงัวเงีย มาถึงก็ล้มตัวนอนบนโซฟาตัวใหญ่แล้วแน่นิ่งไป ส่วนฉันนั่งอยู่ที่พื้น กำลังเล่นเกมเศรษฐีที่เป็นแผ่นกระดานกับแพรและฉัตรอยู่ ด้านหลังแพรก็เป็นโทรศัพท์ที่เพิ่งขายให้ฉัน มันกำลังรีเซตค่าอัตโนมัติอยู่
“ง่วงไหมซิน” ฉัตรที่เลื้อยตัวนอนบนโซฟาอีกมุมใกล้ ๆ กับลูกกอล์ฟเอ่ยถามฉันด้วยน้ำเสียงงัวเงีย หลังจากที่นั่งเล่นเกมกระดานมาด้วยกันนานหลายสิบนาที ตอนนี้ทุกคนเหมือนโดนแอร์เย็นๆ กล่อมให้ง่วง ลูกกอล์ฟเองก็หลับแล้วหลับอีก มีตื่นมาพักดื่มน้ำบ้าง สักพักก็ไปนอนต่อ
“ไม่เลย แกนอนเลย ถ้าง่วงฉันจะนั่งเล่นโทรศัพท์ แบบว่าเห่อของใหม่อะ” ฉันบอกเพื่อนด้วยรอยยิ้มเขิน ๆ จนอีกฝ่ายหัวเราะเสียงใสกลับมา ฉันโอนค่าโทรศัพท์ให้แพรแล้วเรียบร้อย ตอนนี้มันกลายมาเป็นของฉันโดยสมบูรณ์แบบแล้ว
“อื้อ งั้นของีบหน่อยนะ”
“ได้เลย” ฉันบอกเพื่อนด้วยรอยยิ้ม ระหว่างนี้ก็ลงข้อมูลในโทรศัพท์เครื่องใหม่ไปเรื่อยๆ จนทุกอย่างใช้งานได้ตามปกติ ส่วนเครื่องเก่าฉันมีแต่รูปแมวจรหน้าหอพักเลยไม่ได้ย้ายรูปอะไรมาก นั่งเล่นโทรศัพท์สักพักใหญ่เพื่อน ๆ ก็ทยอยตื่น มานั่งเล่นเกมกับฉันต่อ
- Writer
